Stało się. Zostaliśmy bartnikami. Może i z dnia na dzień, może i nie byliśmy przygotowani, ale jak się wzięło odpowiedzialność za zwierzęta, to trzeba ten wózek ciągnąć, prawda? A ponieważ istniała szansa, że nasze pszczoły się rozleniwią, bo starszy pan nie miał już sił ich doglądać, trzeba było je zmotywować. Czyli wybrać trochę miodu 🙂 Wszystkich ciekawych, jak wygląda ten proces, zapraszam 🙂

O pomoc poprosiliśmy kolegę, który na pszczołach zna się ciut więcej niż my. Na jednym ze zdjęć na Instagramie czytelniczka dojrzała też siedzącego w samochodzie Kosmyka. Synek cały czas był z nami, acz nie wykazywał spodziewanego entuzjazmu, że zaraz, za chwilkę będziemy mieli miód!

Pytaliście się, w czym się "kręci" ten miód. Zerknijcie na beczkę wyżej, przypatrzcie się jej dobrze, za chwilę pokażę, co jest w środku...

A tu mamy poddymiarkę i kawałki próchna. To właśnie dymem z tej tuby otumania się pszczoły, żeby nie były zbyt agresywne i pozwoliły zabrać sobie miód. Poddymiarka działała bardzo dobrze. Szczególnie dla tego pana niżej, który odziany prowizorycznie [nie zdążyliśmy kupić odpowiedniego stroju - następnym razem!] nie został ugryziony ani razu! Za to ja...

Ja chciałam zrobić jak najwięcej rewelacyjnych, ciekawych, pokazujących wszystko zdjęć:

... i kiedy robiłam to zdjęcie niżej, zostałam ugryziona w sam czubek głowy. Jednocześnie dowiedziałam się, że nie jestem uczulona na pszczeli jad, bo ani nie spuchłam, ani w sumie tak bardzo nie bolało. Co prawda przez cały dzień nie mogłam podnieść brwi do góry [trochę ciągnęło mnie to ukąszenie], ale żyć, żyłam i nawet dałam radę napisać tekst [tutaj].

Kiedy już uwolniłam zaplątaną w moich włosach pszczołę, mogłam spokojnie delektować się widokiem pełnej miodu ramki:

I tu właśnie widzicie środek tej beczki, którą pokazywałam na samym początku. W beczce jest miejsce na trzy ramki, i kiedy już się je wsadzi [tak jak na zdjęciu], zaczynamy kręcić korbą i... miód wylatuje przez kurek [jak tutaj].

Zestaw niezbędny dla każdego bartnika - ramka, mięta na pogryzienia, próchno do poddymiarki i... łyk piwa, żeby nabrać odrobiny odwagi. Nie powiem, mi na samą myśl o ogromnym roju pszczół, gotowym bronić swych wrót do ostatniej kropli miodu, też nie było zbyt wesoło 🙂

Ale udało się - obyło się bez strat, a i trochę wosku zebraliśmy, z którego niezwłocznie zrobimy pyszną nalewkę [już dziś nastąpiło pierwsze zalanie, efekty wkrótce!]. Oczywiście, zbierać wosk, powinniśmy specjalnym przyrządem, ale nie zdążyliśmy nic, dosłownie nic zakupić na okoliczność posiadania uli - na pewno na przyszły rok nadrobimy! A trochę do kupienia mamy... zerknijcie tutaj.

A tak wygląda świeżo wyjęta z ula ramka miodu. Widzieliście już wcześniej - wkładamy ją do miodarki [tej beczki] i kręcimy, kręcimy, kręcimy, aż wyleci miód 🙂

I miód wyleciał. Może niewiele [bo sporo zjadły pszczoły, w jednym to w ogóle było tak niewiele, że postanowiliśmy go nie zabierać], ale jest nasz. Na zimę starczy. A że pierwszy raz mamy już za sobą, a do tego mnóstwo czasu na naukę i doszkalanie, wiemy, że przyszły rok będzie obfitszy.

Oprócz nalewki z wosku, zrobiłam dziś pierwsze kroki ku nalewce miodowej z kawą. Już zaraz będzie gotowa do pierwszych zdjęć, więc jeśli podobało wam się robienie miodu, dajcie mi znać [mój ulubiony sygnał - przycisk "Lubię to"] czy chcecie przepis na pyszną nalewkę z miodu i kawy?