Pamiętacie to uczucie ekscytacji związane z nowym rokiem szkolnym? To penetrowanie po raz enty plecaka, czy aby wszystko się zgadza? Wąchanie nowych książek [tak! jestem od tego uzależniona!], pakowanie, rozpakowywanie, znów pakowanie, bo przecież na wszystko trzeba jeszcze raz popatrzeć...

Co roku to robiłam. I co roku po jakimś miesiącu szał mnie opuszczał - wszystko wrzucałam jak leci do plecaka, byle do popołudnia przetrwać. Przewieszałam przez ramię skórzaną torbę, poprawiałam na szybko swoje czerwone włosy [czasem zielone, w zależności od farby] i pędziłam znajomą drogą ku kolejnej walce o mi tylko znaną prawdę na świecie.

Nienawidziłam tej szkoły - kurde, jak często! Wkurzało mnie to, że nikt nie chce się do mnie dostosować. Na lekcjach mówili to, co ja wiedziałam, a jeśli czegoś nie wiedziałam, to znaczy, że nie było to godne mojego wielkiego umysłu zdobywającej świat artystki. Te chwile buntu wspominałam potem, siedząc po nocach i kując do matury wszystko to, czym gardziłam jeszcze rok wcześniej. Nie plułam sobie w twarz, o nie. Nauka nigdy nie była dla mnie problemem. Nawet ją lubiłam, o ile szła moim ulubionym rytmem, zgodnie z moim planem i według mojego upodobania do licznych zamyśleń, przerw i kontemplacji. Dlatego studia i możliwość dostosowania sobie zajęć, nadrobienia i zdobywania wiedzy często wyłącznie własnym sumptem, będąc jedynie na łasce szanownej pani Biblioteki, stały się dla mnie wybawieniem.

Co nie zmienia faktu, że kilka lat po tym, jak stanęłam w progach domu z maturalnym piątkowym świadectwem, kilka lat po tym, jak zakrzyknęłam tryumfalnie "Nigdy już nie wrócę do szkoły!", kilka lat po tym... Zatęskniłam do tego prostego, usystematyzowanego życia, gdzie jedynym problemem było wydostanie się przez płot "na miasto" oraz parszywie trudna klasówka z matmy.

Nie miałam skórzanej torby. Włosów nie farbowałam od lat. Nie kupiłam książek. Nie miałam nawet przy sobie notesu z długopisem. Ale jeszcze raz przeszłam tą drogą. Postałam na tych samych schodach. Przemaszerowałam przez ten sam parking.

Tylko że tym razem obok mnie kroczył chłopczyk, który za kilka lat przekroczy te same, co ja kilkanaście lat temu, mury. I tak samo będzie się przepakowywał, sprawdzał, czekał, z takim samym entuzjazmem wkroczy na pierwszą lekcję w klasie. Pewnikiem z równą mi furią oburzy się na zasady i obowiązki. Na pewno będzie się nudził na lekcjach.

Oby tylko nie farbował włosów na czerwono...

Wpis powstał pod patronatem Klubu Toyota Kids, do którego możecie dołączyć i poćwiczyć przed pierwszą lekcją geografii wszystkie flagi świata [starsze dzieci] oraz flagi Europy [dzieci młodsze] - wszystko to na planecie Aygo - i na którym do 31 sierpnia trwa fantastyczny konkurs. Możecie wziąć w nim udział, tak jak ja [wzięłam, a co, sami zobaczcie!], wystarczy przesłać do galerii konkursowej zdjęcie/obrazek/kolaż przedstawiający najważniejszy dzień z waszych wakacji. Nie musicie się ograniczać do jednego dnia - łącznie na konkurs można przesłać trzy obrazki 🙂 Jury 1 września wyłoni 10 zwycięzców, więc szanse na wygraną są spore. Próbujcie!

Wszystkie wpisy związane z Klubem Toyota Kids znajdziecie dzięki etykiecie "toyota".

Jak tam wasze dzieci? Gotowe na pierwszy dzień szkoły?