Tak, moje dzieci mnie wkurzają. I wcale się tego nie wstydzę!

Joanna Jaskółka
19 grudnia 2016

Udostępnij wpis

Słyszę to i czytam o tym każdego dnia. I za każdym razem przejmuje mnie jakiś taki smutek. Być może też to zauważyłaś, być może ja też kiedyś napisałam to zdanie: moje dzieci mnie wkurzają, ale i tak je kocham. I zastanawia mnie jedno - po co to robimy? Czy naprawdę musimy po każdej tyradzie o koszmarności naszych dzieci usprawiedliwiać się tym, że je kochamy i przepraszać za nasze myśli? Przecież to nic złego, że oprócz miłości mamy też inne uczucia! I nie rozumiem tego przepraszającego tonu "i tak go kocham". Jasne, kochasz. Ale podejrzewam, że kiedy zamaluje ci pół ściany szminką za 200 zł nie myślisz o miłości.

 

Naszło mnie to ostatnio. Starszy wpuszczał jednym uchem, wypuszczał drugim. Po piątym razie uzmysłowiłam sobie, że jak zrobi to jeszcze raz, to albo go uderzę, albo wyjdę. Wybrałam to drugie i usiadłam na podcieniu. Wyszedł do mnie Chłop i starał się mnie pocieszyć [doprawdy, on wie doskonale, jak nie pocieszać]: Oj, nie przejmuj się, przecież i tak go kochasz.

 

A ja zamarłam, bo byłam tak wściekła, że czułam wszystko, ale na pewno nie miłość do własnego dziecka. Czułam się zignorowana, nieważna, lekceważona i zła, ale miłości w tym nie było, tylko prymitywna chęć odegrania się na małym szalejącym maluchu, którą usiłowałam powstrzymać. Musiałam przyznać, że moje dzieci mnie wkurzają.

 

I tak sobie myślę, ile jest w nas, matkach, złości, tej chęci wyrzucenia z siebie wściekłości i frustracji, ile w niej tkwi w nas, gdy piszemy, jak nasze dzieci przeturbowały nas przez cały trudny dzień. Ale i tak na końcu dodajemy, że je kochamy. Po co? Czy twoje dziecko na pewno jest takie święte, że nie możesz mieć do niego "ale"? Czy naprawdę to, że cię wkurza, przekreśla proces kochania na zawsze? Czy koniecznie musimy usprawiedliwiać swoje uczucia, które nie muszą być zawsze cukierkowo słodkie?

 

 

Moje dzieci mnie wkurzają!

 

Nie. Kocham moje dzieci. Bardzo. Rękę bym sobie dla niego ucieła, oczy wyjęła i obie nerki bym oddała. Poświęcam im masę czasu, często z własnego świadomego wyboru rezygnując przez to z czasu dla siebie. Ale co z tego, skoro mieszkamy razem, wspólnie spędzamy dzień, oboje jesteśmy ludźmi i mamy różne wyobrażenia i pomysły i zwyczajnie czasami doprowadzamy siebie nawzajem do szału. Czemu mam zaprzeczać swoim własnym emocjom i po wyrzuceniu z siebie, jak bardzo mnie pewne rzeczy irytują, dopuszczam skruchę i dopisuję, że przecież i tak go kocham. A przecież to oczywiste! Cokolwiek by nie zrobili i tak będę ich kochać. Czy to znaczy, że nie mają prawa mnie denerwować? Czy to znaczy, że muszą ukrywać to, że moje dzieci mnie wkurzają czasami?

 

O wiele zdrowsze niż wstydzenie się i ukrywanie,  jest przyznanie przed sobą, przed ludźmi, a przede wszystkim przed dzieckiem, że doprowadza mnie do szału rozchlapana ciecz przy toalecie, nietrafione skarpetki pod koszem, niezgaszone światło, mimo że tyle razy prosiłam, a już najbardziej, najbardziej na świecie do furii doprowadza mnie, kiedy musimy szybko wyjść z domu, a on się guzdrze i znajduje tysiąc rzeczy do zrobienia. Sprawę stawiam uczciwie: to mnie denerwuje, to mnie wkurza, to mnie wyprowadza z równowagi.  Oczywiście to nie jest taka furia, jaką zwykle się ogląda. Po prostu mnie to wkurza i kiedy opisuję coś takiego, z pewnością nie dodam, że i tak go kocham. W danym momencie wysyłam po prostu sygnał ostrzegawczy: Hej, kolego, chcesz stanąć przed wściekłą matką? Bo takie rzeczy, które robisz, mnie denerwują.

 

 

W sytuacji rozwiązania iskrzącego konfliktu, to nie miłość jest najważniejsza. Ona gdzieś tam tkwi, bo bez niej trudno by się było zdobyć na taką cierpliwość na przykład, ale na pewno nie jest dominującym uczuciem. I uśmiechnę się, jeśli powiesz, że widząc swoje dziecko wymalowane twoją ostatnią, drogą kredką do powiek i wrzucającego do toalety kuleczki tego pudru, na który rok zbierałaś, przepełnia cię miłość do dziecka. No nie żartuj. Powiedz, co czujesz, wyrzuć to z siebie, bo ukrywanie tego i tłumienie złości tylko doleje oliwy do piętrzącego się ognia innych wkurzających rzeczy.

 

 

I nie widzę powodu, dlaczego miałabym przepraszać lub usprawiedliwiać swoje emocje zapewnieniem o miłości. To oczywiste, że je kocham. Tak samo, jak oczywiste, że czasem zwyczajnie moje dzieci mnie wkurzają.

 

Usprawiedliwiając się i swoje uczucia, jednocześnie zabieramy sobie prawo do czucia tych uczuć, które czujemy. A przecież mamy prawo do złości, mamy, do cholery, prawo mieć emocje inne niż gilganie w brzuchu na widok dzieciaczka. A bycie rodzicem, to nie sielanka i wieczne gołębie. To też wściekłość na rozbity talerz z nowej zastawy, to złość na rozwalone po łazience skarpety, to wreszcie irytacja, a także chęć do wyrzucenia z siebie gdzieś w komentarzu, na blogu czy w rozmowie z koleżanką tego, co nas wkurza. Bo wyrzucając z siebie, jesteśmy w stanie się oczyścić i wrócić do dziecka z uśmiechem, gotowi do nowych wyzwań, przed jakimi nas maluch postawi. Albo dać mu sensowną wskazówkę: Uwaga! Kiedy to robisz, to mnie złościsz, a nie chcę być wściekła!

 

I nie, nie musisz przepraszać, że twoje dziecko też cię wkurza. Nie musisz być idealną matką zen. Nie musisz się usprawiedliwiać. To normalne ludzkie uczucie, częste szczególnie wtedy, gdy spędzacie ze sobą praktycznie cały czas, dzień w dzień. Tydzień w tydzień. To całkowicie normalna reakcja w całkowicie nienormalnej sytuacji. Tkwi w nas jakiś taki wstyd przed pokazaniem, że nie jesteśmy bez skazy, że popełniamy błędy. Potęgowany przez matki "mi zawsze" albo "a ja to jestem taka i taka - najlepsza!". Wszystkie nasze wściekania usprawiedliwiamy miłością, żeby wypaść lepiej, tylko wiesz... miłością można usprawiedliwić dużo rzeczy, złość również, ale nie zawsze wrzeszczysz na dziecko, bo je kochasz. Czasem chodzisz wściekła, bo zwyczajnie ono zrobiło ci przykrość.

 

Nie przepraszaj. Nie usprawiedliwiaj się. To oczywiste, że kochasz swoje dziecko. Tak samo jak niczym gorszącym jest to, że cię wkurza lub że masz go dość. Ty też je wkurzasz i zapewniam cię, że robisz to częściej niż ono ciebie.

 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    8 komentarzy
    najstarszy
    najnowszy oceniany
    Inline Feedbacks
    View all comments
    Pionierka
    Pionierka
    7 lat temu

    Mnie się ostatnio przyjaciółka zapytała, czy nie boję się, że moje dziecko będzie mnie wkurzać i frustrować. Powiedziałam jej, że się tego nie boję, po prostu jestem absolutnie pewna, ze tak właśnie będzie. Byla zaskoczona, że nie uważam tego za "bycie złą matką". Nie wiem skąd to się w ludziach bierze 🙁

    olguska
    7 lat temu

    owszem zdarzaja się takie chwile ja za to by rozładować napięcie zaczynam szczekać albo po prostu chłopaka mówie ale jestem na was wsciekła jak mogliście to zrobić tyle razy proszę a Wy co!!! ale większość chwil jest mega fajych moje chłopaki są naprawdę grzeczne i się starają a ja iich bardzo doceniam i mówie im o tym

    Rosa Czyta
    7 lat temu

    Nikt nie jest ideałem. Zresztą to nie dotyczy wyłącznie dzieci.
    Mój Małżonek potrafi mnie tak wyprowadzić z równowagi, jak nikt inny chyba. I kiedy jestem wkurzona, to nie myślę o tym, że przecież Go kocham. W tym momencie zamroczona złością, jak mogę o tym myśleć. Ale ja Jego też wkurzam, dramatycznie wręcz, trzaska drzwiami i lata po mieszkaniu jak postrzelony. No i to nie znaczy, że się nie kochamy. Dzięki Bogu idealni i w 100% zgodni nie jesteśmy... bo wtedy można by kochać tylko odbicie samego siebie w drugiej osobie. Oboje mamy takie samo prawo do złości. Dzieci mają prawo do złości i ich rodzice mają prawo do złości - serio nie uważam, żeby trzeba było to usprawiedliwiać "i tak kocham". No kocham, i co z tego? Nie bezmyślnie przecież...

    AgaInAmerica.com
    7 lat temu

    Złość jest dobra o ile dzieci się nas nie boją. To jest to z czym wiele osób ma problem... Jak się złości to zaczyna wrzeszczeć, karać, dawać klapsy i tak dalej. A przecież można to wszystko zrobić zachowując szacunek.

    Katarzyna Gsk
    Katarzyna Gsk
    7 lat temu

    Hej! Jestem tu pierwszy raz i jakoś tak się stało, że to jest pierwszy wpis jaki przeczytałam, bardzo mi się spodobał a dlaczego? Dlatego, że dajesz sobie przyzwolenie na to, żeby po prostu być zła na dziecko, sama to ostatnio przerabiam i chyba właśnie dlatego tam mi się spodobał Twój wpis (=

    Eve S
    Eve S
    7 lat temu

    Złość jest zdrowa i dla matki i dla dziecka. Ja w dzieciństwie wiele razy miałam tak, że powstrzymywałam się od zrobienia czegoś "złego" tylko dlatego, że wiedziałam, że sprawię mamie zawód, smutek, że się zezłości. Więc ta złość też była wychowawcza.

    Asia
    Asia
    7 lat temu

    Wczorajszowieczorne odkrycie. Na złość z powodu małego, marudzącego dziecka jest... tam tara tam... bicie kotletów tłuczkiem do miesa. Najlepiej z zamachem aż zza pleców. Humor później lepszy i rodzina najedzona 😀

    Jednorożec
    Jednorożec
    7 lat temu

    Oh, oczywiście... 🙂 ale z tym wyrzucaniem z siebie trzeba wiedzieć komu (nawiązując do Twojego tekstu o samotności matki) - raz się wyżalilam bliskiej znajomej i usłyszałam lekko zirytowanym tonem - i poczułam wręcz tego "liścia" - "A czego się spodziewałaś?!" taaa... Wiedza wiedzą, a granice się własne po prostu osiąga i już. Przyznaje że nie udało mi się spotkać odkąd zostałam mamą (1,5 roku) żadnej kobiety, która by to akceptowala i rozumiała. Mam wrażenie że już bardziej mężczyzni dają nam takie prawo.

    4 marca 2024
    Nie znoszę mojej kuchni, ale przynajmniej zmywarkę mam fajną

    Rok temu postawiłam krzyżyk na mojej starej zmywarce i z pomocą przyjaciół wyniosłam ją z domu. Koniec. Nigdy więcej zmywarek – obiecałam sobie. Jak długo wytrzymałam? Rok. W styczniu przyjechała do mnie Haier i-Pro Shine. 

    14 grudnia 2023
    Czemu bolały mnie plecy i jak mata Pranamat ECO pomogła mi zwalczyć ból?

    Od pół roku regularnie narzekałam na relacjach zamiennie albo na migreny, albo na pól pleców. Bywały dni, że ledwo co zwlekałam się z łóżka, a jak już dowlokłam się do lekarza rodzinnego, dostałam po prostu środki przeciwbólowe i poklepanie po ramieniu. I choć dzielnie się broniłam przed wypróbowaniem maty do akupresury Pranamat ECO, po kolejnej […]

    1 grudnia 2023
    Dom to nie laboratorium! Sprzątanie bez spiny z nowym Hoover HFX

    Jak Ty dasz radę? – pytała mnie mama, gdy zaadoptowałam dwa psy. – Przecież nie ogarniesz tego sprzątania! “Ogarniesz” – napisała mi ekipa Hoovera, gdy zobaczyli w moim domu nowe zwierzaki. “Dom to nie laboratorium, ale przynajmniej podłogi będą czyste!”.   

    27 listopada 2023
    Inspiracje: prezenty świąteczne dla dzieci, które rozwaliły system w naszym domu

    Co roku to samo - co kupić dziecku pod choinkę. Zabawki, słodycze, akcesoria? Czasem prezenty świąteczne dla dzieci są bardzo oczywiste, bo dziecko wyraźnie mówi, czego pragnie. Czasem jednak dziecko jest za małe, żeby znać swoje potrzeby lub zwyczajnie samo nie wie, czego chce. Co wtedy? Przygotowałam kilkadziesiąt inspiracji, które pomogą Ci zdecydować.  

    26 listopada 2023
    Idealne na prezent książki, które wspierają nas w edukacji domowej

    Jednym z przewag edukacji domowej nad systemową edukacją są książki. Dzieci uczące się w domu mają o wiele więcej czasu nie tylko na czytanie książek dla przyjemności, ale też na samodzielny wybór, z których książek będą korzystać, przygotowując się do egzaminów końcowych z całego roku. Nasza biblioteczka mądrych, edukacyjnych książek coraz bardziej się powiększa i […]

    10 września 2023
    Tydzień na edukacji domowej - jak zorganizowałam chłopcom naukę?

    I już za mną pierwszy tydzień edukacji domowej. Wciąż mam mętlik w głowie, wciąż mnóstwo wątpliwości, ale pewna jestem jednego - będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytać, jak wyglądał nasz pierwszy tydzień w nowej rzeczywistości edukacji domowej, dawaj! Czekam na ciebie z nowym tekstem!

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official