- Ubieraj się. Zjedz kolację. Idziemy się myć. Proszę już się położyć spać.

Mój głos jest twardy, stanowczy, niepozostawiający nawet cienia wątpliwości, że wszystkie moje prośby muszą być natychmiast i bez dyskusji spełnione, inaczej jasny grom spadnie na dom i całą rodzinę.

Ten głos to zaskoczenie. Jest inny niż zazwyczaj. Nie jest krzykiem. Nie jest nawet podniesionym głosem - wręcz przeciwnie. Jest cichy, spokojny, kategoryczny, władczy, trochę wyniosły. Nie umiem go mieć na zawołanie. Musi go wypełniać permanentne zmęczenie i totalny brak sił na jakiekolwiek awantury. Na ten głos pracuje się tygodniami. Ten głos to ostrzeżenie, że po tygodniach perswazji, próśb, zachęceń, cierpliwości, struna jest napięta niemalże jak brzuch w 9 miesiącu ciąży i byle jaki sprzeciw może doprowadzić do porodu złości. Abo wybuchu histerii.

Kosmyk doskonale to wyczuwa. Zaczyna być wtedy dzieckiem innym niż zazwyczaj.

Jakkolwiek to brzmi - jest grzeczny.

Któregoś wieczora, co pod wpływem napiętej struny, upłynął jak z płatka, Kosmyk, który jak nigdy bez szemrania, bez gadania, bez pytań, bez "siam, siam", bez opowiadań, bez alternatywnych rozwiązań typu "dziś umyję się prysznicem na środku pokoju" albo "dzieci zazwyczaj siame kroją chleb, jeśli mi nie pozwolisz, będę darł się na podłodze przez półtorej godziny".  zjadł kolację, umył się, ubrał i grzecznie położył się do łóżka, podeszłam do komputera, żeby włączyć te same kołysanki, co zwykle i usłyszałam ciche pytanie mojego synka:

- Mamo, czy nie jesteś już taka zła?

I w tym momencie poczułam, że moja struna się rozluźnia.

- Nie synku, nie byłam wcale zła, tylko zmęczona.

- Zmęczona?

- Tak, kochanie, bardzo zmęczona.

- Tym, że ciągle nie możesz mnie dogonić?

I moja struna pęka. Niespełna trzylatek jednym zdaniem podsumował całe źródło moich frustracji.

Nie mogę go dogonić.

I chyba nigdy mi się nie uda.