W moim domu nikt nie dostaje "po równo"

Joanna Jaskółka
11 sierpnia 2016

Udostępnij wpis

 

Odwieczny problem rodziców więcej niż dwójki dzieci oraz tych, którzy oczekują rodzeństwa dla swoich jedynaków: jak kochać tyle samo, jednocześnie kochając inaczej? Czy da się podzielić miłość między dwoje/troje/czworo dzieci? A tak trywialna rzecz jak zakupy, prezenty i czas poświęcony dzieciom? Jak go rozłożyć, żeby każde z dzieci dostało tyle samo? I czy na pewno musi tyle samo dostawać?

 

 

I mnie gniotły te przemyślenia, kiedy jeszcze byłam w ciąży z Adasiem. Zastanawiałam się, jak podzielić czas między jednego syna a drugiego, żeby każdy dostawał po równo. Układałam w myślach plan dniach, kombinowałam. Starałam się starszemu synowi poświęcić jak najwięcej czasu, żeby zrekompensować mu późniejszy brak, gdy Dasio będzie potrzebował więcej uwagi. Ogólnie założenie z poświęceniem czasu było dobre, bo jest jeden z najlepszych sposobów, żeby na samym początku nie zepsuć relacji z rodzeństwem. Niemowlak dużo nie potrzebuje! Żeby starszak nie czuł się odrzucony, warto w pierwszych miesiącach po pojawieniu się noworodka to na starszaku i na jego reakcjach na maleństwo skupiać uwagę. Ale zapomniałam o jednym: jeśli poświęcę więcej czasu starszakowi, o wiele mniej dostanie go młodszy. I to doprowadziło mnie do prostej refleksji:

 

Nigdy nie poświęcę dokładnie tyle samo czasu każdemu z dzieci

To jest niemożliwe. Przestań mieć wyrzuty sumienia, że z jednym dłużej układałaś klocki, a drugiemu krócej czytałaś książkę. To jest bez sensu, bo nigdy nie uda ci się podzielić dnia tak, żeby każde z dzieci było zadowolone. Starszak potrzebuje dużo uwagi, raczkujące niemowlę potrzebuje jej jeszcze więcej. Nie rozdwoisz się. Nie ma opcji! Jeśli założysz, że cztery godziny spędzisz  z niemowlakiem i cztery godziny poświęcisz starszakowi, to efekt będzie jeden: zaniedbany i głodny niemowlak i zmęczony matką starszak.

A zamiast szarpać się między jednym a drugim, starać się zaspokoić wszystkich i nikogo,  wystarczy postawić sprawę jasno.

– Mamo, ja chcę z tobą układać! Chodź!

– Synku, chcesz układać ze mną klocki, a Adaś chce teraz jeść i jak nie dostanie jeść, będzie płakał. Jak myślisz, co mogę zrobić?

– Niech płacze! Ja chcę układać klocki z tobą.

– Płaczący Adaś przyjdzie i będzie nam rozwalał. Czy to dobre rozwiązanie?

– Chyba nie. To co z nim zrobić?

– A jak myślisz, co mogę z nim zrobić, żeby nie płakał z głodu?

– No dobra, daj mu jeść, żeby był szczęśliwy, a potem przyjdź poukładaj ze mną klocki, dobra?

– Dobra, mamy umowę, jak tylko skończę, przyjdę do ciebie.

 

Kiedy pisałam tekst o chwaleniu, bardzo podkreślałam sprawę uczuć dziecka. Nazywanie ich i przede wszystkim akceptowania to moim zdaniem rozwiązanie większości problemów nie tylko u rodzeństwa.

– Mamo, mogę ci coś powiedzieć? Mogę ci coś powiedzieć?

– Synku, mama teraz pracuje i musi się skupić [akurat pisałam ten tekst]. To dla mnie bardzo ważne i chcę to zrobić dopóki Adaś śpi. Czy możesz narysować, co mi chcesz powiedzieć i porozmawiamy o tym, jak skończę?

– Oooo... a ja chciałem teraz, teraz!

– Trudno być cierpliwym, wiem, jak czasem ciężko wytrzymać, ale obiecuję, że jak skończę pisać ten tekst od razu przyjdę i porozmawiamy o wszystkim, o czym chcesz, dobrze?

– No dobra, to ja zrobię listę rzeczy, o których koniecznie musimy porozmawiać, dobra?

– Jasne. Już się nie mogę doczekać, żeby ją zobaczyć.

 

Nazwanie uczuć dziecka. Zauważenie ich. Bo wiecie, dziecko chce spędzać czas z wami, bo chce waszej uwagi. Odmawiając mu, możecie dać tę uwagę w bonusie, robiąc rzecz niespotykaną: zauważając i akceptując jego uczucia.

- Widzę, że nie możesz się doczekać, aż skończę kąpać Adaśka i poczytam ci książeczkę. Niecierpliwisz się? Rozumiem. Nie masz jeszcze piżamki, to możesz wskoczyć do wanienki brata i się z nami pobawić, albo poczekać w łóżeczku aż go ubiorę i będę wolna.

 

Przyznam, że najgorszy był okres, kiedy Adaśko był dwudziestoczterogodzinną dojarką i tak naprawdę w pewnym momencie praktycznie mieszkałam z nim na łóżku. Bałam się, że Kosmyka będzie to wkurzać, ale na szczęście nazywanie uczuć zdawało egzamin.

- Mamo, chce się przytulić!

- No to chodź do nas i się przytul!

- Ale nie chcę z Adasiem, cały czas tylko z Adasiem!

- Chciałbyś się przytulić na chwilę tylko do mamy?

- Tak!

- Obiecuję, że jak Adaś się naje, odłożę go na chwilę i przytulę tylko ciebie, jeśli tego potrzebujesz i będę cię tuliła tyle, ile potrzebujesz!

- A powiesz mi kiedy?

- Jak zaczną mu się zamykać oczki. Wtedy trzeba być cicho i zaśnie. Popatrzysz ze mną, czy zasypia?

Nie, nie poświęcałam wtedy tyle samo czasu jednemu i drugiemu dziecku. Starszemu zdecydowanie o wiele mniej. Jednak nie ma jakiejś traumy, bo kiedy mnie potrzebował, wiedział, że zawsze może przyjść i dam mu to, czego potrzebuje.

 

Jak dużo potrzebujesz?

A potrzeby są różne. I czasowe, i, że tak to nazwę... rzeczowe. Świetnym przykładem są pewne dary losu, które otrzymałam od Emirate Airlines. Czasami dostaję od nich podarki, a tamten jeden schowałam, bo dzieci miały już tyle zabawek, że nie chciałam dokładać do pieca. Pewnego deszczowego dnia, gdy dopadła nas nuda, a ja wyczerpałam nawet folię bąbelkową przyczepioną taśmą do podłogi [polecam taką zabawę :)], przypomniałam sobie  o podarkach i wyciągnęłam je na środek kuchni. Ale traf chciał, że zadzwonił telefon. Tłumaczyłam Chłopu, co ma kupić, a  w tym czasie Kosmyk dobrał się do torby. Już myślałam, czym zajmę Adaśka, przekonana, że Kosma zagarnie wszystko dla siebie, gdy zobaczyłam jak syn rozdziela zabawki na dwie kupki. Gdy skończyłam rozmowę, zapytałam, czemu dzieli zabawki w taki dziwny sposób - na jednej jest więcej, na drugiej mniej.

- Bo ta większa to dla Dasia. Są tu, zobacz, pluszaki, takie breloczki i wszystkie rzeczy, którymi bawią się niemowlaczki. Ja takich nie potrzebuję. Ja sobie wziąłem notesiki i te dwa małe, zielone długopisy, bo lubię rysować i tylko jednego pluszaka z kocykiem.

Stałam oniemiała. Mój syn, który kiedyś potrafił wrzeszczeć o łopatkę, samodzielnie rozdzielił zabawki i to wcale nie po równo. Sam dla siebie wziął najmniej i dokładnie tyle, ile on potrzebuje, bo, jak słusznie zauważył, pluszaki dla niemowlaka pasują bardziej niż dla dorosłego przedszkolaka.

Nigdy nie będę ich kochać tak samo, ale każdego wyjątkowo

Niestety. Nawet jeśli temu zaprzeczasz i nawet jeśli faktycznie tak jest, że kochasz ich tak samo, przyjdzie moment, że nie będziesz ich tak samo... lubić. Jeden będzie się lepiej zachowywał, drugi gorzej. Być może cieplejszymi uczuciami będziesz przez moment darzyć młodsze dziecko, potem zapałasz uczuciem bardziej w stronę starszego. To normalne. Mataja już to wyjaśniła. Co powiedzieć, kiedy dziecko pyta się, kogo kochasz bardziej?

Wydaje mi się, że ja swojemu synowi udzieliłam dobrej odpowiedzi, a przynajmniej jego zadowoliła nad wyraz:

- Ciebie kocham jak jedynego na świecie Kosmyka, a Adasia jak jedynego na świecie Adasia.

 

I tak właśnie powinno być - nie da się kochać równo. Można kochać każde z dzieci wyjątkowo.

Nie daję moim dzieciom niczego po równo, daję im tyle, ile potrzebują

W ogóle idea dawania po równo trochę kuleje, jeśli ma się dzieci w różnym wieku. Jest nie do przejścia. Czy jeśli Kosmyk do przedszkola dostał worek z wypisanym jego imieniem, taki sam worek powinien dostać Adaś, mimo że by się w nim utopił? Czy jeśli Adasio wyrasta powoli ze swoich czerwonych trampeczek i muszę kupić mu nowe, to czy Kosmykowi, na którego buty są jeszcze dobre, też powinnam kupić? Jeśli Kosmyk wchodzi na płot, bo jest już duży, to czy powinnam sadzać na płot Adasia? Przecież to bez sensu. I dzieci muszą sobie z tego zdawać sprawę. A  najlepsze jest to, że potrafią to zrozumieć.

Kiedy jakiś czas temu masowo przychodziły do nas paczki, Kosmyk się wściekł, że kolejna nie była dla niego.

- Ty dostałaś paczkę, tata dostał paczkę, a teraz dla Adasia przyszła! Ja nigdy nie dostaję paczek!

- Przykro ci, że ty nie dostałeś żadnego prezentu?

- Tak! Lubię dostawać prezenty, a nigdy nie dostaję żadnego!

- Myślisz, że wszyscy dostają a ty w ogóle, tak? A jest coś, co chciałbyś dostać?

- Nie wiem, dużo rzeczy mam! Może samochodziki jakieś!

- Samochodziki pewnie kupi ci dziadek, jeśli go poprosisz, a w tamtych paczkach były rzeczy, których potrzebujemy: kosmetyki dla mamy, spodnie dla taty i pajacyki dla Adaśka, bo wyrósł. Potrzebujesz pajacyków, kosmetyków i spodni?

- Spodni tak, bo mi się jedne podarły.

-No to usiądziemy wieczorem i wybierzesz sobie spodnie. A może wybierzemy naszywki też, żeby załatać dziury?

- Dobra. A co to naszywki?

- Takie latki, które zakrywają dziury. Mogą być w kształcie samochodu albo innych rzeczy.

- Hurra! Chcę takie! I bardzo ich potrzebuję, bo mam dziury na kolanach!

Widzicie? To jest do przejścia, naprawdę jest do przeskoczenia. Czasem to nawet nie chodzi o to, że ktoś w rodzinie dostał coś, tylko o poczucie, że ktoś w rodzinie jest bardziej doceniony. A docenić można nie tylko prezentem czy paczką. Są jeszcze słowa i czas. Jeśli ktoś w rodzinie potrzebuje nowych butów, kupujemy mu nowe buty. Tylko tej osobie, bo tylko ona ich potrzebuje. Nie ma potrzeby kupowania butów całej rodzinie, czy pocieszaczy  "na osłodę" dla innych członków rodziny, bo nikomu nikt niczego nie zabiera zaspokajając potrzeby drugiej osoby.

Nie mam wyrzutów, kiedy kupuję coś dla Kosmyka, a dla Dasia akurat nie. Nie moja wina, że Adaś nie powinien jeść żelek. Czy z uwagi na to, powinnam zabronić żelek Kosmykowi, żeby jego braciszkowi nie było przykro? Czy z racji przebywania w domu rocznego dziecka powinniśmy wszyscy zrezygnować z czekolady, lodów, żelek i innych rzeczy? Absurd!  Czy ktokolwiek rezygnuje z patrzenia, bo ktoś gdzieś jest niewidomy? No właśnie. To jest prosta piłka:

 

- Mamo, a Adaś dostał taką zabawkę, a ja nie!

- Czy potrzebujesz takiej zabawki dla niemowlaczka?

- Nie.

- A Adaś jest niemowlaczkiem i potrzebuje. Jak zobaczę zabawkę idealną dla ciebie, to ci też kupię.

Nie jestem złą matką, kiedy zobaczę uroczą zabawkę dla Dasia, a dla Kosmyka nie. Na siłę nie będę wybierać zabawek dla drugiego dziecka, jeśli w sklepie akurat nie ma zabawek w guście synka. Nie czuję się winna, kiedy przychodzą ubranka dla Dasia i Kosmyk robi minę "a dla mnie nie". Nie, bo ty nie potrzebujesz na razie. Jak zaczniesz wyrastać, to ci kupię tak samo, jak teraz kupiłam dla Dasia. Proste? Proste.

 

 

Nigdy nie dasz wszystkiego po równo swoim dzieciom. Nie uda ci się to, nawet nie próbuj. Możesz walczyć, możesz czas podzielić, możesz dzielić podarki albo słodycze, ale zawsze ktoś dostanie czegoś albo za mało, albo za dużo. Czy nie lepiej dawać dzieciom to, czego potrzebują w ilości, jakiej potrzebują, zamiast zarzynać się, żeby dostały po równo?

 

 

 

DSC_0052

 

DSC_0077

 

DSC_0041

 

DSC_0089

 

DSC_0073

 

DSC_0097

 

DSC_0062

 

DSC_0084

 

DSC_0919

 

DSC_0101

 

DSC_0058

 

DSC_0112

 

DSC_0099

 

DSC_0055

 

DSC_0068

 

DSC_0905

 

DSC_0035

 

DSC_0983

 

po równo

 

po równo

 

PS. Tak, Adaś jadł Kaktusa. Nie było po równo, bo to był jego pierwszy lód w życiu i będzie się musiał starać, żeby nadgonić Kosmyka 🙂

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    21 komentarzy
    najstarszy
    najnowszy oceniany
    Inline Feedbacks
    View all comments
    Asia Prezentuje Prezenty
    7 lat temu

    Za cały wpis, ale za ps w szczególności <3

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Asia Prezentuje Prezenty
    7 lat temu

    Skąd wy się o tych wpisach dowiadujecie? 😀

    Asia Prezentuje Prezenty
    Reply to  Joanna Jaskółka
    7 lat temu

    Ze starego, dobrego bloggera 😉 Niby bloga przeniosłam na wordpressa, ale wciąż używam blogrolla na bloggerze, żeby sprawdzać nowe wpisy u innych, bo jak jest z FB to sama wiesz...

    Aleksandra Duczmańska
    Reply to  Asia Prezentuje Prezenty
    7 lat temu

    ano blogger jest niezawodny ( w przeciwieństwie do fb) do sprawdzania kto co nowego napisał

    Czarny Motyl
    7 lat temu

    I to jest mądre podejście. 🙂

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Czarny Motyl
    7 lat temu

    Dzięki 🙂

    Madika
    7 lat temu

    "No dobra, daj mu jeść, żeby był szczęśliwy, a potem przyjdź poukładaj ze mną klocki, dobra?
    – Dobra, mamy umowę, jak tylko skończę, przyjdę do ciebie."
    A co wtedy robisz z Adasiem? Bo u mnie to wygląda tak, że po nakarmieniu Młodszego mogę iść układać klocki ze Starszą, ale nadal z roczniakiem pod pachą, więc rozwalanie budowli w pakiecie, bez względu na to, czy córa poczeka, czy nie poczeka aż go nakarmię...

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Madika
    7 lat temu

    Kombinuję - albo zajmuję czymś roczniaka, a ze starszym układam na stole, żeby młodszy nie widział, a jak nie widzi, to coś tam robi, albo sadzam młodszego z nami przy stole i jadę na dwie ręce, czyli podrzucam młodszemu klocki, ale cały czas rozmawiam układając ze starszym, albo oddaję młodszego tacie i często też tak jest, że mówię: Widzisz, teraz Adaś nam przeszkadza i potrzebuje uwagi. Może umówimy się, że jak tata przyjedzie, to zajmie się Adasiem i da nam chwilę pobawić się razem? Z trzylatkiem może wyjść tak na 50 procent, z czterolatkiem już na pewno. Ważne, żeby dziecko wiedziało, że jest dla ciebie tak samo ważny i jego potrzebę wspólnej z tobą zabawy traktujesz jak najzupełniej poważnie.

    AgaInAmerica.com
    7 lat temu

    Tak! Ja osobiście nie trawię podejścia, że jak jest dwójka dzieci to "trzeba" je kochać po równo, bo jest się rodzicem. Rzadko wierzę ludziom, którzy twierdzą, że tak właśnie mają, bo według mnie nie jest to możliwe. Miłości nie da się kontrolować, ona przychodzi, czasem odchodzi, czasami maleje, później jej poziom się podnosi, itp. Po prostu, uczucia nie są stałe.
    Ah, jeszcze coś muszę dodać tak a'propos! Niedawno dowiedziałam się od cioci, że moja nieżyjąca od wielu lat mama faworyzowała moją 1,5 roku młodszą ode mnie siostrę... zawsze i wszędzie. Przykro mi się zrobiło, muszę przyznać, ale z drugiej strony to rozumiem, więc nie mam żalu. Jakbym wiedziała o tym wcześniej to pewnie ten żal by był, ale teraz mam inne podejście do wielu spraw.

    Lil
    Lil
    7 lat temu

    Dobry wpis, akurat na moje ostatnie wątpliwości. Czy każda podwójna mama tak ma? Ciekawe, co robią mamy, które mają więcej dzieci?

    Ola
    Ola
    7 lat temu

    Robimy dokładnie tak samo i zdaje egzamin 🙂

    Weronika
    Weronika
    7 lat temu

    A mnie zastanawia skąd Ty to wszystko wiesz? Twoja mama miała takie podejście, z książek czy samo naturalnie przyszło? Jestem mamą od 3 miesięcy, czytam Twoje wpisy i nie mogę się nadziwić jak wspaniale naturalne i pełne mądrości jest Twoje podejście. Chciałabym kiedyś tak potrafić!

    Kat Nems
    7 lat temu

    moja babcia zawsze mówiła, że nigdy nie wolno dzielić po równo, tylko trzeba dzielić sprawiedliwie:)
    ps: uwielbiam kaktusy:))

    Anna Ch. z KolorowaMatka.pl
    7 lat temu

    A co powiesz, gdy dziecko zapyta kogo kochasz bardziej? Mnie moje młodsze dziecko wielokrotnie o to pytało, wręcz wymuszało odpowiedź. To bardzo trudna odpowiedź i bardzo ważna, szczególnie dla dziecka, które chce być zawsze na pierwszy miejscu. Może uznasz mnie za zakłamaną, ale ja uważam, że kocham swoje dzieci tak samo mocno. I tu nie chodzi o rozkładanie uczuć na dwójkę, w moim przypadku, dzieci. Ja się nad tym nie zastanawiam. Po prostu obdarzam ich moją miłością.

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Anna Ch. z KolorowaMatka.pl
    7 lat temu

    Ja bym się oburzyła trochę, że w ogóle zadaje mi takie pytanie, bo to jest wybór podobny do tego, ktore dziecko uratowałabyś z potopu jako pierwsze. To by była tragiczna sytuacja i żaden wybór by cię nie zadowolił, bo znajdziesz nigdzie takiego dziecka jak A i takiego jak B. To tak, jakbyś miała wybrać: całe życie tylko pić, czy całe życie tylko jeść. Jedno dziecko jest dla ciebie jedzeniem, a drugie piciem i nie potrafisz wybrać, co jest ważniejsze, bo oba są bardzo ważne i bez jednego z nich żyje się ciężko. Tak, wierzę, że kochasz ich tak samo wielką miłością, ale na pewno każde trochę inaczej, bo są innymi ludźmi 🙂

    siwa489
    siwa489
    7 lat temu

    Witam.Czytam bloga od niedawna.Trafiłam tu szukając listy wyprawkowej,bo po 14 latach przerwy czekam na drugą córkę i troszkę już wypadłam z obiegu "rampersów" i innych malutkich cudeniek ? Blog rewelka!Wiele sytuacji miałam podobnych z moją już nastolatką.To co nasuwa mi się po przeczytaniu tego tekstu:Dzieci to też ludzie-trzeba z nimi rozmawiać ? Wielu moich znajomych zapomina,że jako homo sapiens mamy tą cudowną możliwość komunikacji werbalnej.A Ty jesteś mistrzynią w dobieraniu odpowiednich słów.Pozdrawiam i podziwiam.

    Panda
    Panda
    7 lat temu

    A ja zupełnie o czym innym...

    Potwornie boję się kleszczy i tego, co ze sobą niosą. W ogóle robactwa się boję, ale kleszczy i pająków najbardziej. Nie wchodzę do lasu w ogóle, nie ma mowy o łąkach czy wyższej trawie. Mój własny mały ogródek to mój limit. No, wiadomo - park też, ale tak długo, jak idę po cementowej ścieżce 😉

    Nie mam dzieci, mam siostrzenicę, którą ubóstwiam i chcę jej pokazywać świat (ma od tego rodziców, ale co jej szkodzi mieć też ciotkę 😉 ), a kiedyś będę miała i swoje maluchy (mam nadzieję), ale wejście do lasu czy puszczenie tam dzieciarni mnie przeraża, a nie chcę nikogo ograniczać, bo z tego, co pamiętam, jak rodzice nas zabierali do lasu, to było to cudowne - ten zapach, ta cisza... No raj, a na "stare lata" mi się takie coś zrobiło, że do lasu niet, bo kleszcze.

    A tu patrzę, Twoje chłopaki latają po lasach i łąkach, i w krótkich portkach... Umarłabym chyb ze strachu 😉

    Jak się tego strachu pozbyć? 🙂

    PS. To kolejny parentingowy blog, w którym się zakochałam i tu zostanę 🙂

    Justyna Ganczarska
    Justyna Ganczarska
    7 lat temu

    Wspaniały, mądry wpis!

    Karolina McIlroy
    Karolina McIlroy
    7 lat temu

    Super tekst. Dziękuję. Poproszę namiary na to, gdzie kupiłaś sandały dla Kosmy 🙂

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Karolina McIlroy
    7 lat temu

    Bobux 🙂 Mamy od dwóch lat buty tej firmy i świetnie nam się noszą 🙂

    Karolina McIlroy
    Karolina McIlroy
    Reply to  Joanna Jaskółka
    7 lat temu

    Dziękuję. Znamy Bobux właśnie z kozaków mały wyrasta, muszę poszukać sandałów 🙂

    4 marca 2024
    Nie znoszę mojej kuchni, ale przynajmniej zmywarkę mam fajną

    Rok temu postawiłam krzyżyk na mojej starej zmywarce i z pomocą przyjaciół wyniosłam ją z domu. Koniec. Nigdy więcej zmywarek – obiecałam sobie. Jak długo wytrzymałam? Rok. W styczniu przyjechała do mnie Haier i-Pro Shine. 

    14 grudnia 2023
    Czemu bolały mnie plecy i jak mata Pranamat ECO pomogła mi zwalczyć ból?

    Od pół roku regularnie narzekałam na relacjach zamiennie albo na migreny, albo na pól pleców. Bywały dni, że ledwo co zwlekałam się z łóżka, a jak już dowlokłam się do lekarza rodzinnego, dostałam po prostu środki przeciwbólowe i poklepanie po ramieniu. I choć dzielnie się broniłam przed wypróbowaniem maty do akupresury Pranamat ECO, po kolejnej […]

    1 grudnia 2023
    Dom to nie laboratorium! Sprzątanie bez spiny z nowym Hoover HFX

    Jak Ty dasz radę? – pytała mnie mama, gdy zaadoptowałam dwa psy. – Przecież nie ogarniesz tego sprzątania! “Ogarniesz” – napisała mi ekipa Hoovera, gdy zobaczyli w moim domu nowe zwierzaki. “Dom to nie laboratorium, ale przynajmniej podłogi będą czyste!”.   

    27 listopada 2023
    Inspiracje: prezenty świąteczne dla dzieci, które rozwaliły system w naszym domu

    Co roku to samo - co kupić dziecku pod choinkę. Zabawki, słodycze, akcesoria? Czasem prezenty świąteczne dla dzieci są bardzo oczywiste, bo dziecko wyraźnie mówi, czego pragnie. Czasem jednak dziecko jest za małe, żeby znać swoje potrzeby lub zwyczajnie samo nie wie, czego chce. Co wtedy? Przygotowałam kilkadziesiąt inspiracji, które pomogą Ci zdecydować.  

    26 listopada 2023
    Idealne na prezent książki, które wspierają nas w edukacji domowej

    Jednym z przewag edukacji domowej nad systemową edukacją są książki. Dzieci uczące się w domu mają o wiele więcej czasu nie tylko na czytanie książek dla przyjemności, ale też na samodzielny wybór, z których książek będą korzystać, przygotowując się do egzaminów końcowych z całego roku. Nasza biblioteczka mądrych, edukacyjnych książek coraz bardziej się powiększa i […]

    10 września 2023
    Tydzień na edukacji domowej - jak zorganizowałam chłopcom naukę?

    I już za mną pierwszy tydzień edukacji domowej. Wciąż mam mętlik w głowie, wciąż mnóstwo wątpliwości, ale pewna jestem jednego - będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytać, jak wyglądał nasz pierwszy tydzień w nowej rzeczywistości edukacji domowej, dawaj! Czekam na ciebie z nowym tekstem!

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official