"Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina" klepie się w kościele podczas spowiedzi powszechnej. Nie wiem, czy to zostaje nam w głowach z dzieciństwa, wpija się w podświadomość, czy może po prostu powtarzane wielokrotnie staje się prawdą. Nie wiem, dlaczego omija to mężczyzn. Czyżby oni zawsze byli winni mniej? Faktem jest, że nie ma  na świecie osoby bardziej poczuwającej się do winy jak matka. Jej wina jest udowodniona, przyklepana, bezapelacyjna. Choćbyś nie wiem, jak się starała, ile nie robiła, zawsze poczujesz to straszne uczucie a nawet jeśli nie poczujesz, to i tak sprawisz wrażenie, że czujesz. Bo nikt nie jest tak winny jak matka.

Sorry. Jesteś winna. Nie powinnaś, ale jesteś. Wszystkiemu - słabe mleko, płacz o trzeciej w nocy, dziecko zbyt blade, zbyt chude, krnąbrne, wrzeszczące, płaczące, flegmatyczne. Jakiekolwiek by nie było, wina za to, jakie jest, należy wyłącznie od ciebie. "A gdzie była matka?" - to najczęstsze pytanie, jeśli zdarzy się dziecku jakiś wypadek. "Jak ona go wychowuje?" - nie wierzę, że ani razu nie przeszło ci to pytanie przez głowę. Mi przeszło, a kiedy przeszło, poczułam się... winna. Winna jak matka.

Nie oszukujmy się - jesteśmy winne. Winne całemu złu naszego świata. Winne naszych dzieci, winne naszym dzieciom, naszym rodzicom. Czasem obwiniamy się za bardzo, czasem zupełnie nie przyjmujemy do wiadomości naszych nie do końca pozytywnych wpływów na coś. Przesada we wszystkim jest szkodliwa, ale my i tak wciąż i wciąż czujemy się winne i szukamy tej winy w innych.

Nikt na tym świecie nie czuje się bardziej winny niż matka. Już w momencie powstania zygoty, stajemy się odpowiedzialne za zło tego świata, za wszystko, co tej zygocie się stanie i co się przez tą zygotę wydarzy. Odpowiedzialność za to spycha na nas społeczeństwo i my same, maltretując się poczuciem winy, że wszystko mogłyśmy zrobić lepiej, bardziej, częściej, rzadziej. Każda z nas czuje się czemuś winna - świadomie lub mniej. Nie oszukujmy się. Jesteśmy winne.

Co robić? Nie pisać o tym, nie przyznawać się, nie czuć, jak radziły mi niektóre komentatorki? Nie dopuszczać do siebie ani jednej myśli, że robimy coś źle? Nie dopuszczać do siebie grama refleksji, nie pozwalać, by inni je dopuszczali? A może nie spać po nocach i maltretować się poczuciem winy? Szukać go u innych, szukać go w sobie, obwiniać każdy ruch, każdą decyzję?

Wiem, że to robicie. Piszecie do mnie, zwierzacie się. Do pewnego momentu chciałam pisać o tym, jak to nie powinniście czuć się winne, bo przecież wszystko możecie zrobić lepiej albo gorzej. Nie ma drogi bez potknięć, nie ma, dziewczyny! Miałam o tym pisać, miałam, wiem. Potem napisałam ten tekst i w komentarzu ktoś zarzucił mi za duże poczucie winy, a ja poczułam się źle. Dlaczego? Bo  żadnego poczucia winy w sobie nie znalazłam. Było mi smutno, żałowałam upływającego czasu, ale winna nie czułam się niczemu, co zostało sprytnie wykorzystane, żebym szybko wróciła na prawowite miejsce winnej. Winnej za brak winy. Dziwicie się? To też wina.

Tylko poczucie winy tak bardzo jest wpisane w byt matki, że znajdujemy go wszędzie: w sobie, w innych ludziach, w rzeczach, w sytuacjach, jeśli jest - piętnujemy, jeśli go nie ma - sprawiamy, żeby wróciło. Wina wpisana jest w nasze życie, stajemy się jej ambasadorami albo krzyżakami w walce przeciwko. Pocieszamy albo tępimy każdy jej objaw, który czasem jest tylko żalem, refleksją. Tępiąc, wprowadzamy w poczucie winy. A potem już spokojnie możemy z tym poczuciem winy walczyć w imię dobra matki. Koło się zamyka.

Winna jak matka - to powinno być nowe przysłowie. Nie ma  nikogo, kto w tej dyscyplinie byłby lepszy, kto by lepiej węszył, gorzej przeżywał. Jesteśmy winne. Czasem naprawdę, czasem  po prostu mamy zbyt dużo czasu na... myślenie.

A przecież wino się pije.

Butelki po nim wyrzucajcie do specjalnych kontenerów na szkło.

Zdjęcie: Andrea Rose