Kot i dziecko w domu – nie bójcie się!

Podobno wysysają oddech dzieciom i nałogowo zagryzają noworodki. Zarażają toksoplazmozą, a od ich zadrapania dzieci umierają w straszliwych męczarniach. Takimi słowami starano się nas przekonać, żebyśmy oddali komuś naszego kota  – i to szybko! – zanim na świat przyjdzie Kosmyk.

Zamiast tego, kiedy byłam w piątym miesiącu ciąży, do naszego Flejtucha dołączyła znajdka spod szpitala – Łajza. O ile Flejtucha reakcją na noworodka się nie martwiłam, tak Łajza, jako nowy i nieznany kot, spędziła mi trochę snu z powiek. Zaczęłam czytać…

Pierwsza moja obawa – toksoplazmoza. Oczywiście, można zrobić kotu testy na obecność pierwotniaka i jeśli takowego nie będzie, a kot cały czas siedzi w domu i nie je surowego mięsa – nic nam nie grozi. Tak samo, jeśli kobieta w ciąży już chorowała na toksoplazmozę. Ale jeśli kot wychodzi albo punkt badań jest dość daleko – zacytuję słowa „naszego” weterynarza: prędzej zarazisz się toksoplazmozą od surowego mięsa, niż od kociej kupy. Tak – bo to w kociej kupie rozwijają się pierwotniaki, a żeby zaczęły zarażać, taka kupa musi leżeć co najmniej 48 godzin w kociej kuwecie. Kto ma dwa koty i czyści kuwetę raz na dwa dni, a przy tym robi to gołymi rękami, których nie myje i za chwilę je nimi kanapeczkę – współczuję smrodku i gratuluję odwagi…

Pamiętajmy – „Tylko 10% kociej populacji choruje na toksoplazmozę i może nas nią zarazić, Są to najczęściej koty wychodzące lub jedzące surowe mięso”.

Kiedy już poczytałam o toksoplazmozie i moje obawy zostały rozwiane, zaczęłam intensywnie przygotowywać kocury do przywitania nowego członka rodziny. Najpierw szczepienia. Najlepiej wszystkie możliwe, tym bardziej, że koty wychodziły na dwór i nie chciałam, żeby coś przywlekły ze sobą. Potem pranie. Ubranka Kosmyka były przed porodem prane co najmniej pięć razy – wyłącznie dlatego, żeby koty przyzwyczaiły się do zapachu dziecięcych rzeczy. Puszczałam im też kilka razy dziecięce gaworzenie, śmiech lub płacz i dawałam smakołyki, żeby miały miłe skojarzenia.

Miesiąc przed porodem [nie wiedziałam, że przenoszę, więc wyszło, że półtora miesiąca przed porodem] przemeblowaliśmy pokój i ustawiliśmy wszystkie kosmykowe sprzęty. Koty mogły sobie wszystko na początku obejrzeć, obwąchać i po dwóch dniach straciły zainteresowanie nowymi „zabawkami”, tym bardziej, że wąchać i badać, owszem, pozwalaliśmy, ale „zaleganie” na sprzęcie już było wysokim nadużyciem. Mieszkaliśmy w jednym pokoju, więc zabranianie kotu wchodzenia na rzeczy dziecka było bezcelowe, ale staraliśmy się delikatnie wskazać kocurom, gdzie lubimy je głaskać i gdzie się z nimi bawimy – i były to miejsca w znacznej odległości od kołyski Kosmyka.

Zaczynaliśmy też powoli ograniczać nadmierne pieszczoty i kupiliśmy im kilka nowych zabawek, żeby bardziej koncentrowały się na zabawie, a nie na przymilaniu do nas. Tuż przed porodem zostały też porządnie wykąpane i wyczesane, żeby w pełnej krasie powitać Kosmyka w domu 🙂

Efekt? Przyjęcie dziecka przebiegło całkowicie przyjaźnie. Pozwoliłam kotom obwąchać przybysza i przywitać się z nim, a one uprzejmie go zignorowały i poszły szamać karmę. Przekonałam się też, że prawdą jest to, iż koty lubią dzieci. Po raz pierwszy, kiedy zaniepokojona Fleja przyszła do mnie do łazienki i zaczęła przeraźliwie miauczeć. Okazało się, że Kosmyk się obudził i płakał, a ja, kąpiąc się w wannie, zupełnie tego nie słyszałam. W okresie wczesnego niemowlęctwa Kosmyka, Fleja była moim alarmem – niezawodnym w nocy, kiedy nie słyszałam, że Kosmyk śpi niespokojnie albo płacze. Jej namolne drapanie w rękę zawsze mnie od razu informowało. Każde leżakowanie na balkonie odbywało się oczywiście w asekuracji Flejtucha, a kiedy Kosmyk się zaczynał z drzemki wybudzać, ona drapała mocno w okno.

Dziś relacje ponad rocznego Kosmyka z kotami są bardzo dobre. Kilka zadrapań było – też bym drapała, jakby ktoś próbował mi wyjąć oko – ale znając możliwości naszych kotów, mam wrażenie, że traktują moje dziecko… łagodniej. Pacają go lekko w łapkę, żeby je puścił, i uciekają czym prędzej. A ja cały czas uczę Kosmyka, że kotka się nie bije, nie ciąga za ogon i nie szarpie – chyba mi wychodzi, bo dziś rano znowu kocury „pilnowały” Kosmyka na parapecie…

Wpis powstał w kwietniu 2013 roku, ale z powodu kolejnej ciąży postanowiłam go odświeżyć – dla przyjaciół i rodziny, żeby ugryźli się w język jeśli przejdzie im przez usta jakiekolwiek słowo na temat mojego i Kosmyka bezpieczeństwa wśród kotów. Od czasu powstania tekstu zmieniło się tylko tyle, że od kiedy w nasze progi zagościł pies, zdecydowałam się na ułatwienie kotom wskakiwanie na szafy [zazwyczaj, jeśli Kosmyk je denerwował, zwyczajnie prosiły o wypuszczenie na dwór] oraz… mam trochę mniej miejsca w łóżku [czasem Łajza i Fleja śpią z nami, nie bacząc na chrapiącego w nogach psa], a z większych zmian: pies nauczył się od kotów zawodzenia, gdy Kosmyk płacze, co jest okropne, bo mam wtedy wrażenie, że nie płacze dziecko ale jakiś koto-pso-dziecko stwór. Nie chcielibyście tego słyszeć…

Więcej o kotach i dzieciach przeczytacie na Kocich Poradach Behawioralnych – tutaj.

Na zdjęciach kolejno od góry: Kosma i Fleja, Bura  [stała towarzyszka spacerów], Niunia [outsiderka], Fleja, Łajza. Moje koty, czyli Fleja i Łajza są kotami niewychodzącymi, na dworze przebywają wyłącznie pod naszą opieką, nie pozwalamy im wychodzić na dwór samopas i bardzo pilnujemy, żeby polowania i zaspokajanie instynktu zapewnić im w domu, co z powodzeniem się od trzech lat udaje. Wszystkie kotki są wysterylizowane i nie mogą się rozmnażać.

Tekst powstawał, kiedy była z nami Fleja [przygarnięta jeszcze przed ciążą]. Podczas ciąży przygarnęliśmy Łajzę. Obie kotki bez problemów przyjęły również nasze drugie dziecko – Adasia, który urodził się w maju 2015 roku. Od 2017 roku Fleja zaczęła chorować, ale udało nam się ją podleczyć, choć nie dawano jej szans na przeżycie. Jak to mówi mój młodszy syn – to nasze najlepsze przyjaciółki.