Czego w Trójce nie powiedziałam?

Ale poważniej – pierwszą informacją od znajomego, jeszcze podczas audycji, była „znów narzekasz”. No cóż, to prawda, narzekam. Narzekanie to jednak ma swój głębszy cel i jest poważnie uzasadnione. Przede wszystkim – bez zwrócenia uwagi na pewne problemy, te problemy dalej będą istnieć. Szalenie mnie denerwuje, kiedy spotykam jakąś matkę na Mazurach i ona mi opowiada „tego nie ma, to nie wyszło, tamto się zepsuło”. Ja się wtedy pytam, czemu o tym kogoś nie poinformuje, nie zwróci uwagi. A ona na to: „Po co? Przecież nikt z tym nic nie zrobi!”.

No właśnie. A może ten ktoś nic z tym nie zrobi, bo zwyczajnie nie wie o tym, że dany sposób, rozwiązanie jest zwyczajnie do kitu? Skąd ma wiedzieć, skoro nikomu się nie chce poinformować? Szczerze wierzę, że da się poprawić sytuację matek na Mazurach, a jeszcze szczerzej, że da się to zrobić bez większej ingerencji w przyrodę. Idąc dalej, jeśli nie można tego zrobić natychmiast, może zmieni się przynajmniej spojrzenie takiej Sylwii Chutnik, którą, jako autorkę, bardzo lubię, ale która w wywiadzie mówi tak:

Całym tym moim narzekaniem [raz na jakiś czas, nie przesadzajcie!] chcę tylko dać jasny komunikat: co chciałbyś poświęcić, żeby mieszkać w takich okolicznościach przyrody, jak ja? Co mógłbyś poświęcić? Brak prądu i internetu? Konieczność palenia w piecu? Brak chodnika? Brak drogi? Brak żłobka i konieczność zrezygnowania z pracy na przynajmniej trzy lata? Brak kibla w mieście? Brak sklepu? 

Bardzo nie chcę zrobić komuś krzywdy. Nie chcę wmawiać wam, że mieszkanie w lesie to czysta sielanka, urocze chwile wprost z kart „Pana Tadeusza”. Nie chcę ponosić odpowiedzialności za czyjeś rozczarowanie, jeśli okaże się, że życie na wsi jest kompletnie różne od tego w mieście. Dlatego czasem narzekam. Dla tych, co im w głowach kiełkuje taki pomysł i piszą mi prośby, żebym pomogła wszystko zostawić i wyjechać w głuszę. Dla tych, co im się wydaje, że wieś sielska anielska i nie ma na niej żadnych patologii. Dla tych, co myślą, że w środku lasu istnieje kanalizacja miejska [!]. Niech wam ten pomysł wyjazdu kiełkuje, ale dobrze go podlewajcie głosem zdrowego rozsądku i porządnej refleksji.

Na pytanie pani Joanny, czego mi najbardziej brakuje, odpowiedziałam: kina. To była pierwsza myśl, jaka mi do głowy przyszła, a która była jednocześnie swoistą metonimią tego, że najbardziej brakuje mi telewizyjnej wolności. Określam nią to, na co mogłam sobie pozwolić w Warszawie – możliwość obejrzenia większości ulubionych serialów lub filmów w każdej praktycznie chwili na Vod czy jakimkolwiek innym telewizyjnym Playerze. Bez dostosowywania się do sztywnych ram narzuconych przez program telewizyjny, do którego dostosowanie w dalszym ciągu kojarzy mi się z wyjątkowym uzależnieniem i budzi wyraźny bunt. Plus taki, że przestałam praktycznie oglądać telewizję. Minus – nie jestem na bieżąco, nie wiem, o czym rozmawiają moi znajomi, nie kumam aluzji, nie czytam serialowych recenzji, jestem w pewnym sensie wykluczona.

A kiedy już zalaliście się łzami nad moim strasznym losem i otworzyliście swoje konta bankowe, żeby wpłacić mi zapomogę, uspokajam: nie lękajcie się! Przecież, gdyby mi to życie tak bardzo nie pasowało, pewnikiem bym się przeprowadziła tam, gdzie wszystkie niedogodności wynagrodziłby pierwszy lepszy chodnik czy nowo otwarta sieciówka, prawda? Kiedy kończę pisać ten tekst, dochodzi szósta rano. Żurawie zaczynają swoje poranne nawoływania, a koty powoli znoszą już pod drzwi polne myszy. Kosmyk wygląda właśnie przez okno i mówi „dzień dobry” wszystkim drzewom, a ja zaraz wyjdę na taras, spojrzę na jezioro i stwierdzę, że jestem dokładnie tu, gdzie powinnam być.