Dwa lata temu…

Urodziłam cię mniej więcej w tym czasie, gdy inna kobieta mordowała swoje dziecko. Pamiętam, że stałam przy oknie i gdy patrzyłam się na Ciebie i nie czułam nic, oprócz dogłębnego przekonania, że nie umiałabym ci zrobić świadomie żadnej krzywdy. Ważyłeś niecałe cztery kilogramy. Czułam się oszukana. Mówili, że będę wypychać z siebie trzy dwieście.

Dziś kończysz dwa latka. To prawie trzy naszego współistnienia. Cokolwiek mówiłam podczas ciąży – że wcale nie czuję się jeszcze matką, że nie jestem w stanie wykrzesać z siebie tego błogosławionego uczucia – nie umiem tego okresu, gdy otaczały cię wody płodowe, nie wliczyć do Twojego istnienia. Dopiero teraz czuję, jak bardzo wtedy byłeś.

Kilka tygodni po twoim urodzeniu, zamiast korzystać z cennych chwil twojej drzemki, histerycznie ryczałam na samą myśl, że ktoś mógłby ci zrobić krzywdę. Dziś myślisz, że krzywdzę cię cały czas, a ja tylko niektórych uchybień jestem świadoma. Doprawdy, nigdy bym nie przypuszczała, że zmiana pieluszki może być aż taką tragedią. Przepraszam.

Ostatnio prosiłeś mnie bardzo, żebym zrobiła ci karuzelę. Wzięłam cię na ręce i kręciliśmy się jak szaleni. Przed twoimi oczami wirował cały świat, ja widziałam twoją roześmianą buzię i z całych sił starałam się zatrzymać w głowie ten widok. Nie wiem, czy od kręcenia, czy od moich starań, zrobiło mi się tak słabo, że musiałam usiąść. Oparłam głowę o kanapę i oddychałam tak głęboko, jak potrafię.

Podszedłeś do mnie, przytuliłeś się  i powiedziałeś:

– Nie p[ł]acz mamusiu.

Nie płaczę, synku. Mi się po prostu od trzech lat bardzo kręci w głowie.

[Nie, nie zrobię tego mojemu synowi i nie będę prosić o głosy w konkursie. Swoją drogą moje szanse są marne, bo nie mam kiosku pod domem z kartami do telefonu, a nikt mi kupić nie chce 🙂 Dwa lata temu za to dostałam najpiękniejszy prezent – zdrowego, silnego i niezwykle zdolnego syna. Czego chcieć więcej?]

Ale jeśli chcecie wiedzieć, jak to jest być matką w moim osobistym odczuciu, zajrzyjcie TUTAJ.