Gdy na niebie lata orzeł

Wczoraj późnym wieczorem wyszłam na chwilę na dwór – popatrzeć na gwiazdy i posłuchać tej osławionej wiejskiej ciszy. Akurat trafiłam na moment, w którym jakiś drapieżny ptak porywał z krzaków leśnego futrzaka. Futrzak darł się rozpaczliwie, jakby ktokolwiek jeszcze mógł go uratować ze szponów oprawcy. Jego śmierć była pewna już w chwili, gdy dojrzały go bystre oczy puchacza. Słyszałam oddalający się skowyt nawet wtedy, gdy lekko przestraszona uciekłam już do domu i z napięciem liczyłam nasze koty. Na szczęście wszystkie były w domu. Z ironicznym uśmiechem pomyślałam sobie, że ta wiejska sielanka doprowadzi mnie kiedyś do nerwicy.

Futrzak wrzeszczał pewnie z bezsilności. To typowe dla niektórych stworzeń, że o swoim istnieniu informują dopiero wtedy, gdy umierają.

Dzień wcześniej jeden z leśnych oprawców krążył nad naszym domem. Być może szukał ofiary. Albo zwyczajnie chciał, żebyśmy wiedzieli. Półświadomi jego obecności spokojnie bawiliśmy się z Kosmykiem na podwórku. Na świecie umiera tyle zajęcy, że niepodobna płakać nad tym, dzięki któremu przeżyje trójka młodych orlątek wysiadywanych w gnieździe nieopodal. Coś za coś. Prawo natury.

Nigdy tak bardzo nie wąchałam życia, jak teraz. Pachnie krwią, świeżo odmarzłą ziemią, dopiero co pociętym drzewem i pierwszym ciepłym podmuchem wiatru znad jeziora. Ma smak wapna z remontu i skisłej wody z roztopionego śniegu w porzuconej jeszcze na jesieni misce. Słychać je w przeprowadzkach żurawi już o szóstej rano. Rozbłyska nagle, gdy do tej pory nieświadoma, orientujesz się, że kaczki, zazwyczaj dostojne w swej kaczkowatości, potrafią zrobić niezłą domową awanturkę. Na pół jeziornego osiedla. Ale co się dziwić. Też bym urządziła kipisz chłopu, gdybym siedziała w chałupie uwiązana do jajka, a on by się szwendał i szczęścia szukał na innych kaczych kuprach.

Kosmyk, na razie nieświadomy wszystkich leśno-jeziernych niuansów, w swoim rytmie odkrywa świat i przyjmuje go całkowicie bez zdziwienia. Z poważną miną bada pozostałości po zaprawie murarskiej, chętnie wspina się na odłożone na później deski. Cierpliwie czeka, aż odkuję mu zamarzniętą jeszcze ziemię w piaskownicy. Nasłuchuje wrzasków żurawi i martwi się, kiedy zbyt długo nie słychać dzięcioła. Uprzejmie ogląda przyniesioną przez kota pod drzwi domu zagryzioną mysz. Odkrywa swoje zeszłoroczne zabawki. Obserwuje, jak powoli rozkładamy trampolinę.

Na górze dostojnie lata orzeł. Na dole małe pisklę dopiero rozpościera swoje skrzydła. Chciałabym, żeby kiedyś umiał tak pięknie i dostojnie – lecieć. Marzę o tym, żeby żył w zgodzie z prawami przyrody i żeby rozumiał je tak, jak ja powoli zaczynam je pojmować.

Dostałam sporo pytań ostatnio o tę piękną bluzę z rekinem, w której Kosmyk występuje na zdjęciach. Możecie ją kupić w sklepie Tuliluli TUTAJ. Jeśli szukacie ciepłej i bardzo wygodnej bluzy [zakłada się ją bez problemu!], to już znaleźliście. Wybierałam ją z wahaniem, znając niechęć Kosmyka do ubierania, ale okazało się, że wejście na głowę jest tak wyprofilowane, że założenie jej na grzbiet zajmuje dosłownie pół minuty. Idealna na szybkie wyjście na dwór i zbadanie podwórka.

No, a teraz przyznajcie się, kiedy ostatnio widzieliście orła na żywo?