Jak nauczyć dziecko mówić przepraszam, dziękuję i proszę?

Joanna Jaskółka
30 grudnia 2014

Udostępnij wpis

 

 

Kilka osób, które ostatnio miały do czynienia z Kosmykiem, było zachwycone, że mój syn tak pięknie dziękuje, prosi i przeprasza. A ponadto ładnie mówi dzień dobry, dobry wieczór i do widzenia. Pytali się - jak ty go tego nauczyłaś? - a że w ciągu ostatnich miesięcy kilka osób wyraziło w mailu zaniepokojenie, że ich dzieci tego nie potrafią, postanowiłam zdradzić sekret.

 

 


Otóż:

 

 

- kiedy proszę, żeby moje dziecko coś zrobiło albo coś mu zwyczajnie podaję, mówię wyraźnie "proszę"

 

- kiedy moje dziecko zrobiło to, o co proszę albo ja sama coś od niego dostałam, mówię wyraźnie "dziękuję". To samo po skończonym posiłku

 

- kiedy chcę, żeby moje dziecko przepuściło mnie w drzwiach albo niechcący zrobiłam mu krzywdę, mówię wyraźnie "przepraszam"

 

- kiedy widzę kogoś znajomego albo wchodzimy do kogoś do domu, mówię wyraźnie "dzień dobry"

 

- kiedy z kimś się żegnam, mówię wyraźnie "do widzenia".

 

 

Już jakiś czas temu przestałam głupio zmuszać moje dziecko do mówienia tych słów. Im bardziej naciskałam, tym bardziej on stawał okoniem - taki efekt słuchania się "dobrych rad" zwolenników cyrkowej tresury i swoistego twórczego zapomnienia [a samo "no powiedz dzień dobry, powiedz" słyszałam praktycznie wszędzie podczas warszawskiej wizyty]. Dochodziło do absurdalnych sytuacji, gdy ja stałam nad dzieckiem, instruując "powiedz dzień dobry", a to dzień dobry z moich ust padało wyłącznie w tym zdaniu. Zmuszałam moje dziecko, do kultury, sama jej nie wykazując! Taktykę więc zmieniłam. Skupiłam się na sobie. Dziękuję mojemu synkowi, kiedy spokojnie i miło spędzimy ranek, proszę go, żeby się szybko ubrał, dziękuję, kiedy to zrobi, przepraszam, kiedy przez przypadek zrobię mu przykrość, nie zwracam uwagi, czy on mówi dzień dobry - wystarczy, że ja się przywitałam, a samo to przypomina Kosmykowi o konieczności odwzajemnienia. A coraz częściej sam wychodzi z inicjatywą.

 

 

Ten tekst jest też odpowiedzią na kilka pytań dotyczących tego, jakie gry do nauki grzecznościowych zwrotów polecam. Polecam dwie - praktykę i zwyczajną rozmowę.

 

 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    15 komentarzy
    najstarszy
    najnowszy oceniany
    Inline Feedbacks
    View all comments
    Mama Diabełka
    8 lat temu

    Praktyka i życie to najlepsza nauka.

    Ja też nie za bardzo lubię stania nad dzieckiem i mówieniem "A powiedz tak, a powiedz tak!".

    Iga nauczyła się mówić "Dzień dobry" i "Do widzenia" od listonosza i kurierów.
    "Cześć" od Darka (zawsze mówi cześć jak przychodzi z pracy".
    No i "dziękuję" i "proszę" w zasadzie od wszystkich.

    Tylko przepraszam jeszcze nie mówi 😉

    Matka Prowincjonalna
    Reply to  Mama Diabełka
    8 lat temu

    Słowa przepraszam, nie wiedzieć czemu, zawsze jest ciężko się nauczyć, niezależnie od wieku 🙂

    Dziwnie patrzą na nas inne mamy w przedszkolu, kiedy Iga żegna się słowami: "Do widzenia, matko" i ucieka na górę.

    I podpisuję się pod tym, co napisała Asia, w 100%, bo przykład zawsze idzie z góry. Wszystkiego najlepszego na Nowy Rok 🙂

    Sosnowa 11
    8 lat temu

    Pewnie, że własny przykład najlepszy, wtedy dziecko uważa te słowa za część naturalnego języka. Czasami jednak trzeba coś podpowiedzieć, bo dziecko samo się nie zorientuje, np. Miśkowi musiałam powiedzieć (w cztery oczy): Jeśli idziemy razem i ja mówię komuś "dzień dobry", to ty też mówisz "dzień dobry", nawet jeśli tej osoby nie znasz.
    A Miśce już nie musiałam tego mówić, bo jak słyszy taki chór, to dołącza się sama.

    AGNIESZKA
    AGNIESZKA
    8 lat temu

    odpowiedz jest prosta: dobrym przykladem. tylko tak dziecko moze sie nauczyc.

    Anna Malec Pacek
    Anna Malec Pacek
    8 lat temu

    Ech to tak jak u nas.Ostatnio wujek męża stwierdził,że od Lidki można nauczyć się kultury!Dumna jestem bardzo!

    K.B.D.
    K.B.D.
    Reply to  Anna Malec Pacek
    8 lat temu

    Ja z kolei jestem pełna podziwu dla Kosmyka. Byłam z nim "w gościach" u mojej przyjaciółki (przy okazji Świąt z Wnukiem - szkoda, ze już się skończyły :() Kosmyk wszedł do domu, przywitał się z wszystkimi domownikami, przedstawiał się wszystkim, pytał nowego kolegę czy może bawić się zabawkami, podziękował za wszystko, prosił o miejsce dla wyścigówki zdalnie sterowanej słowami "przepraszam, czy możemy przejechać?", wychodząc (chociaż początkowo pozytywnie zareagował na zaproszenie zostania "na całkiem") powiedział wszystkim "dobranoc". Zaświadczam więc: NAUKA NIE POSZŁA W LAS 🙂 Pozdrawiam! KBD 🙂 babcia Kosmyka i jego Braciszka albo siostrzyczki 🙂 matka Damiana

    Krystyna Bieniawska- Dąbek
    Krystyna Bieniawska- Dąbek
    Reply to  K.B.D.
    8 lat temu

    Ja z kolei jestem pełna podziwu dla Kosmyka. Byłam z nim "w gościach" u mojej przyjaciółki (przy okazji Świąt z Wnukiem - szkoda, ze już się skończyły :() Kosmyk wszedł do domu, przywitał się z wszystkimi domownikami, przedstawiał się wszystkim, pytał nowego kolegę czy może bawić się zabawkami, podziękował za wszystko, prosił o miejsce dla wyścigówki zdalnie sterowanej słowami "przepraszam, czy możemy przejechać?", wychodząc (chociaż początkowo pozytywnie zareagował na zaproszenie zostania "na całkiem") powiedział wszystkim "dobranoc". Zaświadczam więc: NAUKA NIE POSZŁA W LAS 🙂 Pozdrawiam! KBD 🙂 babcia Kosmyka i jego Braciszka albo siostrzyczki 🙂 matka Damiana

    Beata Wiktoria
    Beata Wiktoria
    8 lat temu

    Z tym naśladownictwem to tez trzeba uważać. Będąc małą dziewczynką (sześć, może pięć lat), miałam sąsiadkę, która nie wymawiała "r". Chciałam być dla niej miła i chciałam żeby nie czuła się samotnie w swoim "kalectwie" i rozmawiając z nią tez przestałam mówić to "r". I witając się z nią mówiłam "Dzień dobły pani Łenato". I specjalnie w rozmowie mówiłam dużo słów z r, no żeby jej było przyjemnie ze mną łozmawiać. Ale chyba nie było bo przyszła na skargę do moich rodziców, że ją przedrzeźniam. Do dzisiaj pamiętam to rozczarowanie - ja chciałam być miła a ona ze skargą? Na szczęście rodziców to tylko rozbawiło ale poprosili żebym już się z sąsiadką "nie bratała".
    Wisienką jest to, że jako dziecko długo nie wymawiałam "r" a jak się nauczyłam to wszystkim się chwaliłam. I tak razu pewnego podeszłam do mojej cioci
    - Ciociu, a ja już mówię "r".
    - To powiedz coś.
    Chwilkę trwało nim znalazłam słowo i wydusiłam
    -Mrrrreko!!
    Obie historyjki należą do anegdot rodzinnych, którymi z przyjemnością i (mam nadzieję) z uśmiechem się z Wami dzielę.

    Matka o stu twarzach
    Matka o stu twarzach
    8 lat temu

    Zgadzam się z Twoim wpisem w 100%. Często wydaje mi się, że ludzie wymagają więcej od dzieci niż siebie samych bo przecież oni wiedzą, że się mówi "dzień dobry", "proszę", "przepraszam" tylko pozostaje to w teorii. Jednak od dziecka wymagają wprowadzania dwojej teorii w praktykę bez pokazania w jaki sposób.

    Moja córcia naśladuje wiele zwrotów od nas i te kulturalne nie sprawiają jej najmniejszego problemu, a że jest małą gadułą to często bardzo słyszymy je 🙂

    Lenka / rudzia 121
    8 lat temu

    Ja tez spedze sylwestra w domu z mezem ale nie martiw mnie to wcale 🙂

    Joanna Jaskółka
    Reply to  Lenka / rudzia 121
    8 lat temu

    Mnie też 🙂

    Krystyna Bieniawska- Dąbek
    Krystyna Bieniawska- Dąbek
    8 lat temu

    ..

    TakaSobieMatka
    8 lat temu

    A nie patrzą na Ciebie dziwacznie? Bo jak Pierwszy przy stole świątecznym "poprosił o pierogi" i na moje "proszę bardzo" odpowiedział "dziękuję mamusiu", to połowa stołu się zakrztusiła, a druga zapowietrzyła - czyli "biedne, tłamszone dziecko" raczej niż "dobrze wychowany dwuipółlatek". Nie mogę tego skumać.

    Joanna Jaskółka
    Reply to  TakaSobieMatka
    8 lat temu

    Tak! Właśnie! Dlatego powstał ten wpis 😀 Żeby wytłumaczyć niektórym, jak okropnie tłamszę moje dziecko 😀

    TakaSobieMatka
    Reply to  Joanna Jaskółka
    8 lat temu

    Ech, my potwory ;]

    10 września 2023
    Tydzień na edukacji domowej - jak zorganizowałam chłopcom naukę?

    I już za mną pierwszy tydzień edukacji domowej. Wciąż mam mętlik w głowie, wciąż mnóstwo wątpliwości, ale pewna jestem jednego - będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytać, jak wyglądał nasz pierwszy tydzień w nowej rzeczywistości edukacji domowej, dawaj! Czekam na ciebie z nowym tekstem!

    28 sierpnia 2023
    Rzucamy szkołę i przenosimy się do Szkoły w Chmurze [podkast]

    Ale rozumiecie państwo, jak wam się nie podoba, nie musicie chodzić do naszej szkoły - słyszą często rodzice od dyrekcji szkoły, gdy zgłaszają jakieś problemy czy niedociągnięcia. "Jak się nie podoba, możecie sobie stąd iść" - tłumaczy szkoła,  pokazując, gdzie naprawdę ma zarówno rodziców szkoły, jak i same dzieci do niej uczęszczające. I ja się […]

    25 kwietnia 2023
    Ciekawostki o kurach, z których pewnie nie zdawałaś sobie sprawy

    Kiedy zaczynałam moją przygodę z kurami, wiedziałam o nich, że lubią grzebać w ziemi, że średnio dobrze latają, że znoszą jajka i że są najbliższymi krewnymi tyranozaura. To nie były ciekawostki o kurach, tylko wiedza z pierwszej klasy. Kiedy teraz o tym myślę, zastanawiam się, co mi do głowy strzeliło, żeby pakować się w relację […]

    2 kwietnia 2023
    Spektrum autyzmu - diagnoza dziecka: jak, gdzie i dlaczego tak trudno?

    Od kiedy poruszyłam temat tego, że nasza rodzina jest w spektrum autyzmu, codziennie dostaję pytania od zaniepokojonych rodziców, którzy podejrzewają, że ich dzieci też mogą być neuroatypowe i nie wiedzą, co zrobić, gdzie się udać, jak wygląda diagnoza dziecka i jak długo ona trwa. Oraz czy w ogóle warto. Dzięki Fundacji SYNAPSIS udało mi się […]

    22 marca 2023
    15 zabaw, którymi zajmiesz dzieci, kiedy kolejny raz zostają w domu z powodu choroby [nie na dworze]!]

    Moja buńczuczna mina - gdy odpowiadałam  na pytanie ludzi obserwujących moje brykające w październiku w jeziorze dzieci, czy nie boję się, że zachoruję - zbledła. Już nie jestem taka pewna, czy aby nie zachorują. Po pandemii zdrowie każdego z nas zaczęło szwankować. Coraz częściej łapią nas infekcje, szczególnie gardła, a długie przesiadywanie w domu sprawiło, […]

    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official