Tak, moje dzieci mnie wkurzają. I wcale się tego nie wstydzę!

Joanna Jaskółka
19 grudnia 2016

Udostępnij wpis

Słyszę to i czytam o tym każdego dnia. I za każdym razem przejmuje mnie jakiś taki smutek. Być może też to zauważyłaś, być może ja też kiedyś napisałam to zdanie: moje dzieci mnie wkurzają, ale i tak je kocham. I zastanawia mnie jedno - po co to robimy? Czy naprawdę musimy po każdej tyradzie o koszmarności naszych dzieci usprawiedliwiać się tym, że je kochamy i przepraszać za nasze myśli? Przecież to nic złego, że oprócz miłości mamy też inne uczucia! I nie rozumiem tego przepraszającego tonu "i tak go kocham". Jasne, kochasz. Ale podejrzewam, że kiedy zamaluje ci pół ściany szminką za 200 zł nie myślisz o miłości.

 

Naszło mnie to ostatnio. Starszy wpuszczał jednym uchem, wypuszczał drugim. Po piątym razie uzmysłowiłam sobie, że jak zrobi to jeszcze raz, to albo go uderzę, albo wyjdę. Wybrałam to drugie i usiadłam na podcieniu. Wyszedł do mnie Chłop i starał się mnie pocieszyć [doprawdy, on wie doskonale, jak nie pocieszać]: Oj, nie przejmuj się, przecież i tak go kochasz.

 

A ja zamarłam, bo byłam tak wściekła, że czułam wszystko, ale na pewno nie miłość do własnego dziecka. Czułam się zignorowana, nieważna, lekceważona i zła, ale miłości w tym nie było, tylko prymitywna chęć odegrania się na małym szalejącym maluchu, którą usiłowałam powstrzymać. Musiałam przyznać, że moje dzieci mnie wkurzają.

 

I tak sobie myślę, ile jest w nas, matkach, złości, tej chęci wyrzucenia z siebie wściekłości i frustracji, ile w niej tkwi w nas, gdy piszemy, jak nasze dzieci przeturbowały nas przez cały trudny dzień. Ale i tak na końcu dodajemy, że je kochamy. Po co? Czy twoje dziecko na pewno jest takie święte, że nie możesz mieć do niego "ale"? Czy naprawdę to, że cię wkurza, przekreśla proces kochania na zawsze? Czy koniecznie musimy usprawiedliwiać swoje uczucia, które nie muszą być zawsze cukierkowo słodkie?

 

 

Moje dzieci mnie wkurzają!

 

Nie. Kocham moje dzieci. Bardzo. Rękę bym sobie dla niego ucieła, oczy wyjęła i obie nerki bym oddała. Poświęcam im masę czasu, często z własnego świadomego wyboru rezygnując przez to z czasu dla siebie. Ale co z tego, skoro mieszkamy razem, wspólnie spędzamy dzień, oboje jesteśmy ludźmi i mamy różne wyobrażenia i pomysły i zwyczajnie czasami doprowadzamy siebie nawzajem do szału. Czemu mam zaprzeczać swoim własnym emocjom i po wyrzuceniu z siebie, jak bardzo mnie pewne rzeczy irytują, dopuszczam skruchę i dopisuję, że przecież i tak go kocham. A przecież to oczywiste! Cokolwiek by nie zrobili i tak będę ich kochać. Czy to znaczy, że nie mają prawa mnie denerwować? Czy to znaczy, że muszą ukrywać to, że moje dzieci mnie wkurzają czasami?

 

O wiele zdrowsze niż wstydzenie się i ukrywanie,  jest przyznanie przed sobą, przed ludźmi, a przede wszystkim przed dzieckiem, że doprowadza mnie do szału rozchlapana ciecz przy toalecie, nietrafione skarpetki pod koszem, niezgaszone światło, mimo że tyle razy prosiłam, a już najbardziej, najbardziej na świecie do furii doprowadza mnie, kiedy musimy szybko wyjść z domu, a on się guzdrze i znajduje tysiąc rzeczy do zrobienia. Sprawę stawiam uczciwie: to mnie denerwuje, to mnie wkurza, to mnie wyprowadza z równowagi.  Oczywiście to nie jest taka furia, jaką zwykle się ogląda. Po prostu mnie to wkurza i kiedy opisuję coś takiego, z pewnością nie dodam, że i tak go kocham. W danym momencie wysyłam po prostu sygnał ostrzegawczy: Hej, kolego, chcesz stanąć przed wściekłą matką? Bo takie rzeczy, które robisz, mnie denerwują.

 

 

W sytuacji rozwiązania iskrzącego konfliktu, to nie miłość jest najważniejsza. Ona gdzieś tam tkwi, bo bez niej trudno by się było zdobyć na taką cierpliwość na przykład, ale na pewno nie jest dominującym uczuciem. I uśmiechnę się, jeśli powiesz, że widząc swoje dziecko wymalowane twoją ostatnią, drogą kredką do powiek i wrzucającego do toalety kuleczki tego pudru, na który rok zbierałaś, przepełnia cię miłość do dziecka. No nie żartuj. Powiedz, co czujesz, wyrzuć to z siebie, bo ukrywanie tego i tłumienie złości tylko doleje oliwy do piętrzącego się ognia innych wkurzających rzeczy.

 

 

I nie widzę powodu, dlaczego miałabym przepraszać lub usprawiedliwiać swoje emocje zapewnieniem o miłości. To oczywiste, że je kocham. Tak samo, jak oczywiste, że czasem zwyczajnie moje dzieci mnie wkurzają.

 

Usprawiedliwiając się i swoje uczucia, jednocześnie zabieramy sobie prawo do czucia tych uczuć, które czujemy. A przecież mamy prawo do złości, mamy, do cholery, prawo mieć emocje inne niż gilganie w brzuchu na widok dzieciaczka. A bycie rodzicem, to nie sielanka i wieczne gołębie. To też wściekłość na rozbity talerz z nowej zastawy, to złość na rozwalone po łazience skarpety, to wreszcie irytacja, a także chęć do wyrzucenia z siebie gdzieś w komentarzu, na blogu czy w rozmowie z koleżanką tego, co nas wkurza. Bo wyrzucając z siebie, jesteśmy w stanie się oczyścić i wrócić do dziecka z uśmiechem, gotowi do nowych wyzwań, przed jakimi nas maluch postawi. Albo dać mu sensowną wskazówkę: Uwaga! Kiedy to robisz, to mnie złościsz, a nie chcę być wściekła!

 

I nie, nie musisz przepraszać, że twoje dziecko też cię wkurza. Nie musisz być idealną matką zen. Nie musisz się usprawiedliwiać. To normalne ludzkie uczucie, częste szczególnie wtedy, gdy spędzacie ze sobą praktycznie cały czas, dzień w dzień. Tydzień w tydzień. To całkowicie normalna reakcja w całkowicie nienormalnej sytuacji. Tkwi w nas jakiś taki wstyd przed pokazaniem, że nie jesteśmy bez skazy, że popełniamy błędy. Potęgowany przez matki "mi zawsze" albo "a ja to jestem taka i taka - najlepsza!". Wszystkie nasze wściekania usprawiedliwiamy miłością, żeby wypaść lepiej, tylko wiesz... miłością można usprawiedliwić dużo rzeczy, złość również, ale nie zawsze wrzeszczysz na dziecko, bo je kochasz. Czasem chodzisz wściekła, bo zwyczajnie ono zrobiło ci przykrość.

 

Nie przepraszaj. Nie usprawiedliwiaj się. To oczywiste, że kochasz swoje dziecko. Tak samo jak niczym gorszącym jest to, że cię wkurza lub że masz go dość. Ty też je wkurzasz i zapewniam cię, że robisz to częściej niż ono ciebie.

 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    8 komentarzy
    najstarszy
    najnowszy oceniany
    Inline Feedbacks
    View all comments
    Pionierka
    Pionierka
    6 lat temu

    Mnie się ostatnio przyjaciółka zapytała, czy nie boję się, że moje dziecko będzie mnie wkurzać i frustrować. Powiedziałam jej, że się tego nie boję, po prostu jestem absolutnie pewna, ze tak właśnie będzie. Byla zaskoczona, że nie uważam tego za "bycie złą matką". Nie wiem skąd to się w ludziach bierze 🙁

    olguska
    6 lat temu

    owszem zdarzaja się takie chwile ja za to by rozładować napięcie zaczynam szczekać albo po prostu chłopaka mówie ale jestem na was wsciekła jak mogliście to zrobić tyle razy proszę a Wy co!!! ale większość chwil jest mega fajych moje chłopaki są naprawdę grzeczne i się starają a ja iich bardzo doceniam i mówie im o tym

    Rosa Czyta
    6 lat temu

    Nikt nie jest ideałem. Zresztą to nie dotyczy wyłącznie dzieci.
    Mój Małżonek potrafi mnie tak wyprowadzić z równowagi, jak nikt inny chyba. I kiedy jestem wkurzona, to nie myślę o tym, że przecież Go kocham. W tym momencie zamroczona złością, jak mogę o tym myśleć. Ale ja Jego też wkurzam, dramatycznie wręcz, trzaska drzwiami i lata po mieszkaniu jak postrzelony. No i to nie znaczy, że się nie kochamy. Dzięki Bogu idealni i w 100% zgodni nie jesteśmy... bo wtedy można by kochać tylko odbicie samego siebie w drugiej osobie. Oboje mamy takie samo prawo do złości. Dzieci mają prawo do złości i ich rodzice mają prawo do złości - serio nie uważam, żeby trzeba było to usprawiedliwiać "i tak kocham". No kocham, i co z tego? Nie bezmyślnie przecież...

    AgaInAmerica.com
    6 lat temu

    Złość jest dobra o ile dzieci się nas nie boją. To jest to z czym wiele osób ma problem... Jak się złości to zaczyna wrzeszczeć, karać, dawać klapsy i tak dalej. A przecież można to wszystko zrobić zachowując szacunek.

    Katarzyna Gsk
    Katarzyna Gsk
    6 lat temu

    Hej! Jestem tu pierwszy raz i jakoś tak się stało, że to jest pierwszy wpis jaki przeczytałam, bardzo mi się spodobał a dlaczego? Dlatego, że dajesz sobie przyzwolenie na to, żeby po prostu być zła na dziecko, sama to ostatnio przerabiam i chyba właśnie dlatego tam mi się spodobał Twój wpis (=

    Eve S
    Eve S
    6 lat temu

    Złość jest zdrowa i dla matki i dla dziecka. Ja w dzieciństwie wiele razy miałam tak, że powstrzymywałam się od zrobienia czegoś "złego" tylko dlatego, że wiedziałam, że sprawię mamie zawód, smutek, że się zezłości. Więc ta złość też była wychowawcza.

    Asia
    Asia
    6 lat temu

    Wczorajszowieczorne odkrycie. Na złość z powodu małego, marudzącego dziecka jest... tam tara tam... bicie kotletów tłuczkiem do miesa. Najlepiej z zamachem aż zza pleców. Humor później lepszy i rodzina najedzona 😀

    Jednorożec
    Jednorożec
    6 lat temu

    Oh, oczywiście... 🙂 ale z tym wyrzucaniem z siebie trzeba wiedzieć komu (nawiązując do Twojego tekstu o samotności matki) - raz się wyżalilam bliskiej znajomej i usłyszałam lekko zirytowanym tonem - i poczułam wręcz tego "liścia" - "A czego się spodziewałaś?!" taaa... Wiedza wiedzą, a granice się własne po prostu osiąga i już. Przyznaje że nie udało mi się spotkać odkąd zostałam mamą (1,5 roku) żadnej kobiety, która by to akceptowala i rozumiała. Mam wrażenie że już bardziej mężczyzni dają nam takie prawo.

    22 marca 2023
    15 zabaw, którymi zajmiesz dzieci, kiedy kolejny raz zostają w domu z powodu choroby [nie na dworze]!]

    Moja buńczuczna mina - gdy odpowiadałam  na pytanie ludzi obserwujących moje brykające w październiku w jeziorze dzieci, czy nie boję się, że zachoruję - zbledła. Już nie jestem taka pewna, czy aby nie zachorują. Po pandemii zdrowie każdego z nas zaczęło szwankować. Coraz częściej łapią nas infekcje, szczególnie gardła, a długie przesiadywanie w domu sprawiło, […]

    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    18 marca 2023
    Rozgryzam "Rozgryzione", czyli jak karmić, żeby nie przekarmić lub nie zagłodzić

    "To, jak bardzo wmuszam mojemu dziecku jedzenie, może mieć gorszy efekt niż pozawalanie dziecku na wszystko" - usłyszałam od autorek książki "Rozgryzione'' Zuzanny Wędołowskiej i Marty Kostki. Książka ta zwaliła mi z serca kawał poczucia winy za to, że "źle karmię moje dziecko". Książka pokazała mi, że nie muszę karmić idealnie, żeby karmić dobrze. O […]

    16 lutego 2023
    Bezsenność - co zrobić, żeby zasnąć, kiedy nie możesz spać?

    Przez dwa lata mój sen był dziwaczny. Stany lękowe, leki, depresja, stres, to wszystko sprawiło, że spałam dziwacznie. Budziłam się wyspana o 3 w nocy, kładłam się o 8, wstawałam o 11, potem przerwa, żeby odebrać dzieci i znów drzemka na godzinę o 16. Cały mój wolny czas kombinowałam, kiedy mogłabym odespać nieprzespaną noc. Kiedy […]

    7 lutego 2023
    Sama kupię sobie kwiaty, czyli o piosenkach zemsty luźne przemyślenia

    - Mamo, czemu wciąż śpiewasz tę piosenkę, przecież wiesz dobrze, ze możesz sobie sama kupić kwiaty, a nawet je zasiać!    Tak mi powiedział syn, gdy po raz setny przesłuchiwałam najnowszą piosenkę Miley Cyrus “Flowers”. A przesłuchiwałam ją nie dlatego, że Miley swymi kwiatami odkryła dla mnie Amerykę, ja już to znałam, ale dlatego, że […]

    3 lutego 2023
    I tak to się żyje na tej wsi...

    Miesiąc urlopu to sporo, ale jak bardzo mi to było potrzebne wie każdy, kto pracuje praktycznie bez przerwy. Niestety, ale często tak właśnie wygląda praca w social mediach - nawet kiedy odpoczywasz, zerkasz w komórkę, bo a nuż, coś się pojawi, co można skomentować, ktoś się pokłóci na grupie, ktoś napisze obrażony, że został zablokowany […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official