I się stało. W zalewie anonimowych komentarzy, często oszczerczych, czasami absurdalnych, zazwyczaj głupich, ugotowałam piękne bitki w sosie "nie chcemy anonimów" według Jaskółki.
Trochę mi szkoda, ze względu na kilku fajnych komentatorów, którzy z jakichś swoich powodów nie mają konta ani na blogerze, ani nawet na Google + [Naprawdę są tacy? Nawet mój chłop ma na ostatnim konto! (ponieważ ma telefon z androidem przyp. chłop) ], ale sytuacja do tego doprowadziła, że nie jestem w stanie ogarnąć, która baba ma okres, a która tylko wrzoda na tyłku. Anonimowe komentarze zostały wyłączone.
Tak, tak, pisałam o tym tutaj. Anonimowość wzbudza w człowieku niesamowicie naiwną pewność, że może w internecie wszystko powiedzieć, każdemu dokuczyć, jakkolwiek ośmieszyć i z premedytacją zmieszać z błotem.
Ja tutaj występuję, przedstawiając się z imienia i nazwiska. Bardzo łatwo można sobie wydedukować, gdzie mieszkam. Nie wstydzę się swoich przekonań, swoich potknięć, upadków, sukcesów i chwil, w których wychodzi ze mnie najgorsza menda. Jestem tutaj, stoję do was twarzą w twarz. Jestem w stanie z wami polemizować. Mam prawo się czepiać [wszak to dzięki mnie tu jesteście!]. Lubię dogryźć. Czasami jestem zaskoczona tym, jak wiele pamiętacie, czasem wzruszona, jak bardzo umiecie pocieszyć. Śmieję się razem z wami. Zdarza się płaczę nad mailami lub komentarzami innych matek.
Ale jestem. To ja. Joanna Jaskółka. Krótko ostrzyżona brunetka w okularach, nie gruba, nie chuda. Z cyckami i grubymi łydkami. Z fałdą na brzuchu po porodzie. I niewyparzoną gębą, która się wciąż i wciąż coraz bardziej rozdziawia w zdumieniu, że ktoś może nie mieć tej odwagi przedstawić się chociaż imieniem i spiąć pośladki, by napisać kilka słów bez obrażania, bez zgryźliwości, złośliwości, bez tej cholernej umiejętności przemyślenia, czy powiedziałby mi to samo, gdybym znała chociażby jego imię.
Tak, kochani, jest różnica między anonimowym komentarzem człowieka, któremu wydaje się, że wszystko wolno, a człowieka, który za swoje zdanie odpowiada imieniem lub nazwiskiem. Ten drugi trzy razy pomyśli zanim rzuci inwektywę w internet, w którym podobno nic ginie [oj ginie, ja sama nie umiem odnaleźć czterech moich tekstów!].
Ktoś mi kiedyś zarzucił, że źle traktuję anonimów. Odpowiedziałam - bo na to zasługują. Jeśli nie umiesz się pod swoim komentarzem w jakikolwiek sposób podpisać, przynajmniej przedstawić, nie zasługujesz na mój szacunek, a tym bardziej uwagę. Sorka. Traktuję cię tak, jak przypadkowego przechodnia, który zatrzymuje mnie na ulicy i próbuje sprzedać prawdy o życiu i szczęściu. Albo najnowszej generacji żelazko.
Oczywiście to nie jest regułą i jak już mówiłam, żal mi tych, którzy, mimo że anonimowi, mieli na tyle odwagi, by się w jakiś sposób podpisywać lub nawet wysłać mi mail z informacją, że to ja, ja się tak podpisuję i mam takie to a takie uwagi. To było fajne i przykro, że właśnie oni oberwą za bandę rozszalałych pannic, które nie potrafią utrzymać klawiatury w ryzach i pierdzą na nią swoimi wypłuczynami z pustej mózgownicy.