Nie wszystko można zatrzymać

Joanna Jaskółka
19 czerwca 2015

Udostępnij wpis

Tuż za płotem naszego podwórka stoi kawałek płotu, a w płocie - furtka. Mieliśmy ją rozebrać, ale ostatecznie zdecydowałam, żeby stała i robiła klimat. Poza tym, pomyślałam sobie,  zawsze dobrze mieć otwartą furtkę, drogę odwrotu. Jakieś drzwi, które otworzą nam drogę ewakuacyjną. U nas jest nią furtka. Furtka w kawałku płotu ze ścieżką prowadzącą do niczego. Trochę głupia ta nasza decyzja, bo jej drewno jest zmurszałe, stare. Jeszcze trochę, a szczeble całkiem się połamią i wylądują na ziemi, która pochłonie je, pożre razem z próchnem, unicestwi. Ale przecież nie wszystko można zatrzymać...

 

 

Wczoraj wieczorem wyszłam przed dom, bo znów zapomniałam ściągnąć pranie ze sznurka. Na dworze było już ciemno, w oddali słychać było skrzeczenie krutyńskich żab. Gdzieś tam na polu szczekał koziołek. A może nawet dwa, bo charakterystyczny odgłos dochodził chyba z dwóch miejsc niedalekiej polany. Pszczoły i żurawie już dawno spały, ale las wydawał znany mi od lat pomruk nie do końca uśpionych nocą owadów i ptaków. Miastowy powiedziałby, że tak brzmi cisza. Ja tej ciszy nigdy nie słyszałam. Dla mnie natura zawsze pełna była przeróżnych dźwięków, odgłosów, muzyki. I w tę muzykę, akurat gdy szamotałam się z zaplątanymi spodenkami Kosmyka, wdarł się nagle jakiś krzyk. Usłyszałam szamotanie na stryszku pobliskiej starej obory i charczenie.

 

Z kosmykowymi spodenkami w dłoni zamarłam, próbując rozpoznać i rozróżnić dźwięki. Do szamotania dołączył dziwny chrapliwy odgłos. Jakby na poddaszu starej obórki snuł się jakiś żądny krwi zombiak. Bałam się ruszyć. Chrapliwy dźwięk roznosił się po pomieszczeniu, uciekał przez jedyny otwór pod dachem, do którego drabinę już dawno pochłonęło próchno i trawa. Gdyby jednak stała, czy odważyłabym się wejść po niej i sprawdzić, jaki potwór opanował poddasze? Chrapliwe dźwięki się nasilały, sparaliżowały mnie, sparaliżowały koziołka na polanie, sparaliżowały las, który nagle przestał nucić i brzmieć. Nie śpiące jeszcze ptaki nagle zamilkły. Owady uciekły. A ja stałam bez ruchu, ze spodenkami dziecka w dłoni i zrozumiałam, że mam szczęście słuchać odgłosów miłości coraz rzadziej dziś spotykanej... płomykówki.

 

Bycie świadkiem czyjejś miłości zawsze jest doświadczeniem krępującym. Szczególnie gdy do naszych uszu dochodzą wyłącznie jej dźwięki. Niby powinnam udawać, że niczego nie słyszę, że wcale mi to nie przeszkadza, ale świadomość, że tam nad obórką dzieje się coś przeznaczonego wyłącznie dla dwóch istot, jest silniejsza. Nie wszystko można zatrzymać, ciekawości również. Ze spodenkami synka w dłoni, jako jedyny świadek prymitywnej miłości, stoję i wsłuchuję się w te dźwięki tak długo, dopóki nie ucichną. Zapada noc. Gwiazdy błyszczą niczym cekiny na sukience ponownie rozpoczynającej nocny koncert łąki. Na polanę znów wraca koziołek. Zbieram do końca pranie, zawracam w kierunku domu.

 

Tuż przed drzwiami zatrzymuje mnie głośny wrzask z poddasza. Miauczący, przerażony, zrezygnowany. No cóż. Miłość jest łapczywa - zawsze się po niej głodnieje. Jeszcze chwilę nasłuchuję, czy nie znajdzie się kolejna jej ofiara i wchodzę na werandę.

 

 

Następnego dnia po oknie i wystających ze ściany cegłach wdrapuję się na poddasze. Panuje tu straszny bałagan, a pod krokwią, wśród piór i sowich kup, znajduję jeszcze świeże kostki ledwo co odstawionego od matki kota. Gdzieś w kącie słyszę miauki - świetne miejsce na ulokowanie młodych znalazła sobie kotka sąsiadów, doprawdy świetne. Chcąc, nie chcąc, urodziła pyszny obiad dla przyszłego kwiatu polskich sówek.

 

Kocicę z gniazdem przenoszę w bezpieczne miejsce schowka za obórką.

 

- Tu będziesz z dziećmi bezpieczna - mówię, a jej wielkie oczy i syczący głos każą mi czym prędzej się oddalić, jeśli nie chcę być bardziej podrapana i pogryziona. Idę. Przechodzę obok wieszaka na pranie, na którym wisi malutka koszulka Drugiego. Jest niewiele większa od mojej podrapanej dłoni. Kiedyś należała do Kosmyka. Teraz synek nie zmieściłby w niej nawet łokcia, a trzy lata temu, gdy się urodził, ta koszulka była na niego trochę za duża. Nie wszystko można zatrzymać. Dzieci rosną, wymykają nam się z rąk, wyrastają z koszulek, spodenek, butów i miłości, którą staramy się je otaczać.

 

Jestem matką, ofiarą swojej własnej miłości. Patrzę się na syna i mrużę oczy jak ta kocica, która starając się za wszelką cenę uchronić swoje młode, przez przypadek skazała je na śmierć. Nie wszystko można zatrzymać, nie zatrzymamy miłości, nie zatrzymamy przy sobie dzieci, nie zatrzymamy też śmierci.

 

Myślę o tym, patrząc w kierunku poddasza i widząc, jak po cienkiej desce wraca na nie kocica, niosąc swoje młode z powrotem do gniazda w bliskim sąsiedztwie płomykówki.

 

Nie wszystko można zatrzymać. Miłości, dzieci, śmierci i... chcącej dobrze głupoty.

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    10 komentarzy
    najstarszy
    najnowszy oceniany
    Inline Feedbacks
    View all comments
    Anna Malec Pacek
    Anna Malec Pacek
    7 lat temu

    Pięknie wpisałaś się w mój dzisiejszy nastrój tym tekstem...

    Steezy PL
    Steezy PL
    7 lat temu

    Gratulujemy bloga prowadzonego z pomysłem

    Zapraszamy do naszego sklepu internetowego z modną biżuterią i odzieżą

    http://www.steezy.pl - strona naszego sklepu KLIK

    https://www.facebook.com/steezyfashionshop - strona naszego fanpage KLIK

    Pozdrawiamy

    Miejska Legenda
    7 lat temu

    Piękny, poruszający wpis 🙂

    Iwona A.
    Iwona A.
    7 lat temu

    No cóż, zwierzęta kierują sie przede wszystkim instynktem. Bardzo smutny wpis, ale jakże trafny.

    Ola Kępka
    Ola Kępka
    7 lat temu

    Prawdziwe i niezwykle trafne. A najbardziej poruszyło mnie ostatnie zdanie: ,, Nie wszystko można zatrzymać. Miłości, dzieci, śmierci i… chcącej dobrze głupoty." Takie życie...

    Monika Kilijańska
    7 lat temu

    Piękne...

    MoonMarry
    7 lat temu

    A czy nie lepiej pomyśleć o tym co jest teraz i tak zwyczajnie cieszyć się tym...? 🙂

    KolorowaMatka.pl
    7 lat temu

    Piękny tekst 🙂
    Niestety nie można niczego zatrzymać. Czas płynie bez względu na otaczający go świat. Czasami mi żal, ale może to dobrze. Na jego upływ nie mają wpływu pieniądze, władza, prośby. Jest niezależny od ludzi.
    Należy się cieszyć tym co się ma, pięknymi chwilami, młodością, uśmiechem i szczęściem. Bo jutro może nam tego zabraknąć. Ale też wiemy, że czas smutku, problemów "uleczy" czas. I znów nastaną chwilę radości.

    Monika Grudzińska
    7 lat temu

    Patrzyłam na zdjęcie płotu, na tytuł i poczułam, że będę urzeczona tekstem. Było cudownie, niezapomniana podróż...

    Matylda Jasmin
    Matylda Jasmin
    7 lat temu

    Nie wszystko można zatrzymać. Wiele można zapamiętać. Myślę sobie,że nawet bolesne wspomnienia są bezcenne. Są nasze. Niewiele rzeczy należy wyłącznie do nas. Tak mnie naszło.

    22 marca 2023
    15 zabaw, którymi zajmiesz dzieci, kiedy kolejny raz zostają w domu z powodu choroby [nie na dworze]!]

    Moja buńczuczna mina - gdy odpowiadałam  na pytanie ludzi obserwujących moje brykające w październiku w jeziorze dzieci, czy nie boję się, że zachoruję - zbledła. Już nie jestem taka pewna, czy aby nie zachorują. Po pandemii zdrowie każdego z nas zaczęło szwankować. Coraz częściej łapią nas infekcje, szczególnie gardła, a długie przesiadywanie w domu sprawiło, […]

    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    18 marca 2023
    Rozgryzam "Rozgryzione", czyli jak karmić, żeby nie przekarmić lub nie zagłodzić

    "To, jak bardzo wmuszam mojemu dziecku jedzenie, może mieć gorszy efekt niż pozawalanie dziecku na wszystko" - usłyszałam od autorek książki "Rozgryzione'' Zuzanny Wędołowskiej i Marty Kostki. Książka ta zwaliła mi z serca kawał poczucia winy za to, że "źle karmię moje dziecko". Książka pokazała mi, że nie muszę karmić idealnie, żeby karmić dobrze. O […]

    16 lutego 2023
    Bezsenność - co zrobić, żeby zasnąć, kiedy nie możesz spać?

    Przez dwa lata mój sen był dziwaczny. Stany lękowe, leki, depresja, stres, to wszystko sprawiło, że spałam dziwacznie. Budziłam się wyspana o 3 w nocy, kładłam się o 8, wstawałam o 11, potem przerwa, żeby odebrać dzieci i znów drzemka na godzinę o 16. Cały mój wolny czas kombinowałam, kiedy mogłabym odespać nieprzespaną noc. Kiedy […]

    7 lutego 2023
    Sama kupię sobie kwiaty, czyli o piosenkach zemsty luźne przemyślenia

    - Mamo, czemu wciąż śpiewasz tę piosenkę, przecież wiesz dobrze, ze możesz sobie sama kupić kwiaty, a nawet je zasiać!    Tak mi powiedział syn, gdy po raz setny przesłuchiwałam najnowszą piosenkę Miley Cyrus “Flowers”. A przesłuchiwałam ją nie dlatego, że Miley swymi kwiatami odkryła dla mnie Amerykę, ja już to znałam, ale dlatego, że […]

    3 lutego 2023
    I tak to się żyje na tej wsi...

    Miesiąc urlopu to sporo, ale jak bardzo mi to było potrzebne wie każdy, kto pracuje praktycznie bez przerwy. Niestety, ale często tak właśnie wygląda praca w social mediach - nawet kiedy odpoczywasz, zerkasz w komórkę, bo a nuż, coś się pojawi, co można skomentować, ktoś się pokłóci na grupie, ktoś napisze obrażony, że został zablokowany […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official