Wiem, że nie zostało nam dużo czasu, więc przychodzę do niego wieczorem popatrzeć, jak śpi. Ma taka minę… jakbym dziś w ogóle na niego nie krzyczała. Wsuwam palec w jego rączkę, ale nie. Nie zaciska jej tak jak kiedyś. Po chwili odwraca się tyłem do mnie i wzdycha. Ciężko, smutno. Jakby moje trzykrotne popołudniowe „zaraz” śmignęło go biczem po plecach.
Przychodzę wieczorem. Popatrzeć jak śpi. To chyba jedyna szansa, żeby w ciągu dnia złapać jego zupełnie spokojną twarz. Przychodzę przeprosić. Choć nie słyszy. Kurczowo trzymam się jego nogi i mówię, że mi przykro. Za ten budyń, co mi się go nie chciało. Za te zęby, co ich myć nie pozwolił i się wkurzyłam.
Dopiero wieczorem wpatruję się w zadrapanie, którego na zdjęciu nie widać zupełnie. Dwie godziny odmawiałam zabawy w zagadki oraz śpiewanie, żeby je usunąć ze zdjęcia. Udało mi się, choć na żywo jego rękę przerywa bolesna szrama, której obróbka graficzna w rzeczywistości nawet pocałunkiem nie ukryje. Za mało ją całowałam. Chociaż upierał się, żeby jeszcze. Za mało. Przepraszam, że nie słuchałam.
Teraz, gdy wreszcie mam masę czasu, on śpi. Przyszłam na niego popatrzeć. No nie umył tych zębów, a z jego ust nie wydobywa się już zapach mleka i żelek, a powoli czuć ten charakterystyczny dla dorosłych nieświeży oddech. Pierwsza oznaka umierania. Od teraz każdego dnia będzie cuchnął bardziej i bardziej. Czasem mnie to obrzydza. Już nie jest dzieckiem, tym słodkim stworzeniem z loczkami. Brumy uciekły i masa dziwnych dziecięcych słów przepadła. Nie pamiętam. Już nie jest dzieckiem, jest człowiekiem, któremu nie zostało nic, jak tylko żyć do śmierci. I zapominać.
To już ostatni moment, jeszcze łapię jego dzieciństwo. Jego nogi jeszcze nie są owłosione, ręce wciąż małe, włosy cały czas mają ten niemowlęcy zadziorek. W ciągu dnia rzadko, ale łapię te noce, gdy jeszcze przez chwilę jest dzieckiem. Ostatni raz. Zaraz przestanie.
Głaszczę go po rok temu gładkich jak śmietana, a teraz zadrapanych nogach, nie zaciska już rączek, jak kiedyś, ale zaczyna się kręcić i otwiera te swoje wielkie oczy. Cienki głos, jakiego już nie używa, wydobywa się z czerwonych usteczek.
- Co robisz, mamusiu?
Nie zostało nam dużo czasu, więc przyszłam popatrzeć jak śpisz.
Kolejny ostatni raz.
