W szpitalu odpoczniesz!

Kiedy któraś z czytelniczek napisała mi pod pierwszym szpitalnym zdjęciem, że zazdrości, bo będę miała wczasy, w szpitalu odpoczniesz, parsknęłam śmiechem. Nie wiem, co wy robicie w szpitalach, ale mi się jeszcze nie zdarzyło w żadnym odpocząć, a kiedy już mnie wypiszą, czuję się niemalże jak po obozie katorżniczym dla nieposłusznych matek.

Szpital to męczarnia. Tuż po przyjeździe zapakowali mnie na KTG [taki przyrząd do monitorowania serca płodu i ogólnie – tych wszystkich ruchów w brzuchu – skurczy, kopnięć dziecka itp. Wyjaśniam, bo ja w pierwszej ciąży szłam w ciemno, myślałam o przyrządzie podobnym do tych wielkich komór, do których wjeżdżali pacjenci dr. Housa, a ktg to zwykłe pasy , pod które podpina się liczniki  – na filmie niej widać :D]. I tak sobie leżałam jakieś półtorej godziny, potem znów półtorej, a potem jeszcze trochę, bo zapis znowu był średni. Plus te wszystkie badania, które musieli mi zrobić i już o 11 w nocy spałam jak aniołek, o ile aniołki potrafią sypiać na szpitalnych łóżkach.

Poranek zaczął się o boskiej godzinie tuż przed szóstą, a jak już wyszła pani od krwi, potem od moczu, potem od tętna, a wreszcie przewinęły się przez pokój sprzątaczki, które zapomniały zamknąć drzwi, więc musiałam zrobić to sama, w efekcie – całkiem się rozbudziłam i zaczęłam marzyć o kawie, która podtrzyma mnie  życiu. Kawy nie zlokalizowałam, za to znalazłam na talerzu śniadanie [widoczne na filmie :D]. Gdy tylko wykonałam telefon do Chłopa, żeby jak najszybciej przywiózł mi mały czajnik z pensjonatu, znalazłam małą kuchenkę z czajnikiem gdzieś na końcu korytarza, ale nawet nie zdążyłam sprostować pomyłki, bo wzięli mnie na usg. Po usg znów seria badań i niespodzianka:

– Wie pani, wczoraj była pani tak długo na ktg, to dziś zapraszamy panią na testowanie nowego sprzętu, nie będzie pani musiała leżeć, będzie pani normalnie chodzić po całym szpitalu! Proszę ze mną, sprzęt jest na sali porodowej.

No to podreptałam zobaczyć ten cud techniki, ale okazało się, że cud działa w promieniu 100 metrów, jeśli nie zawadzają ściany, a że ścian dużo, to mogę chodzić, ale tylko po sali. Sztab lekarek i pielęgniarek kontemplowało fakt mojego chodzenia jakieś 10 minut i wreszcie sobie poszli, a ja zostałam sama z możliwością chodzenia wokół cudu, ale bez książki, gazety, telefonu, czegokolwiek, co by mnie przez te pół godziny zajęło. Usiadłam więc i zaczęłam wgapiać się w wykres. W pewnym momencie na salę wszedł mój ulubiony ginekolog:

– Ale proszę nie siedzieć! Może pani chodzić, nie musi pani siedzieć! Fajnie tak chodzić! Proszę sobie zobaczyć i pochodzić!

Zaklaskał w rączki i poszedł. A ja zostałam, taka mogąca chodzić, ale nie wiedząca gdzie. Poczytałam więc sobie rozwieszone na sali tablice o zakleszczeniach dziecka w macicy, o postępowaniu w trakcie nagłego krwotoku podczas porodu, o różnych porodowych komplikacjach, a kiedy już kończyłam tablicę o wyjmowaniu martwego noworodka z dróg rodnych, przyszli lekarze i stwierdzili, że cud urządzenie nie zapisało mojego wyniku, bo coś się rozładowało. Gdybym leżała, pewnikiem zwróciłabym uwagę, że faktycznie zapis jest połowiczny [nie notował skurczy], ale że miałam się cieszyć możliwością chodzenia, to chodziłam, przecież kazali.

Ale że ktg zaczęli, to chcieli skończyć. Położyli mnie więc na łóżku porodowym, podpięli pod cud techniki i kazali te kolejne 40 minut leżeć, żeby zapis w dokumentach był poprawny. No to leżałam. Ale że cud techniki stał dość daleko od łóżka, to nawet nie wiedziałam, co on tam zapisuje. I czy w ogóle zapisuje.  Nie, nie zapisywał. Coś się rozłączyło i kiedy pielęgniarka mi to oznajmiła, poprosiłam tylko o to, żeby przyniosła mi moje gazety i telefon. Wytrzymam. Co mam nie wytrzymać. Dla dobra dziecka.

I się zaczęło, kolejne [trzecie już] czterdziestominutowe ktg. Na szczęście gazeta nie pochłonęła mnie na tyle, żebym po pół godzinie nie zauważyła, że w cudzie techniki… skończył się papier.  Kiedy pielęgniarka powiedziała, mi że musi ustawić cud na kolejne [czwarte już!] 40 minut, bo przy zmianie papieru coś się znowu nie zapisało, to już nawet nie czułam łez na policzkach. 

Pytacie się, czemu tu trafiłam – no cóż, przez trzy miesiące siedziałam sama, czekając aż Chłop wróci a to ze szkoleń, a to z poligonów, a to z jeszcze innych rzeczy. Liczyć mogłam wyłącznie na moich rodziców, którzy też przecież mają swoją pracę i obowiązki, a reszta rodziny, mimo szumnych obietnic, że przyjadą i pomogą [zawsze szumią], jakoś się trzymała z daleka. Sama ogarniałam dom, histerie Kosmyka [strasznie przeżywał zmiany], wybiegałam z domu, gdy dzwonił telefon [mam zasięg tylko na podwórku], a potem z krzycząc do słuchawki „zaraz wracam”, zaganiałam wybiegającego za mną Kosmyka do domu, sama paliłam w piecu i złaziłam z brzuchem po stromych schodach piwnicy czasem dwadzieścia razy dziennie, bo akurat w momencie rozpalania, Kosma chciał siku albo pić, albo wszystko naraz, więc musiałam lecieć na górę. Sama też w sumie ogarniałam psa, potem króliki, ogród, koparę, dżizas, jak zaczęłam rozmawiać z lekarzem o tym, że jeszcze tylko jeden dzień zostanę sama, to puknął się w głowę i powiedział tylko: nie zostanie pani, proszę zrobić armagedon i nie puszczać nikogo od siebie na krok. Cały czas ktoś musi przy pani być.

No i był, ale trzy miesiące samotnej walki dały o sobie znać i wyniki wyszły tak okropne, że mnie przygwoździli w szpitalu. Ale ok, jest dobrze. Skurcze mam, ale takie, że ani poród, ani wycieczka. W sumie mogą mnie niedługo wypisać, bo, jak to powiedział mój lekarz, dziecko się za dobrze w brzuchu poczuje i trzeba je będzie okscytocyną wyganiać. A po co je sztucznie wypychać i przedłużać jeszcze bardziej poród?

No. Podkurowałam się, podleczylam, pobiłam rekord leżenia/chodzenia na ktg, pocieszyłam się, że sztab lekarski ogląda z zainteresowaniem moje usg i teraz pozostaje bać mi się dwóch rzeczy: karmienia piersią oraz tego, że po porodzie lekarz  przyjdzie i naciśnie mi bez kozery brzuch, aż wyleci cala krew ze środka. Dwie moje porodowe traumy, o drugiej nie omieszkam uprzedzić jeszcze na tym całym zabawnym fotelu do rodzenia 😀

A tu krótki kolaż z dnia, w którym trafiłam do szpitala [wszystkie kolaże tutaj]: