Kiedy któraś z czytelniczek napisała mi pod pierwszym szpitalnym zdjęciem, że zazdrości, bo będę miała wczasy, w szpitalu odpoczniesz, parsknęłam śmiechem. Nie wiem, co wy robicie w szpitalach, ale mi się jeszcze nie zdarzyło w żadnym odpocząć, a kiedy już mnie wypiszą, czuję się niemalże jak po obozie katorżniczym dla nieposłusznych matek.

Szpital to męczarnia. Tuż po przyjeździe zapakowali mnie na KTG [taki przyrząd do monitorowania serca płodu i ogólnie - tych wszystkich ruchów w brzuchu - skurczy, kopnięć dziecka itp. Wyjaśniam, bo ja w pierwszej ciąży szłam w ciemno, myślałam o przyrządzie podobnym do tych wielkich komór, do których wjeżdżali pacjenci dr. Housa, a ktg to zwykłe pasy , pod które podpina się liczniki  - na filmie niej widać :D]. I tak sobie leżałam jakieś półtorej godziny, potem znów półtorej, a potem jeszcze trochę, bo zapis znowu był średni. Plus te wszystkie badania, które musieli mi zrobić i już o 11 w nocy spałam jak aniołek, o ile aniołki potrafią sypiać na szpitalnych łóżkach.

Pytacie się, czemu tu trafiłam - no cóż, przez trzy miesiące siedziałam sama, czekając aż Chłop wróci a to ze szkoleń, a to z poligonów, a to z jeszcze innych rzeczy. Liczyć mogłam wyłącznie na moich rodziców, którzy też przecież mają swoją pracę i obowiązki, a reszta rodziny, mimo szumnych obietnic, że przyjadą i pomogą [zawsze szumią], jakoś się trzymała z daleka. Sama ogarniałam dom, histerie Kosmyka [strasznie przeżywał zmiany], wybiegałam z domu, gdy dzwonił telefon [mam zasięg tylko na podwórku], a potem z krzycząc do słuchawki "zaraz wracam", zaganiałam wybiegającego za mną Kosmyka do domu, sama paliłam w piecu i złaziłam z brzuchem po stromych schodach piwnicy czasem dwadzieścia razy dziennie, bo akurat w momencie rozpalania, Kosma chciał siku albo pić, albo wszystko naraz, więc musiałam lecieć na górę. Sama też w sumie ogarniałam psa, potem króliki, ogród, koparę, dżizas, jak zaczęłam rozmawiać z lekarzem o tym, że jeszcze tylko jeden dzień zostanę sama, to puknął się w głowę i powiedział tylko: nie zostanie pani, proszę zrobić armagedon i nie puszczać nikogo od siebie na krok. Cały czas ktoś musi przy pani być.

No i był, ale trzy miesiące samotnej walki dały o sobie znać i wyniki wyszły tak okropne, że mnie przygwoździli w szpitalu. Ale ok, jest dobrze. Skurcze mam, ale takie, że ani poród, ani wycieczka. W sumie mogą mnie niedługo wypisać, bo, jak to powiedział mój lekarz, dziecko się za dobrze w brzuchu poczuje i trzeba je będzie okscytocyną wyganiać. A po co je sztucznie wypychać i przedłużać jeszcze bardziej poród?

No. Podkurowałam się, podleczylam, pobiłam rekord leżenia/chodzenia na ktg, pocieszyłam się, że sztab lekarski ogląda z zainteresowaniem moje usg i teraz pozostaje bać mi się dwóch rzeczy: karmienia piersią oraz tego, że po porodzie lekarz  przyjdzie i naciśnie mi bez kozery brzuch, aż wyleci cala krew ze środka. Dwie moje porodowe traumy, o drugiej nie omieszkam uprzedzić jeszcze na tym całym zabawnym fotelu do rodzenia 😀

A tu krótki kolaż z dnia, w którym trafiłam do szpitala [wszystkie kolaże tutaj]:

A wracając do rewelacyjnego "W szpitalu odpoczniesz". Błagam was, nie wciskajcie takiego kitu innym ludziom, nawet jeśli sami odpoczęliście. Chłop mnie częstuje tym zdaniem non stop, aż mu zacznę wmawiać, że jego poligony to też urlop i po powrocie z nich powinien mi hektar ziemi w jeden dzień przekopać. Opieka szpitalna jest ok, to już pisałam, ale dopóki Chłop nie przywiózł mi prowiantu, non stop chodziłam głodna. Przeraźliwie głodna. W piskim szpitalu, muszę przyznać, obiady są całkiem niezłe, ale śniadania i kolacje to porcje malutki. To chyba wszędzie tak jest. Na szczęście obiad wszystko wyrównuje. Jak do tej pory każdy mi smakował.

Ale luz, może jutro mnie wypiszą. Mam nadzieję.

Sąsiadka z pokoju obok urodziła - lecę uspokoić, że malutka córeczka wcale nie płacze tak głośno, jak pewnikiem sąsiadce się zdaje. Kiedyś obiecałam sobie, że gdy znajdę się na porodówce, będę uspokajać każdą pierworódkę. Bo sama przeżywałam stres ogromny, że Kosmyk komuś przeszkadza swoim mruczeniem. A przecież płacz noworodka to takie mruczenie, że zaczynam się bać, czy wśród gadania Kosmyka będę w stanie w ogóle drugie dziecko usłyszeć 🙂