Wszystko, czego nie mogę dziś stracić

Od rana słyszę jego jęczenie. Mamo, chodź zobacz, mamo, no! Mamo, a zobaczysz? Mamo, proszę, patrz! Robotę mam. Pranie, sprzątanie, zwyczajne rzeczy nie chcę łazić i patrzeć,  a to na wieżę, taką samą jak inne wieże, a to na rysunek, podobny do dziesiątek innych rysunków. Nie dzisiaj, proszę.

Dzień mi mija na odwiecznej krzątaninie,  każda rzecz do nadrobienia, wszystko i nic, bo efektów nie widać, wciąż jestem w proszku, wciąż coś wpada w ręce, każda chwila, cenna sekunda, której nie mogę stracić, nie mogę odzyskać. Mamo, no, chodź, popatrz, no! Mamo! Popatrzysz? Ugrrr! Dość mam już tego!

– Słuchaj! – krzyczę, aż mnie w gardle drapie, tak głośno. – Zmywam naczynia, ręce mam mokre, wszystko zachlapuję jak tak łażę w tę i z powrotem, wkurza mnie to, a jak jestem wkurzona, to wcale nie chcę widzieć, co tam narysowałeś, bo jestem wkurzona, zła! Potem przyjdę i popatrzę ok? Potem, jak skończę, dobra?

Mruczy coś pod nosem. Nie słyszę. Nie chcę słyszeć. Poganiam ojca, przeganiam młodszego, huragan dnia codziennego, tornado kotletów, ziemniaków z masłem, talerzy do mycia i wciąż niesprzątniętej werandy. I ten uparty lament mamopopatrzeniowy. Jak teraz, jak mam to zrobić? Pranie muszę rozwiesić, żeby drugie wstawić, bo jutro wyjeżdżamy, lodówkę wymyć, żeby zakupy już do czystej wsadzić, tyle rzeczy, tyle rzeczy… Nie mogę tego wszystkiego ogarnąć w jednym czasie…

– Mamo! Popatrzysz?

– Synku, zaraz! Za chwilę! Skończę i popatrzę. Zaraz, dobra?

Zaraz nie nadchodzi ani zaraz, ani zaraz potem. Do wieczora jestem zajęta. I dopiero koło 20, gdy wreszcie udaje mi się usiąść do cały czas otwartego komputera z misją napisania kilku słów, moje chęci przerywa głos syna.

– Idę się myć i spać, mamo, dobranoc! – komunikuje.

– Chcesz, żebym ci poczytała? – pytam mechanicznie, choć po takim dniu wcale nie mam na to ochoty.

– Nie, nie musisz. Wezmę od taty telefon i włączę sobie słuchajki. Zawsze przy nich zasypiam.

Poszedł smutny. Sam. Od kiedy chodzi sam się kąpać? Od kiedy nie potrzebuje pomocy? Przecież jeszcze kilka miesięcy temu miałam problem, którego pierwszego rozebrać, którym się najpierw zająć? Siedzę i myślę nad tym momentem, słysząc, jak nie może sobie poradzić z ustawieniem prysznica. Woła ojca. Ojciec mu pomaga, wychodzi. Słyszę plusk w wannie i jakieś jego pogadywanie. Podchodzę do drzwi i słyszę, że z myciem poradził sobie ekspresowo. Pochodzi do umywalki, owinięty ręcznikiem, jak mały dorosły, ze stołeczkiem przed lustrem wyjmuje sobie pastę i szczoteczkę. Niewprawnymi ruchami nakłada tę pastę, ale nagle podnosi na mnie wzrok i pyta wykrzywiając usta w tym swoim rozpaczliwym grymasie:

– Co robisz, mamo?

– Patrzę się, jak dobrze sobie radzisz. Mogę?

Kiwa głową. Zaczyna w swoim ulubionym rytmie machać szczoteczką w buzi. Jego wciąż małe ręce, są już tak pewne w tych ruchach. Patrzę się, jak drugą ręką poprawia sobie ręcznik, którym opasał się pod pachami. Mruży oczy, tak jak ja. I tak jak ja stoi ruchu. Kręci głową, przewraca oczami. Podreptuje w miejscu nogami, kiedyś pulchnymi i miękkimi jak biszkopt, teraz smukłymi i trochę poobijanymi od zabaw na śniegu. Stoi taki mały, rozczochrany chłopiec, który jeszcze niedawno krzyczał „mamo!”, bo nie umiał wejść na krzesełko i odkręcić sobie wody. Patrzę się na syna, śledzę każdy jego ruch, nie spuszczam go z oczu, chłonę centymetry twarzy, uśmiecham się, kiedy wypluwa wodę, płucze usta, wyprostowuje się przed lustrem i przegląda się w nim,  jakby chciał sprawdzić, czy już nie czas na golenie. Widzę, że zerka na mnie, więc posyłam mu buziaka i podnoszę kciuki w górę.

– Dziękuję, mamo, że na mnie patrzyłaś. Kocham, kiedy na mnie patrzysz jak coś robię. – mówi do mnie, a ja zapadam się pod ziemię, bo każda chwila, cenna sekunda, której nie mogę stracić, bo nie mogę odzyskać, to tak naprawdę wszystko to, co robi mój syn, kiedy chce, żebym po prostu z uwagą patrzyła.

Dziękuję, że mogę.