Życie bez wyjątków

Uszy swojej córce podcinała w każdy czwartek. Po kawałeczku. Zawsze za bardzo odstawały i bała się, że ktoś kiedyś córce wypomni, że nie jest taka, jak inne dzieci. W trosce o przylegające do głowy uszy, raz na tydzień spotykały się w łazience na profilaktyczne podcięcie. To był taki ich moment. Wspólny. Matki z córką.

Brak krzyża na piersi [dzieci ciągle gubiły medaliki] załatwiła jednym szybkim tatuażem. Krzyżyk wygląda jak prawdziwy, ksiądz się nie czepia, a córka z synem byli zachwyceni wycieczką do innego miasta. Mimo że tamto niewiele różniło się od ich mieściny, Ale przynajmniej nikogo w nim nie znali. Byli jak wszyscy z innego miasta. Prawie wolni.

Po wszystkim, bardzo łatwo znaleźli kościół i przeprosili za to małe oszustwo. Wracali z krzyżem na szyi. Szczęśliwi, że znów będą jak wszyscy. Bez wyjątków. Choć zgaga tego występku toczyła jej gardło jeszcze długo. Pokutowała śpiewając w chórze tak jak wszyscy. Tak jak wszyscy robiła zakupy w Biedronce. nawet rzuciła doniczką w okno tamtego geja. Jak wszyscy przecież.

Nie że ona akurat była jakaś wierząca! Szczerze mówiąc, kiedy myślała o zmarłej mamie, prędzej wyobrażała sobie ją gnijącą w trumnie niż hasającą po anielskich łąkach z archaniołami, ale do tego przyznała się tylko raz. Po alkoholu. Ale przecież wszyscy pili na tamtych urodzinach – miała odmówić?

Zawsze powtarzała dzieciom, że są wyjątkowe, ale kiedy zobaczyła, że jej młodszy syn zaczyna latać, ściągnęła go miotłą spod sufitu.

– Nie możesz chodzić na nogach, jak wszyscy? – zapytała się go ze złością. Tych butów, co mu obiecała, innych niż wszystkie, ze złości mu wreszcie nie kupiła. W dupie mu się przewraca, pomyślała, indywidualnością chce zostać. Bezpieczniej żyć tak, jak wszyscy.

Jej oburzenie, kiedy mąż zaproponował spędzenie świąt wyjątkowo bez rodziny… Pamięta, że wrzeszczała na niego jak wszystkie żony broniące tradycji. Zakopała go w ogródku. Gdzieś przeczytała, że w kryminałach tak robią wszyscy.

Ktoś jej kiedyś dużo mówił o tradycji. O tym, jakie bezpieczeństwo daje powtarzalność i rutyna. Uwierzyła i zaprojektowała swoje życie tak, by przypadkiem żadna nowa tradycja nie pobrudziła wytapetowanych ścian. Jej dzieci bały się tego, co wszyscy. Oglądały to, co wszyscy. Jadły to, co wszyscy. W pewnym momencie zaczęły mówić to co wszyscy.

Była z nich dumna. Brała kredyty na ajfona jak wszyscy, Na tablet jak wszyscy. Na te ubrania co wszyscy. Nie wypada, żeby jej dzieci odstawały. Chyba że za karę – swój czas w kącie.

Ale i tak była z nich dumna.

Bo nawet umarły jak wszyscy.

Żadne z nich nie powiedziało swoim kolegom, że to głupi pomysł i tak jak wszyscy połknęli te tabletki.

Pociesza się tym, że całe życie były jak wszyscy. Bez wyjątków.

To najważniejsze.

Teraz uszy będzie podcinać psu.