Najbardziej samotne dziecko pod slońcem

Najpierw skakał po cienkiej strukturze matczynego kręgosłupa. Potem wyrwał pukle włosów i na nieszczęście z matczynej głowy [a mógł z nóg!]. Kiedy wreszcie dorwał się do szlaucha [tak, szlaucha, nie szlaufa KLIK], blady strach padł na okoliczne twarze, a groza przedarła się nawet przez skostniałe serce matki. Będą kłopoty, wszyscy pomyśleli. I były.

Kiedy zimny strumień wody pogwałcił książki, gazety, stolik, huśtawkę, trampolinę, a wreszcie suszarkę z prawie wyschniętym praniem, nerwy puściły nawet rozwalonemu na stole [i oblanemu] Flejtuchowi. Nastąpiła milcząca banicja dziecka. Taka straszna, głucha cisza, spowodowana bardziej obawą, że słowa przeistoczą się w krzyk, a krzyk ostatecznie w płacz, niż potrzebą skrzywdzenia malucha.

W tym zupełnym bezsłowiu jednoczyły się z nami lasy i jeziora. Całkowita cisza opanowała trawnik, a w powietrzu czuć było zbliżającą się burzę emocji.

Która nadchodziła. Czuć ją było już po pierwszej minucie bez zdania. Po minucie drugiej, zdezorientowany Kosmyk, nie wiedząc, co się dzieje, nie spodziewając się tak brutalnej kary, spróbował wycisnąć z ocząt kilka dziecinnych łez, a kiedy to mu się nie udało, spowił usteczka w podkówkę i zakrzyknął:

– Jestem tutaj taki samotny! Ojej!

Nawet najbardziej samotny dwulatek pod słońcem potrafi jednym zdaniem przyciągnąć do siebie całą rodzinę 🙂