Refleksje na temat…

Wlazłam sobie wczoraj na taki portal, natemat.pl bodajże, i oczom mym ukazał się pewien wywiad. Z jakąś Jaskółką, co na wsi mieszka. Takich bzdur to ja dawno nie czytałam! Bez kitu. Jak można w ogóle powiedzieć, że mieszkanie na wsi jest trudne? A gdzie maliny? Gdzie mleko od krowy? Gdzie krągłe jajca? Gdzie gąsior z bimbrem? Podobno się sprawdza, kiedy trzeba o piątej rano napalić w piecu, bo szron na ściany wchodzi…

A teraz na poważnie. Pośmiałam się z komentarzy, przeczytałam kilka maili, popatrzyłam na reakcje ludzi, którzy nie mają zielonego pojęcia o mieszkaniu w lesie, ale gdzieś z tyłu kopuły zostało im mickiewiczowskie wyobrażenie sielskości i się dzielą tym, co im  w głowie zostało i mogę być wreszcie poważna.

Przede wszystkim dziękuję za tak miłe przyjęcie wywiadu [KLIK]. Naprawdę miłe, bo spodziewałam się większych gromów! Bardzo mi zależało na tym, żeby tekst o Wiejskiej Matce [KLIK], zainspirowany zresztą tekstem mojej koleżanki [KLIK], doszedł do szerszej publiczności i chociaż niektórym uświadomił to, że czasem problemy omawiane przez media, roztrząsane w debacie publicznej są tak naprawdę mało istotne w realnym życiu bardzo wielu osób, które mieszkają na zwyczajnym zadupiu. Wiele maili, które jeszcze do tej pory dostaję, utwierdziło mnie w tym przekonaniu i serdecznie za to wszystko dziękuję. Ostatni raz taki ruch na skrzynce miałam podczas publikacji „Samotności w… matce”.

Odpowiadając na pewne wątpliwości – mój powrót na Mazury nie był spowodowany żadną wielką katastrofą. Zwyczajnie, czułam, że bardziej potrzebna będę na Mazurach, gdzie moi rodzice mieli spore kłopoty ze znalezieniem do pracy chociażby jednej osoby, która by wyczyściła po sezonie żaglówki. A to kogoś głowa bolała, a to za mało płacone, a to pierdy w tyłku. Mamy szczęście, że cały czas znajdujemy pomoc w zaprzyjaźnionej rodzinie – inaczej pewnie nawet na studia bym nie poszła, tylko czyściła łódki i sprzątała pokoje, bo nikomu do takiej pracy nie było śpieszno. W województwie z największym bezrobociem.

Ciągnąc temat. Bardzo współczuję każdemu, kto nie widzi w mieszkaniu na wsi żadnych minusów. Naprawdę! Od razu wyobrażam sobie taką osobę, która spełnia swoje marzenia, przyjeżdża na wieś i z przerażeniem odkrywa, że żeby było w domu ciepło, trzeba jakoś zdobyć drewno bądź węgiel, potem tym wszystkim napalić w piecu, potem do tego pieca schodzić regularnie [nawet w nocy], a żeby się wykąpać lub zrobić pranie, warto sprawdzić, czy szambo nie jest pełne. Inaczej na bank sąsiad cię podkabluje policji, że zanieczyszczasz środowisko, więc czasem nie myjesz się przez dwa dni, czekając na szambiarkę.

Pamiętacie mój tekst o kurierach [KLIK]? Kolejny problem, całkowicie do tej pory nierozwiązany, bo kiedy staję dęba i mówię, że nigdzie nie będę jeździć po swoją paczkę, kurier staje jeszcze bardziej dęba i przywozi mi zamawiany sprawunek po tygodniu lub dwóch, gdy ma „mniejszy” tak zwany zapierdol.

Przeklęty żłobek. Przeklęte przedszkole. Tego nawet nie chce mi się komentować, bo rozwiązałam ten problem „na łatwiznę”. Poślę dziecko do prywatnej placówki, która jest niedaleko miejsca pracy i chłopa i dziadka. Ale szkoła spędza mi sen z powiek. Patrzę się na moje dziecko i myślę, jak ono będzie wstawać o piątej rano, żeby podjechać do miejscowości, z której jedzie gimbus, by później gimbusem podjechać do szkoły, z której to powrót jest o ustalonych nadgórnie godzinach całkiem niepokrywających się na przykład z zajęciami dodatkowymi? Nieważne. Jakoś to będzie. Najwyżej #nieuczesiemamobodojezdzamdoszkoly. Życie. Nie on pierwszy, nie ostatni.

Z przerażeniem przeczytałam komentarz dziewczyny, która sądziła, że dziecko na wsi można puścić na pole nawet ot tak – samopas. No proszę! Znajomość prawa przede wszystkim! Mogę tylko przypomnieć, że dziecko do siódmego roku życia powinno znajdować się pod opieką rodziców lub opiekunów. Znam kilka osób, które za takie samopaspuszczenie dostało porządny mandat i groźbę sprawy sądowej. Tak na przyszłość informuję.

Zakupy? [KLIK] Więcej chyba nie trzeba.

A na koniec. Kilka osób wyczuło rozżalenie. Czy czuję się rozżalona? W ogóle! Mazury są piękne. Są moim światem, w którym czuję się dobrze i mimo że czasem nie zostawiam na nich suchej nitki, nie wyobrażam sobie żadnego innego miejsca do mieszkania z dzieckiem. Oprócz miasta 😉 A na serio – smutno mi jedynie dlatego, że ten cholerny mickiewiczowsko-rozlewiskowy mit idzie w świat i dezinformuje wszystkich zainteresowanych powrotem lub przyjechaniem na wieś.

Świadomość tego, na co się porywa jest najważniejsza. Ja byłam świadoma, wiedziałam, jak to tu wygląda, ale po ośmiu latach leniwego życia w mieście i tak poczułam się zaskoczona. Nie bądźcie i wy!

Grunt, że ostatecznie jestem tu szczęśliwa. Na tyle, żeby śmiać się z mojej sytuacji, jeśli więc macie ochotę pośmiać się razem ze mną, możecie obejrzeć sobie TO i TO.

Ach, komuś brakowało malin podobno… TUTAJ o nich pisałam.

Jeszcze jakieś pytania?

[a z wywiadu jestem dumna! Tak dumna jak z reportażu dla Miesięcznika Znak! I kocham was wszystkich przeogromnie z całego jaskółczego serca!]