Kiedy wchodziliśmy do FFun Parku w Warszawie, byłam lekko przestraszona, bo chłopcy, po długim spacerze wykazywali już cechy podminowania. Starszy się kręcił bez sensu, w typowym dla siebie stanie „zrobię coś na diabła”, młodszy był na nie, bo nie zrobiłam czegoś, czego on chciał. Myślałam sobie, będzie lipa. Utknę w tym parku z dwójką rozwrzeszczanych dzieci…
W ogóle nie planowałam w tym roku żadnych wakacji, żadnych wyjazdów, żadnych atrakcji. Chłopcy mieszkają na Mazurach, w letnie miesiąca wystarczy podjechać do pierwszego miasteczka, żeby na coś ciekawego trafić, jezioro i rzeka to dla nich codzienność. Za granicę się nie wybieram, bo wciąż zapominam wyrobić dzieciom dowody, a poza tym boję się samolotów.
Ale odezwał się FFun Park z zapytaniem, czy chciałabym ich odwiedzić, bo podobno mój młodszy syn uwielbia gady i smoki. A ja pamiętałam umowę ze starszym synem, który, jeszcze w pandemii poprosił o jakąś motywację, żeby chciało mu się walczyć z komputerem na lekcjach online. Obiecałam mu, że jeśli dotrwamy do końca, pojedziemy do parku zabaw i pójdziemy potem na pizzę. Wiedziałam też, że 2 lipca będę miała wystąpienie w Łodzi w Teatrze Pinokio w ramach Festiwalu Naturatyka [do obejrzenia tutaj]. Żal mi nie skorzystać, kiedy wszystko tak mi się ładnie w trasę układa.
Mój starszy syn urodził się w Warszawie. Jadąc do FFun parku z naszego hotelu, wydłużyłam trasę i zajechałam na Anielewicza, pokazać mu blok, w którym spędził swoje pierwsze sześć miesięcy życia, balkon, na którym spał, park, po którym spacerował, przystanek, z którego odbierała go w wózku moja przyjaciółka [jechała z pracy tym samym autobusem, którym ja jechałam do pracy i kiedy ona wysiadała, ja oddawałam jej dziecko i wsiadałam sama, na pomoc rodziny w kwestii opieki nie mogłam wtedy liczyć, a jako że umowa zlecenie to umowa zlecenie, pracowałam do ostatnich dni ciąży i tuż po urodzeniu synka].
Młodszy w nosie miał dzieciństwo brata i cały czas rozprawiał o tym, jak będą wyglądały smoki na wystawie Dragons Alive. W końcu obraził się, że tak długo czasu zabiera nam jazda przez miasto, że smoki już nie są alive i wymarły jak dinozaury. Na wystawę wchodził zasmucony i przekonany, że na pewno się spóźniliśmy. Na szczęście, już za wejściem powitał nas pierwszy smok, a potem już było szaleństwo…
Smoki na wystawie to nie jakieś pierwsze lepsze smoki wzięte z nikąd. To smoki naszej kultury – smoki z Tolkiena, smoki z „Jak wytresować smoka” [tutaj chłopcy aż się trzęśli z radości, bo Szczerbatek się ruszał i można było na nim pojeździć], smoki z różnych gier, filmów, legend, które większość z nas zna i kojarzy.
A jeśli nie zna, może się dowiedzieć, o co chodzi, ponieważ wszystkie są bardzo fajnie opisane. Część smoków się rusza, wszystkie wydają odgłosy, co w momencie wejścia do parku budzi grozę i lekkie podniecenie, że to już za chwilę. Część jest pochowana w krzakach i trzeba i szukać, ale furorę zrobiła i tak… piaskownica…
… w której zasypane były kości dinozaurów, a dla dzieci zostawiono pędzle i sprzęt do okrywania kości i szkieletów – zabawa dla prawdziwych archeologów. Pomysł jest świetny i wydaje mi się, że takich piaskownic ze skarbami powinno być więcej…
Ze zdziwieniem patrzyłam, jak chłopcy uważnie oglądają smoki, skupieni i zafascynowani – przed chwilą byliśmy pół kroku od szaleństwa, a tu proszę – trochę smoków i sprawa załatwiona. Mieliśmy też bilety na wystawę Robots Alive i faktycznie roboty wyglądają fantastycznie, są bardzo realnie zrobione i młodszy określił je jako „monumentalne”. Do tego gadają…
Ale i tak największą furorę zrobiła możliwość postrzelania kulkami z farbą do gigantycznego robota oraz pogranie w laser tag, czyli laserowy paintball dla dzieci. A potem było najlepsze – gdybym mieszkała w Warszawie i chciała zabrać gdzieś dzieci, żeby się pobawiły, a samej pogadać w tym czasie z przyjaciółką, przyjechałabym do FFun Parku. Między wystawami jest strefa leżaków i mały barek.
Tuż przed naszym przyjściem trochę padało i dmuchańce przy leżakach były całe mokre i przepraszam od razu wszystkich rodziców mniejszych dzieci, które zobaczyły, jak moi chłopcy skaczą po tych mokrych dmuchańcach, bo im to w mi graj, Adaś nawet w Łodzi znalazł fontannę, żeby się w niej przekąpać. A kiedy dzieci zobaczyły, jak moje dzieci skaczą w tej wodzie w dmuchańcach, to też chciały i albo ze zgodą, albo podstępem, wszystkie dzieci oglądające wystawę świetnie się bawiły w wodzie. I choć obsługa FFun Parku, trzeba to przyznać, starała się jak najszybciej wysuszyć sprzęt, to dzieci odwrotnie – chciały wykorzystać tę wodę do ostatniej kropelki. I wszystkie świetnie się bawiły – przy takiej pogodzie, że nie wiadomo, kiedy zacznie padać, pamiętajcie zawsze mieć te spodenki i koszulkę na zmianę.
Na dmuchańcach chłopcy bawili się z 1,5 godziny. Ja sobie kupiłam popcorn, żeby zagryzać przy pierwszej lepszej awanturze, jakiej się spodziewałam przy dużej liczbie dzieci i zabawie, ale… popcorn wyżarły mi dzieci, gdy wychodziliśmy z FFun Parku.
Potem pojechaliśmy jeszcze zobaczyć Łazienki i na obiecaną pizzę starszaka, ale ja z Łazienek nic nie pamiętam. Oprócz burzy chwilowej i ucieczki pod drzewa. Byłam w szoku, ponieważ uzmysłowiłam sobie, że to nasz pierwszy wspólny wyjazd bez awantur, bez wrzasków, bez uciekania w panice po asfalcie, bo hałas, bo nie tak, nie owak.
Jasne, ja się wyćwiczyłam w spektrum moich dzieci – uprzedzam o zmianach, obgaduję z nimi plany, pytam, co im pasuje, co nie, omijam to, co wiem, że może zaszkodzić, biorę czas w zapas, bo wiem, że oni też muszą przeżyć i wypłakać emocje, a było takich momentów kilka, jak zwykle, że potrzebują poskakać, że konieczne są chwile bez ludzi, w pokoju po prostu na odreagowywanie. W sensie stałam się terapeutką 24h, bo co zrobić. Ale jeśli kiedyś narzekałam, że trzy miesiące robiłam dziennie 200 km, żeby dowieźć młodszego i starszego na terapie, to ten wyjazd był śmietanką, którą przez te miesiące ubijałam. Chłopcy jeszcze w Łodzi, w teatrze, półtorej godziny słuchali mojego gadania, które już słyszeli z tysiąc razy i tylko trochę się kręcili, w FFun Parku szaleli, ale też opiekowali się młodszymi dziećmi i zwracali uwagę, że nie są sami. W Łazienkach dzielnie maszerowali i pytali o rzeczy, które widzą. W restauracjach czekali w kolejce na jedzenie aż 30 minut i niczego w tym czasie nie rozwalili, nikogo nie potrącili i w ogóle się nie denerwowali.
Ten wyjazd miał być spełnieniem marzeń młodszego i wsparciem motywacyjnym starszaka, a okazał się moją nagrodą za wszystkie starania, godziny mojej pracy, mojego jeżdżenia i nauki dzieci, które funkcjonują ciut inaczej niż przeciętne dzieci. Za to ja, matka nieprzeciętna, jak oni, dwa dni odreagowywałam moje czterodniowe intensywne kontakty społeczne i dlatego dopiero tydzień po powrocie pojawił się ten wpis. Potrzebowałam czasu, żeby dojść do siebie i wejść w znany rytm życia.
PS. Jeśli jesteś z Warszawy, 24 lipca w FFun Parku w Warszawie [wejście od pomnika Deyny] odbędzie się rodzinna wyprzedaż garażowa. Jeśli chcesz sprzedać/wymienić swoje rzeczy lub kupić coś, koniecznie tam zajrzyj, link do wydarzenia tutaj.
FFun Park odwiedziliśmy na zaproszenie i w wyniku współpracy.
