- Mamo, ty sobie pisz, a ja się pobawię w łazience! - powiedział mi ostatnio Kosmyk.

- Ok, ale zachowuj się dobrze - powiedziałam i zajęłam się kończeniem tego tekstu. Nie zajęło mi dużo czasu, więc weszłam do łazienki akurat, kiedy mój syn darł ostatni skrawek drugiej rolki papieru toaletowego wprost do toalety i zabierał się do kolejnego [najpewniej] naciśnięcia spłuczki...

Patrząc się, jak woda usiłuje się przedrzeć przez zatkaną rurę, zaczęłam gorączkowo myśleć.

Mówimy do dzieci ogólnikami. Chcemy, żeby zachowywały się dobrze, mówiły ładnie, wyglądały porządnie, jadły [moje ulubione] jak człowiek i oczekujemy, że dziecko zrozumie doskonale, co mamy na myśli. Tym samym wplatamy je w system schematów, sugerując, że jedynie nasze, przez dziesięciolecia powielane schematy, są wystarczające. Potem nasze dziecko wyrusza w świat z bagażnikiem ogółu na głowie i w konkretnej sytuacji nie potrafi się odnaleźć, bo przecież, co znaczy "grzecznie"? A co "porządnie"? Sama znam to masakryczne zagubienie i próby rozszyfrowania tej definicji, której nikomu nie chciało się podać mi talerzu. A przecież, trzeba znać definicję, żeby móc w jakikolwiek sposób się do niej odnieść, prawda?

Patrzę się na mojego synka, który dorywa papier toaletowy.

- Mamo, dobrze porwałem, prawda?

Patrzę się i nie jestem w stanie zaprzeczyć. Zrobił przecież dokładnie to, o co prosiłam! Według niego, zachował się dobrze. Bardzo dokładnie porwał papier i wrzucił go do kibla. Kawał dobrej roboty.

- Synku?
- Tak, mamo?
- Czy tata zagląda do środka toalety, kiedy siada na niej z gazetą?
- Nie.
- No dobra, bo mówił, że za chwilę chce skorzystać... To słuchaj, chodźmy szybko do salonu, potańczymy przy piosenkach. Twój taniec do "Krasnoludków" zawsze ŁADNIE wychodzi, ok?
- Super! Chodźmy!

Nie mówmy do dzieci ogólnikami, starajmy się nazywać konkretnie to, czego od nich wymagamy, to, czego od nich chcemy i to, co nam się konkretnie podoba i nie podoba w ich zachowaniu. Ja wiem, że to trudne, sama mam z tym problem [takie pokolenie], ale, serio, starajmy się nie mówić do dzieci konkretnie, nawet jeśli mamy na kogo zrzucić winę za nasze błędy...

- Aśku!

Nawet jeśli mamy na kogo zrzucić winę...

 

- Aśka! Natychmiast do mnie! Zobacz, co on z kiblem zrobił!
[My jesteśmy krasnoludki, hopsa sa, hopsa sa...]

- AŚKA! WODA SIĘ LEJE NA POKÓJ!

to jej efekt prędzej czy później wyjdzie na jaw...

 

Zdjęcie: Sergiu Bacioiu