No dobra, wiedza obserwujących matek na temat edukacji domowej jest niewielka, ale zerknijmy do mamy, która cały czas uczy swoją córkę: "Nie chcesz czytać? Nie musisz! Nie jesteśmy przecież w szkole!".

Jeśli kiedyś, droga córko, wątpiłaś, że postąpiłam dobrze, nie puszczając cię do tej przeklętej placówki - szkoły - to teraz wiedz, że się myliłaś. W domu uczyć się jest fajnie, w szkole - źle!

Serio - taki to miało wydźwięk... Nie wiem, jak wy, ale ja mam ciarki na plechach na samą myśl o stygmatyzowaniu jakiejkolwiek formy nauki. "Uczysz się w domu, bo szkoła jest zła" - nie wierzę, że ktoś może coś takiego sugerować dziecku, nie uwierzyłabym, gdyby ta sugestia nie poleciała na oczach moich i kilku tysiącach widzów.

Wracamy do obserwujących naszą bohaterkę [z osobistą urazą do szkoły] mam. "Moim zdaniem ono będzie skrzywdzone na całe życie".

Serio? Tego, że matka dziewczynkę bije lub w jakikolwiek sposób się nad nią znęca, nie zauważyłam, ale to dopiero połowa dnia, ciekawe, co jeszcze się wydarzy... O właśnie! Wyszły na spacer i matka dokonuje czynu niewiarygodnego - uczy dziecko nazw drzew i pomaga mu zapłacić przy kasie!  Wywłoka.

Jestem ciekawa, co by powiedziały te mamusie, gdyby zobaczyły, jak ja nazywam dla Kosmyka drzewa, rośliny zwierzęta. Uczę go odcieni zieleni na różnych przykładach, rozmawiamy o porach roku, obserwując ich objawy tuż przed naszymi oczami. Gdy liczmy pieniążki... jasna anielko, moje dziecko nie ma sześciu lat, a spokojnie zapłaci za wartą pięć złotych zabawkę w sklepie. Wiecie, że za granicą coraz częściej edukacja kierowana jest właśnie w te praktyczne rejony życia? Bo dzieci potrafią mnożyć, dzielić, różniczkować, ale nie wiedzą, jak wysłać list na poczcie albo zapłacić za bułkę? Praktyczne umiejętności są w szkole często omijane, nauczyciele zakładają, że rodzice uczą tego dzieci w domu, ale... najwyraźniej zakładają źle, bo mamy biorące udział w show były zdumione, że ktoś uczy dziecka nazw drzew na spacerze. Mama dziewczynki zresztą bardzo ładnie postąpiła, kiedy nie wiedziała, jak nazywa się konkretne drzewo - "Nie wiem, ale jak wrócimy do domu, to sprawdzimy w internecie". Brawo! Kiedy oglądałam ten fragment, aż zaklaskałam z radości. Wiecie, że taki spacer, który pokazuje na żywo drzewa, rośliny, który kończy się zakupami, nauczeniem dziecka radzenia sobie podczas zakupów, daje maluchowi o wiele więcej wiedzy niż dwadzieścia lekcji biologii o budowie jednego liścia, którego dziecko na zajęciach nawet nie obejrzy na żywo? Taka nauka w domach powinna się odbywać codziennie, całe "Dziecko na warsztat" pokazuje, jak wspaniałe daje to efekty. Mamy były zdumione, że można inaczej niż w szkole ja byłam zdumiona ich zdumieniem... bo przecież dla dziecka wszystko jest nauką, nowym doświadczeniem, to nie powinno być bulwersujące, to powinien być standard.

"Dla mnie to nie do zaakceptowania, żeby zamknąć dziecko w domu"

Oczywiście, coś takiego jak sąsiedzi, zabawy na podwórku, warsztaty, kółka zainteresowań, kolonie, ferie nie istnieje. Jak zamknęła dziecko w domu, to pewnie do osiemnastego roku życia. I zero koleżanek. Z drugiej strony, omawiana bohaterka, faktycznie stara się odizolować córkę, odstawiając zalaną łzami perorę o tym, jak jej osobiście było źle w szkole, jak była gnębiona i jak bardzo nie chce, żeby to samo przydarzyło się jej malutkiej latorośli. Robiąc przez to krzywdę edukacji domowej, pokazując, że jej przedstawiciele mają ewidentny problem ze sobą i dlatego zabierają dziecko od rówieśników. A przecież to nieprawda!

Ostatecznie: nie podoba mi się tak samo sposób przedstawienia edukacji domowej, jak i sposób pokazania edukacji szkolnej. To wszystko było przerażającą farsą, a do tego, ktoś powinien mocno dostać po nosie za brak jakiejkolwiek pomocy matce, która najwyraźniej tego potrzebowała oraz brak wytłumaczenia obserwującym mamom, o co tak naprawdę w edukacji domowej chodzi. Cały odcinek zastanawiałam się, czy dziecko uczy się w domu, bo tego potrzebuje, czy zwyczajnie mama dziewczynki nie puściła jej do placówki, bo boi się, że jej córce ktoś dokuczy z powodu rudych włosów. Trochę to przerażająco wyglądało...

Wiecie, ja cały czas biorę edukację domową pod uwagę. Przede wszystkim dlatego, że zbyt dużo znajomych inteligentnych, bardzo rozwiniętych dzieci w szkole się zwyczajnie uśredniło.  Spotkałam się z opinią, że żeby w szkole przetrwać, trzeba być albo wybitnie wybitnym, albo dość średnim uczniem. Wcale się temu nie dziwię, wiem, że nauczyciele, ucząc czasami po trzydzieścioro dzieci nie są w stanie dostosować lekcji do każdej nie wybitnej, ale wyjątkowo zdolnej w pewnych kierunkach jednostki. Po to, między innymi, została wymyślona edukacja domowa, żeby niektóre dzieci rozwijały się w swoim tempie, uczyły w atmosferze, która im nie przeszkadza, w miejscu, które je rozwija, a nie blokuje. Całkiem rozsądne rozwiązanie, jeśli rodzic ma chęć i odpowiednią wiedzę.

Ale decydując się na edukację domową, mój cel przygotowania dziecka do życia w społeczeństwie spali na panewce, bo w mieście, faktycznie, o kontakt z rówieśnikami nietrudno, ale u mnie? Dziś chodziłam z synkiem po lesie i powiedział mi, że smutno mu, że jest tylko jeden. Że nie ma innych dzieci w okolicy. I wszystkie moje argumenty, przemawiające za nauką w domu palą się w jednej sekundzie w ognisku, bo plusy plusami - uczenie dziecka na praktyce, edukacja w odpowiednim tempie, brak bata nad głową - giną w obliczu "mamo, chcę do kolegów".

I Kosmyk pewnie pójdzie do szkoły, która, chociaż przez ostatnią bohaterkę przedstawiona jako przybytek zła i szatańskich nawyków, wcale przecież zła nie jest. Tak samo jak zła nie jest edukacja domowa. Po prostu to są różne metody. Każda ma plusy, każda ma minusy, nie wymyślono jeszcze idealnego systemu edukacji.

Szkoda, że program, zamiast pokazać faktycznie dobre i złe strony każdego z rodzajów edukacji, rozprzestrzenił tylko błędne i szkodliwe stereotypy. W ciągu całego programu narrator pokusił się raz jeden o sprostowanie nieprawdziwych przekazów, później wszystko poleciało jak chciało. Szkoda. Bo edukacja domowa, jeśli prowadzona dobrze i odpowiedzialnie, daje wspaniałe rezultaty. Tak samo jak szkoła, w której murach jest choć jeden nauczyciel z prawdziwą pasją i chęcią pogłębiania wiedzy wychowanków. Jeśli dziecku nie dzieje się krzywda, jeśli się rozwija, jeśli w dalszym ciągu chce się uczyć, nie ma sensu diabolizować jednej i drugiej metody. Każda ma przecież taki sam cel - nauczanie naszych dzieci.

Cały odcinek możecie obejrzeć tutaj. Wszystkie informacje o edukacji domowej - tutaj. Edukujący się [na razie domowo-podwórkowo] Kosmyk - niżej na zdjęciach. Aprobata mojego macierzyńskiego autorytetu Mazumazu - stwierdzona tutaj.

Spodenki - H&M

Bluzka: Kappahl

Buty i kamizelka - Zara

Czapka - nie pamiętam