Ich wpadka

Weszła do sklepu z płaczącym dzieckiem na rękach. Obserwowałam ją już wcześniej, kiedy wysiadała z samochodu i próbowała mu wytłumaczyć, że muszą iść. Mówiła do niego spokojnie, starała się rozweselić, ale czasem wytłumaczenie dwulatkowi oczywistych pobudek jest ponad matczyne możliwości. Oczywiście, że ścigał ją wzrok krwiożerczych sępów, które tylko czekały na wpadkę.

Ale na razie wpadła do sklepu. Porwała bułkę, sok i z wyrywającym się z jej ramion dzieckiem z trudem doszła do kasy. Tuż przed ladą wszedł przed nią postawny mężczyzna.

– Ja tylko fajki kupię! – rzucił. Kiwnęła potakująco głową i z trudem poprawiła sobie dziecko na biodrze, starając się odsunąć od stoiska z pierdołami, które mógłby zdewastować jej coraz bardziej poddenerwowany synek. Gdy facet zapłacił za swoje fajki, zdecydował się jeszcze na winko, wybierał, wybierał i gdy już wybrał, buzia matki była podrapana przez coraz bardziej rozhisteryzowane dziecko. Wtedy matka mogła już podejść do kasy, ale w ostatnim momencie weszła przed nią kobieta w fikuśnym futerku.

– Ja tylko dwie rzeczy! – rzuciła, uśmiechając się słodko, bo przecież matka ma trzy rzeczy: sok, bułkę oraz wyrywające i coraz bardziej wrzeszczące dziecko. Spojrzenia reszty przebywających w sklepie ludzi są coraz bardziej ostre, pod ich ciężarem matka staje się jakby bezwolna i gdy kobieta przed nią płaci za swój kefir i paczkę fistaszków, a matka wreszcie może podejść do kasy, płaczące dziecko wyrywa jej się z rąk i upada z wrzaskiem na podłogę, krzycząc przeraźliwie, że ono nie chce już być w tym sklepie. Ona natomiast przez chwilę nie wie, co robić. Stoi zrezygnowana, ale facet za nią wreszcie zaczyna się niecierpliwić:

– No, płaci pani, czy co?

Płaci. Gdy przyjmuje resztę, do sklepu wchodzi postawna kobieta. Rzuca okiem na wrzeszcące dziecko na podłodze i na odbierającą pieniądze matkę.

– Takim matkom, to się dziecko powinno odbierać, zakupy sobie robi, a dziecko na podłodze! – syczy do pełznącej tuż za nią zapewne znajomej, a ten syk roznosi się po całym sklepie jak fetor z brudnej pieluchy.

Gdy matka podnosi synka z podłogi i wychodzi, wybiegam za nią. Czuję niedosyt. Chcę wiedzieć, co ona zrobi, jak to wszystko z tym płaczącym maluchem się skończy. Widzę ją! Próbuje wsadzić dziecko na barana, mówi mu, że w ten sposób ono będzie lepiej widziało, a jej nie będą już mdlały ręce. Dziecko przeraźliwie krzyczy, wyrywa się, ciągnie ją za włosy. Nietrudno usłyszeć, co wrzeszczy:

– Ja cem sklepu spowrotem! Sklepu! Sklepu!
– Ale byliśmy w sklepie, to wtedy strasznie płakałeś. –  mówi matka wesoło.
– Jecze cem! Sklepu! Ueee! Ueee!
– A wiesz, do jakiego ja chcę sklepu? – pyta się Ona z szelmowskim uśmiechem.
– Nie wiem! – wrzeszczy na pół miasta dziecko.
– Do sklepu z butami! I z książkami! I z sukienkami! I z czym jeszcze?
– I z brumami! – odpowiada już ciszej synek.
– I z czym jeszcze?
– I… i… i klockami!
– O, super. Gdzie jeszcze byśmy poszli?
– Do… kulek!
– A do restauracji?
– Też!
– Niedługo pójdziemy, a teraz chcesz już iść za rączkę z mamusią?
– Tak!

Chwilę patrzyłam z nią jak szła z synkiem za rączkę. Miałam wrażenie, że ociera pot z czoła, ale być może po prostu zmęczyła się tylko tym, że na całą tę sytuację usiłowała spojrzeć z mojej, przechodnia, perspektywy. Do klatki schodowej weszłyśmy już razem. Nie wiem, kiedy zaczęłam trzymać jej synka ze rękę i szeptać, że bardzo go kocham.