Poniżej przedstawię sposób na niejadków i wszystkich jadków, ale kapryśnych. Moje dziecko należy do tej drugiej kategorii: zje wszystko i w każdych ilościach, ale tylko to, na co ma aktualnie ochotę. A często w porze obiadu, gdy zupa już stygnie w miseczce, Kosmyk stwierdza, że nie, nie zupka. Jednak kotlety. Albo ypka. Ostatecznie jakieś żelki lub batona. I weź człowieku nie oszalej.

Jednak istnieje sposób, który być może skłoni wasze dzieci do pożarcia całego obiadu. I nie mówię tu o porządnej zabawie na dworze, jakiej przedsmak dam wam na samym dole tekstu [dalsza część jutro!]. Chodzi mi raczej o wykorzystanie faktu, że dzieci są czasami nieświadomie złośliwe, a zamiast przez tę ich złośliwość losu cierpieć, lepiej tę przypadłość wykorzystać. Poniższy sposób jest autentyczny. No, może dwóch dni nie głodowałam, ale faktycznie miałam  nadzieję dojeść zupkę po Kosmyku i liczyłam, że chociaż trochę mi skapnie na jęzor z jego miseczki. Zazwyczaj, im bardziej zachęcam moje dziecko do konsumpcji, ono tym bardziej niechętnie je. Wykorzystałam więc opcję odwrotną. I poskutkowało. Oto opcja:

1. Potrzebne będzie trochę zupki. Troszeczkę. Ale zupka musi być tak pyszna, że nawet jakbyś wszamał tysiąc wuzetek, to jeszcze byś miał ochotę na tę właśnie zupkę.

2. Nic nie jedz. Najlepiej przez dwa dni. Rodzice przecież czasem tak mają, no nie?

3. Powiedz dziecku, że wyjątkowo dużo nalałeś zupki, ale, żeby się nie martwił, bo mama/tata pomoże.

4. Przełykaj ślinkę i patrz, jak dziecko z wyjątkowym apetytem pochłania posiłek.

5. Zadaj bezsensowne w obliczu pochłaniania pytanie, czy może pomóc dziecku z tą zupką.

6. Kiedy usłyszysz odmowę, możesz co jakiś czas zadawać pytanie "Już nie chcesz więcej jeść, prawda?" i patrz się na znikający w ustach dziecka posiłek pożądliwym wzrokiem. Możesz przy tym ciężko dyszeć.

7. Kiedy na twoje nieszczęście okaże się, dziecko jednak chce zjeść więcej, staraj mu się obrzydzić tę zupkę. Stwierdzaj "Hmm... ta zupka wygląda nieciekawie, pozwól, że dokończę...".

8. Na protesty dziecka reaguj smutnym kiwaniem głową i powtarzaniem "Na pewno chcesz jeść tę okropną zupkę jeszcze?" oraz kolejny raz zaoferuj swoją pomoc w pochłanianiu "Może mamusia/tatuś ci trochę pomoże?".

9. Obserwuj, jak dziecko wylizuje miskę do ostatniej kropli i radośnie krzyczy "było pyszne!".

10. Na obiad zeżryj kanapkę z przedwczorajszej bułki, starego sera i keczupu.

Na koniec muszę przyznać, że obiad konsumowany był po długim spacerze, którego efekty będziecie mogli podziwiać poniżej i jutro w osobnym poście. Muszę też się przyznać, że opcja testowana była raz, jej wynik nie mieści się więc w granicach błędu statystycznego 😉

A teraz, proszę, oto prawdziwy powód pochłonięcia obiadu [plus dodatkowo koty, bo ktoś mi zarzucił, że w dzień kota powstrzymałam się i nic o kotach nie wrzuciłam :D]:

 

U nas już całkiem ciepło, zrezygnowałam więc z puchowej kurtki, której Kosmyk i tak nie chciał założyć, bo "za gonca jest!" i ubrałam go po prostu trochę cieplej. Spodenki i buty - 5,10,15. Sweter - C&A. Koty ubrane w sierść najwyższej próby.

A wy schowaliście już zimowe ciuchy do szafy? Czy spodziewacie się jeszcze nagłego ataku zimy?