Metoda dedukcji

W zeszłym roku, kiedy byłam w Warszawie, kupiłam sobie, w mojej ulubionej księgarni „Tania książka” na Koszykowej [polecam księgarnię, książkę, którą za chwilę wspomnę, nie za bardzo – fatalna praca edytorska!] ogromną knigę pod tytułem „Księga wszystkich dokonań Sherlocka Holmesa”. Jak zapewne pamiętacie, bohater specjalizuje się w metodzie dedukcji, czyli w rozumowaniu logicznym, dzięki któremu dochodzimy do jakiegoś wniosku na podstawie znanych nam przesłanek. Pewnego ranka przekonałam się, jak bardzo ta metoda może się przydać zwyczajnej, skromnej matce…

Jeszcze przed otwarciem oczu poczułam znany moim nozdrzom zapach. Zapach strachu. To taka specyficzna woń, jaką wydzielają moje koty, kiedy ktoś usiłuje powyrywać im wąsy. Od razu wiedziałam, gdzie szukać Łajzy i Flejtucha, ale postanowiłam zdjąć je z szafy później i pogrążyłam się w obserwacji pokoju. Mogłam to zrobić z łatwością, ponieważ ktoś wyrwał roletę z zawiasów i cały pokój oświetlały pierwsze promyki jesiennego słońca. Ale gdzie się podziała wyrwana roleta? Na razie sobie darowałam poszukiwania i skupiłam się na obserwacji pustej butelki po wodzie, do której wnętrza powtykano patyczki do uszu. Wczoraj w butelce jeszcze była woda, co więc mogło się stać? Trudno mi było rozstrzygnąć, ponieważ butelka leżała na wnętrznościach wybebeszonej przez kogoś szafy, a między jej bebechami walały się także rozrzucone przez kogoś zabawki.

Usiadłam i przyjrzałam się jeszcze raz pożodze. Wszystko stało się nagle bardzo jasne. Widziałam, jak Kosmyk wstaje i idzie do mojego łóżka przytulić się i powiedzieć „moja mama!”. Pewnie tego nie usłyszałam i przekręciłam się na drugi bok. Znudzony budzeniem mnie Kosmyk postanowił przedsięwziąć poważniejsze kroki i wspiął się po biurku na parapet, żeby podnieść roletę. Niechcący ją wyrwał, a wyrwaną rzucił na podłogę, ponieważ jego uwagę przyciągnęło opakowanie patyczków do uszu schowane sprytnie za leżącą na parapecie książką. O, książkę też rzucił, bo leży pod oknem, a obok niej wala się plastikowa cześć od rolety. Kosmyk wrócił z patyczkami do mojego łóżka i pewnie próbował włożyć mi je do ucha i nosa. O właśnie, przy poduszce jeszcze kilka leży. Czynność ta została przerwana, ponieważ oczom mojego dziecka ukazała się butelka z resztkami wczorajszej wody. Nietrudno mu było ją odkręcić, bo rzadko kiedy zakręcam wodę bardzo mocno. Pewnie się napił kilka łyków, a resztę wylał do szafy ze skarpetkami… o właśnie tutaj! Pomysł na wsadzenie patyczków do butelki doprawdy przedni, przedni! Pewnie się wściekł, że patyczki się skończyły i ze złości podszedł do szafy i wyrzucił jej zawartość na podłogę. A że w szafie często śpi Flejtuch, to i ona pewnie z hukiem wyleciała, skupiając na sobie uwagę dziecka… O, nawet bardzo się z nim nie szarpała, ale pewnie straciła cierpliwość, gdy Kosmyk wyciągnął spod ubrań butelkę z patyczkami i zaczął ją okładać plastikiem… Zaraz sprawdzimy… No właśnie, ja macham butelką, Flejtuch jeszcze bardziej chowa się na szafie! Co zrobił Łajzie, że i ona nie chce się spod sufitu ruszyć? Łajza! No złaź, chodź, masz jedzonko! Nie chce? Czemu? Zaraz, zaraz, a gdzie podziała się ta roleta? Ona miała takie sznurki, które z łatwością można było…

Czekaj chwilę, Łajzo, zaraz cię wyplączę z tej rolety i zaczniemy szukać sprawcy twego nieszczęścia… Po takich porannych aktywnościach, pewnie jest tam, gdzie zwykle… Podchodzę do łóżka, i brutalnie zrywam skitraną w kłębek kołdrę, spod której dobywa się gardłowy chichot.

– Kuku! – woła złoczyńca.

– Mam cię, mały dziadu! – odpowiadam – Chcesz iść do paki za swoje przestępstwa?

– Nie! Mleko! Mama! – odpowiada szczerze degenerat. I z uśmiechem wyciąga rączki w moją stronę.

Metoda dedukcji nie sprawdza się w przypadku małoletnich i pełnych uroku przestępców… A wasze dzieci? Jakich zbrodni się ostatnio dopuściły?