Popatrzeć na szczęście

Za nami las. Przed nami jezioro i słońce.

– Co robisz, Kosmyku?
– Szukam szczęścia, mamo.

Wyciągam aparat. Do brzegu leniwie podpływają kaczki. Za nami las. Przed nami jezioro i słońce.

– Co robisz, mamo?
– Zdjęcia robię. Mam ochotę zrobić ci kilka zdjęć.
– A ja mam ochotę popłynąć w dal!
– Zawsze możesz spróbować.
– Spróbuję! Znajdę szczęście! Zobaczysz!

Słońce świeci nam w oczy, gdzieś dalej przepływa motorówka. Zaraz do brzegu dojdzie jej fala, zaleje nam stopy, wystraszy kaczuchy.

– Mamo, gdzie jest moje szczęście?
– Nie wiem, Kosmyku.
– A kiedyś je znajdę?
– Mam nadzieję, że tak.

Jest cicho. Wszyscy zaszyli się w swoich domkach, hamakach i kojach. Kwakaniu kaczek towarzyszy jedynie sporadyczny plusk wody o brzeg. Kosmyk bada swoją łódź i usiłuje zepchnąć ją na jezioro. Promienie słońca bawią się jego włosami, na buzi odbija się ślad po śniadaniu, spodenki dzielnie trzymają plamę po dżemie jagodowym.

Zaraz pójdziemy do domu, położymy się na drzemkę. W taki dzień nie wypada zajmować się niczym ważnym. W taki dzień patrzymy się na siebie badawczo. I szukamy.

Wyciągam nogi, odkładam aparat. Za mną jest las. Przede mną jezioro i słońce. Przyglądam się mojemu dziecku.

– Mamo, czemu nie robisz już zdjęć?
– Patrzę się synku. Na szczęście.

Jeśli podobał ci się wpis, będzie mi miło, gdy polubisz tekst lub podzielisz się nim ze znajomymi. Być może z wami też mieszka takie szczęście?