Jeśli miałabym porównać pierwszą ciążę do drugiej, musiałabym zestawić obok siebie jajko i krowę. Nic nie pasuje, oprócz tego, że krowa może zgnieść jajko. I tak właśnie druga ciąża przygniotła pierwszą, a do tego w ogóle po sobie nie posprzątała… Kto by pomyślał, że dwie ciąże mogą się tak różnić… a jednak 🙂 Poniżej kilka spostrzeżeń:

Jedzenie

W ciąży z Kosmykiem zwracałam ogromną uwagę na to, co jem. Ograniczałam kawę, słodycze, wlewałam w siebie hektolitry własnej roboty soku z aronii, porzeczek, malin, nie tykałam nawet paluszkiem fast foodów [jeden jedyny wyjątek – KFC o północy, ale to chodziło o sałatkę :)], a jogurt piłam wyłącznie naturalny, ewentualnie wzbogacony zamrożonymi owocami z wakacji. Inna sprawa, że tamtą ciążę przechodziłam w Warszawie, gdzie miałam na wyciągnięcie ręki supermarket i nawet jeśli poczułam przysłowiową zachciankę, to krótki spacer do sklepu i spojrzenie po półkach wystarczyło, by ostatecznie kupić zdrowe płatki owsiane czy owoce. Zupełnie nie rozumiem, jakim cudem przytyłam wtedy te 30 kilo. Być może to ten chleb z przyrządzonym przez babcię dżemem i niesamowita ilość lanych klusek pochłanianych nawet o trzeciej w nocy…

Teraz… hm… Spróbujcie po nieprzespanej nocy z wędrującym przez sen trzylatkiem, który jednocześnie rozpycha ci się w łóżku i wierzga nogami, być 12 godzin na nogach bez kawy? No, proszę! Czasem, co prawda, wytrzymam bez niej do 14, ale tylko po to, żeby zasnąć na stojąco i to na spacerze w lesie. Piję więc kawę, czasem nawet dwie, a wyrzut wobec drugiego dziecka, usprawiedliwiam obowiązkiem wobec pierwszego. Przynajmniej dopóki Chłop nie wróci z pracy. A jak wróci Chłop z pracy, to przywiezie ze sobą zakupy. I wiadomo, że on nigdy nie będzie tak skrupulatny, jak ja. A ja sama też nie umiem w momencie telefonicznego ustalania listy być tak konkretna jak bym chciała [Mamo! Mamo! MaaaaaMooooooo]. Kiedy więc proszę o jakąś przegryzkę i nie umiem powiedzieć, jaką, wcale nie jestem zdziwiona, gdy przywozi dwie czekolady, czipsy, żelki i słodkie jogurty. Inna sprawa, że ten mój pociąg do zdrowego w drugiej ciąży całkiem zasłabł. Wymiotuję po mandarynkach, jabłko jem pół godziny, starając się powstrzymać mdłości, a po kanapkach z wędliną i ogórkiem dostaję zgagi. Kiedy wstaję rano moim pierwszym odruchem jest ubranie i nakarmienie dziecka, a potem czas jakoś tak leci, Kosmyk do tego stopnia absorbuje, że do śniadania zasiadam niekiedy o 13. I weź tu się człowieku zdrowo odżywiaj… Niemniej próbuję. I w dalszym ciągu próbuję tego nie zwracać. Na szczęście kluski lane wchodzą jak zwykle dobrze.

Zdrowie

O ile w ciąży z Kosmykiem wielkim problemem zdawała mi się konieczność leżenia plackiem [wyjątkiem – krótkie spacery, ale nie za często], tak teraz tamto leżenie zdaje mi się być marzeniem. Jej, jak mi było wtedy dobrze! I oprócz tego leżenia nic mnie nie bolało, nic nie piekło, nic nie szwankowało – było idealnie! A teraz? Teraz zdarza mi się wymiotować podczas mycia zębów, co powoduje, że wykonuję tę czynność trzy razy dłużej i skracam sobie czas „niezwykle miłego snu” z umoszczonym w łóżku dzieckiem, przez co budzę się rano połamana, obita i skręcona coraz bardziej na prawo. Poza tym skóra – dziękuję hormony za te regularne wizyty u dermatologa i masę leków bezpiecznych dla ciężarnej, które trzymają [jeszcze] moją skórę w ryzach. Zazwyczaj dość optymistycznie podchodziłam do swoich dolegliwości, starałam się je brać lekko i z pogodą ducha, im dalej jestem w ciąży, tym czuję się bardziej sponiewierana. I to przez co? Przez własny organizm!

Waga

Porównując poprzednią kartę ciąży do tej – tym razem chyba nie przytyję aż tak dużo. Co prawda, nie przepadam za regularnymi ćwiczeniami, ale samo bieganie za posiadającym niespożytą energię dzieckiem jest już samo w sobie doskonałym ćwiczeniem i sama położna jest zachwycona, że tym razem tyję „przepisowo”. Oby tak zostało.

Samopoczucie

Temat ważny, chyba pociągnę go w osobnej notce [możecie mi przesyłać również swoje historie]. Nie wiem, czy to zależy od tego, że w tamtej ciąży nie prowadziłam bloga i pewne rzeczy nie rzucały mi się w oczy, czy może po prostu teraz jestem bardziej świadoma zagrożeń… Nie wiem. W pierwszej ciąży wyrzucałam z głowy kwestie chorób, powikłań. Nie myślałam o nich, zakładałam, że wszystko będzie dobrze. Teraz czasami budzę się sparaliżowana strachem, że moje dziecko zachoruje na którąś z tych chorób, które przewijają się na fejsbukowej tablicy albo w prywatnych prośbach o udostępnienie [kilkanaście tygodniowo…]. Jestem przygotowana psychicznie na jakieś 40 procent z nich, wiem, że sobie z nimi poradzę, ale reszta… Położna skwitowała moje obawy jednym zdaniem – poproś, żeby nie przesyłali ci tych próśb, ale… trudno to zrobić, bo sama pewnie stawałabym na głowie, żeby ratować własne dziecko, więc… Czasem chodzę sparaliżowana i wtedy blog umiera na dzień lub dwa. A czasem blog umiera, bo zwyczajnie nie umiem się skoncentrować – ten brak koncentracji jest chyba przysłowiowo już dopisany do schematu ciężarnej, ale chyba prawdziwy. Kiedyś dodanie jednego wpisu zajmowało mi góra dwie, trzy godziny. Dziś siedzę na rozpoczętym akapitem i kontempluję przez 20 minut odstęp między „a” a „n”. Piękny jest, nieprawdaż? Hm…

Inna sprawa – radość. W ciąży z Kosmykiem nie mogłam się doczekać tego, kiedy poznam płeć i będę mogła kupować te wszystkie słodkie ciuszki. Mało tego – moja siostra tak bardzo nie mogła się doczekać, że zaczęła te ciuszki kupować jeszcze przed oficjalnym stwierdzeniem, że to chłopak i… trafiła w 10! Teraz ta radość gdzieś mi wyparowała. Poniekąd zabrał ją Kosmyk i to, że muszę mu sporo uwagi poświęcić, trochę zabrały opisane wcześniej obawy, trochę zaangażowanie w remont i przeprowadzkę… tym samym, kiedy czuję, że dziecko kopie w brzuchu, na twarzy pojawia mi się grymas zniesmaczenia sobą i tym, że nie umiem z tego kopniaka wysupłać z siebie odrobiny entuzjazmu.

Postanowienia

W poprzedniej ciąży tuż po USG połówkowym, miałam praktycznie skompletowany podstawowy zestaw dla noworodka, wiedziałam, gdzie kupię wózek, czy Kosmyk będzie spał w naszym łóżku, czy będę karmić piersią, czy będę szczepić, jak sobie wyobrażam poród – miałam wszystko obcykane. Jedynym moim niedopatrzeniem było to, że przez 9 miesięcy nie przyszło mi do głowy dorwać jakiegoś niemowlaka i nauczyć się go trzymać i obsługiwać albo przynajmniej zapisać się do szkoły rodzenia. W efekcie, kiedy dwie godziny po porodzie ocknęłam się, że Kosmyka należy przewinąć, musiałam cichutko i z delikatnym zakłopotaniem prosić panią sprzątaczkę, żeby pokazała mi, jak takiego malucha oporządzić. Pani sprzątaczka spisała się doskonale, a ja szybko podłapałam czaczę. Stałam się najmądrzejszą matką na świecie i na każde pytanie znałam już odpowiedź, ucząc się na błędach i porażkach z własnym, prawdziwym dzieckiem.

Teraz? Teraz też wiem wszystko. A raczej to, że wszystko się może zdarzyć. Moje postanowienie, że będę karmić piersią może runąć, gdy okaże się, że mleka dalej brak. Moje postanowienie, że będę spać z dzieckiem może runąć, gdy okaże się, że drugie, tak jak Kosmyk, będzie potrzebowało przestrzeni, a nie ścisku. Wiem nawet, że rozmiary ubranek, jakie wybiorę, nie mają znaczenia, bo i tak część okaże się za mała, a część za duża, a część w ogóle niepraktyczna. Nic nie wiem, idę na żywioł. Co będzie, to będzie. Powoli zaczynam przeglądać sklepy w poszukiwaniu wyprawki i wiedząc, jak bardzo zwiększył się asortyment ubranek i gadżetów dla niemowlaków, liczę na to, że niedługo ogarnie mnie „ciążowy szał”. Z pierwszej ciąży sprawdziło się jedno – wybieranie ciuszków dla malucha może być pocieszające, a widząc małe urocze skarpetki, trudno myśleć wyłącznie o strachu przed porodem [który w moim przypadku był najdelikatniejszym doświadczeniem, jakie mi zaserwowało macierzyństwo:)].

Wiem, że panuje przekonanie, że ciężarna może się tylko cieszyć ze swojej ciąży i za każdym razem, gdy pomyśli o swoim nienarodzonym dziecku łzy szczęścia napływają jej do oczu, ale w swoich mailach do mnie piszcie mi o zupełnie innych odczuciach – część z was się boi, część nie wie, jak się w tej ciąży odnaleźć, część ma początki ciążowej depresji i zastanawia się na terapią… Jestem z wami, dziewczyny! Nie macie obowiązku epatować swoim szczęściem i nie bójcie się pokazać, że możecie mieć tego myślenia o potomku czasami zwyczajnie dość 🙂

 

 Zdjęcie z Instagrama [tutaj].

Dalej nie mogę się doprosić Chłopa o porządne ciążowe zdjęcia,

a o właśnie, jeśli chodzi o zdjęcia –

z ciąży z Kosmykiem nie mam ani jednego!]