Istnieje taki model kobiety, który większość ma w głowach i według niego ocenia wszystkie panie spotkane na drodze. No bo skoro jesteś kobietą, to na pewno lubisz komedie romantyczne, masz mnóstwo kosmetyków, zakupy to twoja pasja, spędzasz godziny w łazience i potrafisz zajmować się domem. Takie stereotypy, które w pewnym momencie stają się oczekiwaniami. I jeśli ich nie spełniasz, to jesteś dziwna lub zostajesz okraszona zdziwionym okrzykiem, że przecież wszystkie kobiety tak robią albo lubią robić! No cóż. Nie wszystkie. Ja na myśl o niektórych mam odruch wymiotny.
Zakupy w centrum handlowym
Pamiętam, że po pierwszym porodzie, wszyscy chcieli mnie wysłać jak najszybciej do centrum handlowego na zakupy, żebym się zrelaksowała. Potem, kiedy przeprowadziłam się na wieś, wiele osób wciąż mnie pyta, czy nie tęsknię za centrami handlowymi. Albo proponują tam spotkanie właśnie. A jedyne uczucie, z jakim kojarzy mi się centrum handlowe, to… przepraszam za wyrażenie, ale WKURW. Totalny i permanentny.
Nie mogę, no po prostu nie mogę wytrzymać tam dłużej niż godzinę, po godzinie czuję już irytację, po dwóch warczę jak wilk, po trzech lepiej do mnie nie podchodzić. I już sam fakt, że wiele razy wydałam tam kupę kasy na byle co, byleby coś wreszcie kupić i wyjść z tego centrum wkurzona, ale przynajmniej z zakupami, żeby to wyjście, czas, moje nerwy nie były zmarnowane, już samo to totalnie mnie wkurza i sprawia, że nie mam ochoty się tam relaksować.
Wkurzają mnie ludzie w takich miejscach, mimo że nie robią nic przeciwko mnie, zdaję sobie sprawę, ale zawsze, kiedy ja się śpieszę, bo mam już dość, bo łeb mi pęka od nadmiaru bodźców, reklam, stoisk, wrzaskliwych ciuchciokolejek dla dzieci i różnorodnej muzyki napierdzielającej z każdego sklepu, świeżo postawionego pana, który krzyczy o promocji, to zawsze wtedy, kiedy ja uciekam, to wpadnę na jakiś tłum pędzący do schodów ruchomych, który musi się śpieszyć, bo zaraz schody się skończą, potrąca mnie, szturcha, wchodzi w drogę, ja omijam i też wchodzę w drogę i wkurzam i oni mnie wkurzają i tak się mierzymy, wściekli, wymęczeni i usiłujący się z tego odmętu jak najszybciej wydostać. Oni na mnie, ja na nich, mój pot, ich pot, moje wkurzenie i ich frustracja, bo promocję w Sephorze szlag wziął, zakupy się rozsypały. I te kible, zawsze w połowie, pochowane jakieś, bo przecież wstyd chcieć siku w XXI wieku, więc latam jak kot z pęcherzem po labiryntach, żeby znaleźć te zawsze gustowne drzwi, przepchać się przez stada gimnazjalistek robiących kobiecy makijaż, by dostać się do klopa i znów stracić 15 minut, żeby wrócić w miejsce, w którym byłam przed siku. Po 40 minutach.
Nie. Nie relaksuje mnie chodzenie przez godzinę i szukanie jednej rzeczy wśród tysiąca innych. Wkurza mnie to, że jak coś znajdę, to w głowie siedzi, że może gdzieś indziej będzie coś lepszego, w lepszej cenie i idę gdzieś indziej, które jest 20 minut dalej i nie znajduję, i szukam potem pierwotnego miejsca przez kolejne 20 minut, ale w oko wpada mi coś jeszcze innego i myślę, może to kupić, ale przecież 30 minut wcześniej widziałam coś podobnego w lepszej cenie i może tamto kupię, ale gdzie to było, o a może to, ale w sumie, a idźcie w cholerę z tymi zakupami!
Zakupy w ogóle
Jeśli centrum handlowe to dla mnie piekło na ziemi, to same zakupy są dla mnie drogą krzyżową. Kiedy ktoś mówi do mnie, żebym sobie poszła na zakupy, żeby się odprężyć, jestem przekonana, że ma mnie za wariatkę. W sensie nie odmawiam nikomu przyjemności z takiego spędzania czasu, ale ja osobiście nie lubię. I nawet nie przez fakt, że muszę wydać pieniądze, choć bywają okresy, że nie wiem, co zrobić: kupić sobie porządną bluzkę, czy zapłacić rachunek za net. Ja w ogóle nie lubię wybierać. Ostatnio robiłam live i zaświeciłam przez przypadek dresami z dziurami na kolanach. Śmichy, chichy, zdarza się, że mamy takie ulubione dresy i w nich chodzimy, mimo dziur. Ale to wcale nie są aż tak moje ulubione dresy! Ja do kupienia nowych przymierzam się już drugi tydzień! Ale problem – jakie dresy? Ciemnoszare, jasnoszare, czarne, a może kolorowe? Z mocniejszym ściągaczem u dołu czy lżejszym. Ze sznurkami czy z gumką. Z kieszeniami na dupie? Bez kieszeni? Answear? Zalando? Allegro? Lepszego gatunku, żeby pochodzić dłużej, czy byle jakie na miesiąc lub dwa? No bo tu są takie porządne, ale bez kieszeni, a tam gorsze, ale w sumie takie bym chciała. Ale tych gorszych mi się nie opłaca. I kolejny problem z tymi moimi zakupami jest taki, że naprawdę niewiele rzeczy mi się podoba. Zarówno dla mnie, jak i dla dzieci. Rzadko mam efekt „wow” i to komplikuje wszystko. Bo bez efektu „wow”, po prostu wydziwiam. I szukam godzinami, wściekając się, że w tym czasie mogłabym zrobić tysiąc innych rzeczy: poczytać książkę, pograć w grę, przespać się albo po prostu w nosie dłubać. Ale mimo wszystko z dwojga złego wolę już zakupy przez internet. Mogę wtedy słuchać w tle jakiegoś filmu, muzyki, audiobooka i nie muszę nigdzie jeździć. Zakupy internetowe można o wiele sprawniej połączyć z innymi korzystnymi rzeczami, o czym już niedługo.
Układanie ubrań w szafie
Nie cierpię. Podobno każda przyzwoita pani domu ma swój system i marzy o pięknej, rozbudowanej szafie. Ja marzę o takiej, która sama by za mnie segregowała ciuchy. U dzieci jeszcze ogarniam, mają zdecydowanie mniejsze rozmiary i zdecydowanie u mniejszych dzieci można znaleźć ładniejsze ubrania. Ale swoich nie ogarniam. I szczerze mówiąc, Chłop lepiej ogarnia szafy i składanie ubrań niż ja – hłe hłe – kobieta.
Zabiegi kosmetyczne
– Ja go uśpię, a ty idź maseczkę sobie zrób, czy coś – powiedział mi kiedyś Chłop, a ja mu odpowiedziałam, zalewając się łzami:
– Ale co ja ci takiego zrobiłam?
Bo ja wszystkie zabiegi kosmetyczne traktuję trochę jak obowiązek, a nie jak przyjemność. Wiem, że są kobiety, które to lubią. Cieszą się, kiedy mogą wyregulować brwi, siedzieć całe w twarogu i ogórku, depilować bikini czy nogi, piłować paznokcie czy nie wiem, robić sobie kreski na oczach. No i fajnie. Grunt to znaleźć zajęcie, które sprawia danej osobie radość. Dla mnie to żadna przyjemność, raczej obowiązek. Coś, co muszę zrobić, żeby jakoś wyglądać, żeby nie sprawić innym przykrości, gdy zobaczą mnie normalną, nie zrobioną. Swoją drogą polecam tekst Matyldy „Sensowny, biologiczny powód, dla którego kobiety golą nogi, malują się i walczą z cellulitem”. Rozwiewa dużo wątpliwości. Ale jeśli ktoś naprawdę lubi, to czemu miałby tego nie robić? Mi też kilka razy ciężar z ramion ściągnęła wizyta u mojej kosmetyczki, uwielbiam moją fryzjerkę Inezę, która robiła mi keratynowe prostowanie włosów. Co nie zmienia faktu, że jeśli mam wybrać wizytę u fryzjera, czytanie książki, oglądanie filmu czy spacer, wolę robić wszystko inne, niż umawianie się na godzinę, pilnowanie jej, dojechanie na miejsce, wysiedzenie swojego na fotelu i powrót. O wiele łatwiej mi pewne rzeczy zrobić w domu, słuchając audiobooka albo oglądając serial. A zważywszy, że audiobookiem umilam sobie zwykle czynności dające mi mało satysfakcji, to mówi chyba wszystko o moim stosunku do zabiegów kosmetycznych 😀
Przebieranie się
Podobno wszystkie kobiety lubią się przebierać i mieć dużo ciuchów. I już czwarty raz udowadniam, że nie jestem…. yyy kobietą? 😀 Nie znoszę się przebierać, cudować i przede wszystkim stać godzinę przed szafą i myśleć, co z czym, co do czego i jak. Lubię wziąć pierwszą lepszą rzecz i mieć świadomość, że ona będzie pasować do wszystkiego, że nie będę musiała kombinować przed wyjściem, czy nie wyglądam jak wieśniak. Choć i trzeba przyznać, że mój poziom, od którego się zaczyna wieśniactwo ma niski pułap. Nie boję się kolorów, nie mam nic przeciwko wyrazistym dodatkom, ale chyba przede wszystkim, nie boję się nie założyć szpilek, sukienki i jechać do miasta w stroju, w którym biegałam z dziećmi po podwórku – w bluzie, kucyku, dżinsach i moich oczojebnych czerwonych kaloszach, do tego totalnie bez makijażu. Jeszcze mogę sobie na to pozwolić 😀
I tyle. Cztery rzeczy. Kiedy powiedziałam, że ich nie lubię, spotkałam się ze zdziwieniem. Bo przecież kobiety to robią, lubią, pędzą po to przez miasto, są z tym niejako utożsamiane, a ty, Asiu, nie? Jak to? A tak to. A jeśli nie jestem przez to kobietą, to trudno. Jestem przede wszystkim człowiekiem.
[PS. Dodałabym jeszcze paznokcie, ale z nimi rozprawiłam się już tutaj, więc nieaktualne]
A ty? Jakich „kobiecych” czynności przypisanych płci szczerze nie znosisz?
Autorka zdjęcia: Kasia Siwko
Przeczytałam i zgadzam się…nie jesteś kobietą 😉 Takich „niekobiet” jest wiele. Może by ukuć jakieś nowe określenie na to?
Nie mam takiej awersji do centrów handlowych jak Ty, lubię tam czasem coś dotknąć i kupić. Natomiast wolę wchodzić z celem, np. idę kupić buty. I tylko buty. Przejdę się po 2-3 sklepach z butami, bo przecież wiem jakie chce kupić i wiem, że w pozostałych takich nie znajdę. Potem co najwyżej lody i znikam. Natomiast zakupy internetowe – genialne rozwiązanie. Możesz kupić taniej i z dostawą do domu.
Co do ubrań…poczytaj blog Joanny Glogazy, lub jej książkę. Zainspirowałam się i wywaliłam połowę ubrań i butów, lub oddałam. Wybór mniejszy i cały proces wyboru szybciej przebiega, oraz w szafie się wszystko mieści. Na przyszłość chcę jeszcze bardziej ograniczyć ilość ubrań i dodatków oraz tak skompletować szafę, by wszystko miało jakiś sens i pasowało do siebie.
Z zabiegami kosmetycznymi podobnie jest u wielu kobiet. Czasem się porywam na to by zrobić sobie maseczkę, ale wybieram taką, której nie muszę już zmywać 🙂 Golenie nóg na szybko pod prysznicem, wcale nie za często, szczególnie zimą. Malowanie paznokci? może raz do roku. Najbardziej nie lubię potem tego, jak nieestetycznie wyglądają z odpryskami i mam awersję do zmywaczy do paznokci, ich zapachu, dlatego unikam. Jak się głębiej zastanawiam nad tym, to zawsze wydaje mi się, że ultra zadbane kobiety przeznaczają na to mnóstwo czasu, którego mi szkoda. W dodatku wkrótce wracam do pracy po macierzyńskim. Czeka mnie wstawanie o 5:30 i 1,5h dojazd do pracy za kierownicą. Wolę czas z rana przeznaczyć na chłodny prysznic i zrobienie kawy do termosu by się porządnie rozbudzić niż rysowanie kreski eyelinierem 😉
Chyba wiem o co chodzi z tymi „niekobietami”. Po prostu jesteśmy praktyczne, oszczędne, mamy nieco inne priorytety zgodne z daną osobowością, jaką jesteśmy obdarzone. Nie ma co się złościć, jeśli ktoś to komentuje w sposób podważający naszą płeć. Można spróbować delikatnie wytłumaczyć, a jeśli jest opór, to po prostu obejść mur i iść dalej. pa
Ja do mojej listy dodaję jeszcze: obojętność względem firanek i kwiatów doniczkowych, niechęć do butów na obcasie no i główny grzech: mój nieszczęsny rozmiar XS. 😉
Też nie cierpię zakupów… Kiedyś jakoś inaczej na to patrzyłam, ale im starsza jestem tym mniej lubię centra handlowe i wkurza mnie tam dokładnie to o czym napisałaś.
Może to nie czynność, ale zwykło się mówić, że kobiety są bardziej wybuchowe od mężczyzn. Że niby hormony… A ja dopóki nie usłyszałam od innych (niekoniecznie kobiet), że złość kobieca może być powodowana „okresem”, „przed-okresem”, „po-okresem” nigdy nie przyszło mi do głowy aby akurat na to zwalać swój gorszy nastrój ?
Jakbyś napisała o mnie. A i komedii romantycznych nie lubię.
Jak dobrze, że nie jestem sama 🙂 Nie lubię kupować kosmetyków i o nich rozprawiać, ani o butach i torebkach. Plus wszystko to co powyżej 😉
pkt. 1,2,4 – tak samo. Bo poukladane ciuchy lubie miec wiec ukladam, nie jakos pedantycznie, na tyle tez nieidealnie, że raz na jakiś czas muszę wszystko poskładać od nowa. Ale jest ok. Z kobiecych – nigdy nie robiłam paznokci, maluję je sama na bezbarwny/nude/mleczny. nie stosuję podkładu, szminek, błyszczyków itp, ale maluję się – rzęsy, trochę kredki.
Nie noszę kolczyków (kiedyś przez chwilę, przebite uszy mam) ani żadnej biżuterii poza obrączką i zaręczynowym. Biżuteria mi się czasem podoba, ale wcale nie z salonów, predzej taka za 2 dychy z h&m na przykład 😉 Ale nie kupuję, bo nie noszę.
Obcasy – tylko na okazje do sukienki, i dopieto ostatnio zaczełam nosić jesienią botki na ok 4 cm słupku czy jak się to nazywa.
Nie lubię chodzić do fryzjera. Nie lubię centrów handlowych. Nie lubię różowego i wysokich obacasow. Nie cierpię „babskich pogaduszek” i słodyczy. Nie lubię się opalać i nie znoszę smakowego piwa. Pewnie znalazłoby się więcej babskich „rzeczy”, ale z reguły omijam je szerokim łukiem, bo jest tam dużo kobiet które cały czas mówią.
Asiu nie jesteś sama:) mam identycznie, jeżeli wybieram się na zakupy to mam już upatrzone rzeczy, wchodzę, mierzę (ewentualnie) i wychodzę:)
Mam dokładnie tak samo. A niechęć do przebieranek dochodzi u mnie do przerażającego chodzenia przez kilka dni w tym samym swetrze czy żakiecie.
No to muszę Ci powiedzieć, że moja żona jest bardzo podobna do Ciebie. Jeśli już jedziemy na zakupy to najczęściej po konkretną rzecz i wchodzimy do jednego, góra dwóch sklepów. I też mamy pewien problem z efektem „WOW”, który opisałaś, bo jak coś „nie kliknie”, jak mówimy, to będziemy dumać, wydziwiać i zastanawiać się nad wszystkim. A na koniec i tak tego nie kupimy w myśl zasady: „Jak nie jesteś przekonany/a to nie kupuj”. Z drugiej strony jak „coś kliknie”, to potrafimy kupić rzeczy totalnie bez zastanowienia, co czasami może się wydawać absurdalne (np. samochód używany, pierwszy obejrzany i decyzja po 5 minutach), ale nigdy nie wyszliśmy na tym źle.
Ale moim zdaniem, to przede wszystkim należy żyć w zgodzie ze sobą i nie dać się wtłoczyć w stereotypy, które usilnie próbuje nam narzucić społeczeństwo, bo każdy z nas jest indywidualny i na swój sposób wyjątkowy.
Jak mówi łacińskie przysłowie: „Czasy się zmieniają, a my zmieniamy się wraz z nimi”, tu niestety jest jeden problem, bo mentalność ludzka nie nadąża za zmianami społecznymi (spóźnia się jakieś 20 lat, na moje oko). Poza tym łatwiej widzieć jednolitą masę, uformowaną „pod linijkę” niż indywidualne osobniki.
Podsumowując ten przydługi wywód: moim zdaniem robisz bardzo dobrze, każdy ma swoje upodobania, a nie można dać się wtłoczyć w stereotypy społeczne, jeśli kłóci się to z naszym charakterem, postrzeganiem świata, a przede wszystkim emocjami i uczuciami.
Zakupy lubię spożywcze i z takimi duperelami i akcesoriami do domu i do kuchni. Mogę się dla przyjemności snuć po Ikei. Kupowanie ciuchów i butów – koszmar i horror w jednym. Wchodzę do sklepu, w 30 sekund się rozglądam i jak mi się coś nie rzuci w oczy to wychodzę (pewnie dla tego 1/3 moich ciuchów pochodzi z Lidla :P). Makijaż… na co dzień zerowy (nawet jak nie miałam dzieci), na większe wyjścia zrobię tylko oczy i usta… Za to uwielbiam kolczyki i mam chyba z 50 par 😉 Ale u fryzjera lubię sobie posiedzieć i odpocząć 😉
Kurde, ja się zawsze w tych kobiecych kwestiach czuję jakoś nie na miejscu. Ostatnio na farbie u fryzjera (załamanego zresztą, bo ostatnia wizyta była w ciąży, to wybrałam się znowu żeby jakoś wyglądać na roczek), pani pokazuje mi kilka niemal identycznych kolorów i pyta KTÓRY. I niczym w filmie, cały salon milknie, jak mówię, że to bez różnicy.
I jak koleżanki dyskutują, gdzie są super ciuchy to mnie to też jakoś nie wzrusza i nie wiem, co mówić.
Szpilek nie zakładam już dla zasady, bo po godzinie myślę tylko o tym, żeby je zdjąć. Nieważne, że to impreza bez tańców, ja nawet siedzieć w szpilkach nie lubię.
A z przyjemności, zamiast zakupów czy kosmetyczki to jednak wolę jedzenie.
Również nie przepadam za robieniem zakupów w galerii. Mam niemal takie same objawy i spostrzeżenia jak Ty. Poza tym nie lubię chodzić w wysokich szpilkach, bo mam wrażenie, że za chwilę stracę równowagę i się przewrócę i dziwnie się w szpilkach czuję, jak karykatura człowieka. Z ubraniami mam podobnie do Ciebie, ale oprócz spodni większość ubrań kupuję w swoich ulubionych lumpeksach.Makijażu nie noszę na razie bo mnie irytuje robienie go.
To ja też nie jestem kobietą 😉 w centrum handlowym bywam moze 2-3razy w roku jak muszę i zawsze boli mnie tak głowa, nie lubię przebierania pomijając względy higieniczno- węchowe pewnie przebieralabym raz w tygodniu, samo nakładanie maseczki, czy robienie pasnokci mnie wkurza chodz lubie miec pomalowane:)