Okazało się to wielką tajemnicą, czemu młodszy, mimo całego mojego przygotowania i chęci pójścia, do przedszkola jednak nie chodzi. A przecież zaczynało się tak pięknie. Był już plecaczek na plecach i cała euforia związana z tym, że będą dzieci i będzie zabawa. Ale w połowie września okazało się, że jednak zostajemy w domu. Dlaczego?

Wiem, że nie zostało nam dużo czasu, więc przychodzę do niego wieczorem popatrzeć, jak śpi. Ma taka minę… jakbym dziś w ogóle na niego nie krzyczała. Wsuwam palec w jego rączkę, ale nie. Nie zaciska jej tak jak kiedyś. Po chwili odwraca się tyłem do mnie i wzdycha. Ciężko, smutno. Jakby moje trzykrotne popołudniowe „zaraz” […]