Dlaczego nie puściłam mojego syna do przedszkola, mimo że tak bardzo tego chciał?

Joanna Jaskółka
12 listopada 2018

Udostępnij wpis

Okazało się to wielką tajemnicą, czemu młodszy, mimo całego mojego przygotowania i chęci pójścia, do przedszkola jednak nie chodzi. A przecież zaczynało się tak pięknie. Był już plecaczek na plecach i cała euforia związana z tym, że będą dzieci i będzie zabawa. Ale w połowie września okazało się, że jednak zostajemy w domu. Dlaczego?

Pod kolejnym takim pytaniem jedna z moich czytelniczek, Iwona, napisała:

To przedszkole to jest jakiś bożek, którego łatwo obrazić i wiele rodzin sobie nie wyobraża z niego zrezygnować (oczywiście, o ile kwestia "rodzice do pracy, dziecko potrzebuje opieki, a trudno znaleźć lepszą opcję od przedszkola w danym miejscu i czasie" jest dla mnie w 100% zrozumiała, o tyle o innych motywacjach warto podyskutować, moim zdaniem).

I tak to prawda. Przedszkola ostatnio funkcjonują jako jedyne pełnoprawne opiekunki naszych dzieci i wszystkie inne opcje są degradowane, bo PRZEEEEDSZKOOOOLEEEE. Tylko tam dziecko zdobędzie wiedzę, tylko tam stanie się geniuszem, tylko tam nauczy się jeść jak człowiek, pić i tylko tam nauczy się porządku.

Nie, przedszkole nie jest jedynym miejscem, gdzie twoje dziecko czegoś się nauczy

Bo w domu niczego się nie nauczy? Z nianią niczego się nie nauczy? Z babcią czy sąsiadką, która twojemu dziecku poświęci sto procent uwagi niczego się nie nauczy? Z tobą w domu niczego się nie nauczy? Z dzieckiem koleżanki, która akurat siedzi w domu ze swoim i twoje może przygarnąć na kilka godzin niczego się nie nauczy?
No ale, kontaktów społecznych się nie nauczy! Dzielenia się i zabawy z kolegami!
Yhy. Jak dziecko nie jest psychicznie gotowe na zabawę z kolegami lub zwyczajnie tej zabawy nie potrzebuje, bo lubi bawić się sam, to na siłę go w grupę nie wciśniesz i nie sprawisz, że będzie go to cieszyło, no sorry. Jak ktoś nie lubi majonezu, to kiedy zacznie jeść non stop majonez, prędzej się porzyga, niż go polubi.
Ale przecież dziecko musi mieć kontakt z ludźmi!
A to tylko w przedszkolu są ludzie? Nigdzie indziej nie ma? Ty nie jesteś człowiekiem? W sklepach, na ulicach ludzi się nie spotyka? W urzędach, przychodniach, klubikach, restauracjach, bibliotekach - nie ma, null, zero?
Pomijając fakt, że wiele dzieci zwyczajnie woli bawić się ze starszymi od siebie, w sumie czasem nawet lepiej nie wsadzać w swojego w grupę dzieci w podobnym wieku i nie przejmować się tym, że ono woli bawić się ze starszymi.
A już w ogóle nie wgryzając się w taką rzecz, że dziecko, które uczy się przez naśladownictwo, powinno obserwować przede wszystkim różnorodnych ludzi, którzy panują nad swoimi emocjami, rozmawiają ze sobą, rozwiązują konflikty, są uprzejmi, dbają o swoje i dziecka granice, okazują mu zrozumienie i wsparcie, reprezentują różne grupy wiekowe i społeczne,  a nie wyłącznie grupę małych jak twoje dziecko dzieci oraz w tym wszystkim dwie panie, które starają się przetrwać do tej 14 czy 15.

Powiedzmy sobie prawdę - w wielu przedszkolach nic się nie zmieniło

 

Przedszkola powstały nie po to, żeby nasze dzieci rozwijały się w mega sprzyjających warunkach, ale po to, żeby kobiety mogły iść do pracy. Po prostu. Mega sprzyjające warunki do rozwoju dzieci mają w domu, na podwórku, z rodziną i przyjaciółmi. Robiąc zakupy, obserwując mamę, babcię, tatę, dziadka, wujków i ciocie oraz to, jak się do siebie odnoszą. Taka prawda. Przedszkole, może zrobić co w jego mocy, żeby upodobnić się do tych warunków, ale nie zawsze ma takie możliwości, choćby kadrowe, i w efekcie czterolatki dostają już prace domowe do domu ze szlaczkami na 19 stron.

Czemu więc chciałam puścić syna do przedszkola?

A temu, że ja też jestem matką, która pracuje. Marzyłam o tym, że będę mogła sobie wypić kawę i napisać spokojnie tekst bez ciągłego "Maaaamoooo, baaaaaw sieeeee", "Maaamoooo pooogotoootuuuujmyyyy razem", dokończyć książkę, tworzyć podcasty o wiejskich matkach. Czy to coś złego? Absolutnie nie! Są ludzie, którzy podobno nawet chodzą do biura i pracują! Nie ma ich na czas pracy w domu! Szaleństwo! Więc pamiętając o tym, że przedszkole nie wychowa mi syna i że po powrocie z placówki, może być tak jak ze starszakiem, czyli dwie godziny awantury, mającej na celu wyrzucenie z siebie całych emocji z dnia, duszonych przy dzieciach i paniach, a eskalujących, gdy syn widział pierwszą osobę, której bezgranicznie ufa, czyli mnie, zdecydowałam się na ten krok, bo co mi szkodzi spróbować?

Jak nam poszła przedszkolna adaptacja?

Poszła tak, że w państwowym przedszkolu nie było jej w ogóle. I syn pojechał po raz pierwszy, a ja za dwie godziny odbierałam już telefon od pani, że syn wpadł w szał i krzyczy, i rzuca zabawkami. Trzy razy się upewniałam, że pani nie wie, co ma robić i trzy razy prosiłam, żeby wprost mi powiedziała, że chce, żebym przyjechała po moje dziecko. Przyjechałam. I już nie wróciłam.
Poszukałam drugiego przedszkola, już prywatnego, które adaptację miało i w którym ja, matka, mogłam obserwować, co się z moim dzieckiem dzieje.

I tu chciałabym podkreślić, że ja nie chcę pokazywać wyższości przedszkola prywatnego nad państwowym, bo są prywatne, gdzie się masakra dzieje i bardzo dobre przedszkola państwowe, ale chcę zwrócić uwagę na to, jak powinno być w dobrym przedszkolu, nieważne, czy płatnym, czy nie. Tu jest dobry wpis na ten temat


Razem z dyrektorką, która wiedziała, że syn miał w poprzednim przedszkolu taki to a taki problem i czynnie wspierała nas od samego początku,  obserwowałyśmy syna, który turlał się w amoku po podłodze, i doszłyśmy do wniosku, a raczej mi została zaproponowana opcja przedłużonej adaptacji. Przedłużonej, ponieważ w obserwacji jasno wynikało, że drobne problemy SI  młodszego [z zupełnie innej sfery niż u starszaka] w otoczeniu przedszkolnym stają się problemami ogromnymi, przytłaczającymi wręcz i moja obecność, jeśli by mi zależało na wprowadzeniu młodszego w kręgi przedszkolne, byłaby dla niego wskazana. Dla niego i dla innych dzieci [bo ja na przykład wcześniej widzę, kiedy syna trzeba zacząć uspokajać, bo go lepiej znam], żeby nie oberwały przypadkiem, gdy syn wpadnie w furię.

Do tego, oczywiście, diagnoza SI, ponieważ z nią przedszkole mogło wyjść z pomocą i wsparciem dla Adasia.

Z tej opcji zrezygnowałam. To znaczy diagnoza jest w trakcie, jeździmy z nią aż do Giżycka, ale stwierdziłam, że na socjalizacji przedszkolnej aż tak bardzo mi nie zależy. No dobra, nie stwierdziłam od razu.

Dlaczego nie puściłam mojego dziecka do przedszkola?

Kilka dni pochodziłam, gryząc rękawy i drapiąc się w głowę, godząc się z tym, że wszystkie moje plany będę musiała poprzestawiać, że na sto procent nie wydam książki w grudniu, że prawdopodobnie nie dam rady pisać tyle, ile bym chciała na blogu [w tym roku powstało najmniej tekstów w historii, jakimś cudem utrzymuję stałą liczbę czytelników, ale nie wiem, jakim :)] i że to będzie kolejny ciężki dla mnie psychicznie rok [ktokolwiek pracował z dzieckiem w domu wie, o czym mówię].

Ale potem pogadałam z mamą, która powiedziała, że dwa dni, a czasami nawet trzy może mi synka zabierać na parę godzin, popatrzyłam na wszystkie rzeczy, którymi mogłabym zająć Adasia na 30-40 minut i pomyślałam, że mam praktycznie sześcioletnie doświadczenie w pracy w domu z jakimś dzieckiem, bloga zaczynałam pisać z półrocznym Kosmykiem i w sumie mogę sobie ogarnąć jeszcze jakąś pomoc, która za mnie zajmowałaby się technicznymi rzeczami niewymagającymi wykorzystywania  mojego czasu. Poza tym... przedłużona adaptacja wymagałaby ode mnie jeszcze więcej energii, bo musiałabym siedzieć w tym przedszkolu przez miesiąc lub dwa po cztery czy pięć godzin, a po powrocie borykać się z odreagowywaniem tych wszystkich nadmiernych bodźców, którymi był w placówce bombardowany, mimo że to drugie przedszkole było o wiele większe i cichsze niż poprzednie. I do tego pracować.

I tak zostaliśmy w domu.

Kilka razy już zdążyłam przekląć moją decyzję, wiele razy ryczałam nad porwanymi dokumentami, które zostawiłam przez przypadek, nad obsypaną mąką podłogą, polaną wodą ze spryskiwacza na dokładkę, kiedy rozmawiałam z moją Elizą, która pomaga mi w pewnej rzeczy. Tę rzecz zobaczycie w grudniu [a powinniście we wrześniu ;)] i która usiłowała przekrzyczeć przez telefon wariującego syna. Z setkę razy panikowałam, że on nie chce współpracować i z niczym nie zdążę, ale w ogólnym rozrachunku cieszę się z tego, że mam spokój.

Syn uczy się swoistej obowiązkowości, bo musi dać jeść kotom i chomikowi, kiedy nie ma starszego brata, pobiegać z Pitem, a przede wszystkim przyszykować się rano do wyjścia i odwieźć  ze mną Kosmyka do szkoły, zrobić zakupy, wrócić do domu, a po południu znów się ubrać i pojechać po brata [chyba że akurat jest u mojej mamy, gdzie gotuje i pracuje plastycznie].

W przyszłym roku znowu spróbujemy. Może będzie mi dane popracować jak człowiek, choć już sama wątpię, czy potrafię funkcjonować bez tej adrenaliny, czy uda mi się coś napisać w ciągu 15 minut obiadu dinozaurów. Ale jeśli się nie uda? To trudno.
Czteroletnie dziecko też może nie być jeszcze gotowe na przedszkole. I na szczęście wcale nie musi do niego chodzić. Nie ma ani ustawowego przymusu, ani w sumie logicznego za bardzo. Bo oprócz przedszkola, dziecko przede wszystkim powinno dostawać swoich rodziców. W dawkach tak silnych, żeby potem sami rodzice z ulgą puszczali je do szkoły i na studia, ocierając pot z czoła i dziękując za czas, który pozwolił im mieć już tak dość swoich dzieci, że z pocałowaniem ręki i wiarą, że będzie dobrze, mogą wypuścić je na wolność, na świat. By leciały już samodzielnie.

 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    0 komentarzy
    Inline Feedbacks
    View all comments
    4 marca 2024
    Nie znoszę mojej kuchni, ale przynajmniej zmywarkę mam fajną

    Rok temu postawiłam krzyżyk na mojej starej zmywarce i z pomocą przyjaciół wyniosłam ją z domu. Koniec. Nigdy więcej zmywarek – obiecałam sobie. Jak długo wytrzymałam? Rok. W styczniu przyjechała do mnie Haier i-Pro Shine. 

    14 grudnia 2023
    Czemu bolały mnie plecy i jak mata Pranamat ECO pomogła mi zwalczyć ból?

    Od pół roku regularnie narzekałam na relacjach zamiennie albo na migreny, albo na pól pleców. Bywały dni, że ledwo co zwlekałam się z łóżka, a jak już dowlokłam się do lekarza rodzinnego, dostałam po prostu środki przeciwbólowe i poklepanie po ramieniu. I choć dzielnie się broniłam przed wypróbowaniem maty do akupresury Pranamat ECO, po kolejnej […]

    1 grudnia 2023
    Dom to nie laboratorium! Sprzątanie bez spiny z nowym Hoover HFX

    Jak Ty dasz radę? – pytała mnie mama, gdy zaadoptowałam dwa psy. – Przecież nie ogarniesz tego sprzątania! “Ogarniesz” – napisała mi ekipa Hoovera, gdy zobaczyli w moim domu nowe zwierzaki. “Dom to nie laboratorium, ale przynajmniej podłogi będą czyste!”.   

    27 listopada 2023
    Inspiracje: prezenty świąteczne dla dzieci, które rozwaliły system w naszym domu

    Co roku to samo - co kupić dziecku pod choinkę. Zabawki, słodycze, akcesoria? Czasem prezenty świąteczne dla dzieci są bardzo oczywiste, bo dziecko wyraźnie mówi, czego pragnie. Czasem jednak dziecko jest za małe, żeby znać swoje potrzeby lub zwyczajnie samo nie wie, czego chce. Co wtedy? Przygotowałam kilkadziesiąt inspiracji, które pomogą Ci zdecydować.  

    26 listopada 2023
    Idealne na prezent książki, które wspierają nas w edukacji domowej

    Jednym z przewag edukacji domowej nad systemową edukacją są książki. Dzieci uczące się w domu mają o wiele więcej czasu nie tylko na czytanie książek dla przyjemności, ale też na samodzielny wybór, z których książek będą korzystać, przygotowując się do egzaminów końcowych z całego roku. Nasza biblioteczka mądrych, edukacyjnych książek coraz bardziej się powiększa i […]

    10 września 2023
    Tydzień na edukacji domowej - jak zorganizowałam chłopcom naukę?

    I już za mną pierwszy tydzień edukacji domowej. Wciąż mam mętlik w głowie, wciąż mnóstwo wątpliwości, ale pewna jestem jednego - będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytać, jak wyglądał nasz pierwszy tydzień w nowej rzeczywistości edukacji domowej, dawaj! Czekam na ciebie z nowym tekstem!

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official