Jedną z najcięższych dla mnie rzeczy, które musiałam przepracować, było przepracowanie tego, co dzieje się ze mną, kiedy moje dziecko krzyczy. I kiedy dziś rozmawiałam ze znajomą, która ma małe dziecko, potwierdziłam kolejny raz swoje przypuszczenia. Kiedy dziecko krzyczy lub źle się zachowuje, mamy ochotę uciekać w najdalszy zakątek świata i wrócić jak się uspokoi. A oprócz ochoty, mamy jeszcze rady innych matek, by właśnie to robić. Ignorować najtrudniejsze chwile naszych dzieci.
Mogłabym pierdyknąć tutaj kilkadziesiąt mądrych cytatów z jeszcze mądrzejszych książek. Mogłabym wystrzelić z badaniami i opiniami naukowców. I po co? Jak ktoś się zacietrzewi, to go to nie przekona. I jeszcze ja się zdołuję, że nawet opinie specjalistów są ignorowane.
Ale moją możesz zignorować, jeśli ci się podoba. I szukać bardziej odpowiadających ci wpisów.
Lecz jeśli naprawdę nie wiesz, co zrobić, kiedy twoje dziecko wrzeszczy, krzyczy, złości się, bałagani lub źle zachowuje, jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, co możesz zrobić, żeby tych sytuacji było mniej i żeby one były zdrowo rozwiązane bez przykrych konsekwencji w przyszłości, to zastanów się.
Kiedy jest ci źle i płaczesz – dobrze ci, kiedy nikt nie zwraca na ciebie uwagi?
Kiedy jesteś wściekła – wściekasz się do odbicia w lustrze, czy chcesz to komuś wykrzyczeć?
Kiedy się nudzisz – siedzisz spokojnie przy stole i w ogóle nie kręcisz się po domu, szukając sobie zajęcia?
Kiedy rozpaczasz – rozpaczasz tak, żeby nikomu nie przeszkadzać, bo to jest dla ciebie priorytetem? Do nikogo nie dzwonisz, nie chcesz się przytulić, wygadać, nic z tych rzeczy?
Kiedy jesteś chora – chcesz, żeby nikt nie odpowiadał na twoje wołanie o pomoc?
Czy kiedy będziesz stara, chciałabyś, żeby ktoś ci powiedział, że zajmie się tobą, jak zaczniesz być grzeczna?
Jeśli kręcisz teraz głową, podpowiem: twoje dziecko ma tak samo. Ma dokładnie identycznie, tylko jest jeszcze za małe, żeby robić to mniej intensywnie i mniej „głośno” jak teraz to robi. Jego mózg będzie się rozwijał jeszcze jakieś kilkanaście lat i nie ma takiej mocy, która sprawi, że zrobi się to w ekspresowym tempie. A tego oczekuje coraz więcej rodziców, ku mojemu zaskoczeniu. „Porozmawiamy, jak będziesz grzeczna!” – słyszę na ulicach i tak mi przykro, kiedy widzę zapłakane oczy dziecka, które musi się maksymalnie wysilić, schować emocje głęboko w sobie, nie pokazywać ich w ogóle, żeby porozmawiać z matką. Matką, która potem będzie się dziwić, czemu dziecko o swoich problemach jej nie mówi. No nie mówi i nie będzie mówić, bo przecież wbito mu do głowy, że bez problemów ma do matki przychodzić.
Więc daj swojemu dziecku to, co sama chciałabyś dostać i coś
Daj mu czas, kiedy ono potrzebuje czasu.
Daj mu uwagę, nawet kiedy myślisz, że dziecko ją wymusza.
Daj mu zrozumienie emocji. Nawet kiedy myślisz, że nazywanie emocji jest głupie.
Daj mu wyjaśnienie emocji. Jeśli nie umiesz wyjaśniać, naucz się.
Daj mu siebie. Bo za chwilę nie będziesz mu już potrzebna.
Zamiast ignorować jego wybuchy, możesz się pochylić i zastanowić, skąd się one biorą, podpowiedzieć sama dziecku, jeśli się domyślasz, nazwać to, co może już sama wiesz, a dziecko nie. Albo dopytać dziecko, jeśli nie zgadujesz. Może podpowiedzieć, co zrobić? A może zapytać, czy dziecko ma jakieś zdanie? Albo po prostu usiąść obok i być. Po prostu być.
Trzymać za rękę. Albo przytulać wzrokiem. Dać przestrzeń do wywalenia złości, smutku, rozpaczy, wściekłości.
Daj dziecku to, co sama byś chciała dostać. Zamiast ignorowania – uwagę. Zamiast zbywania – czas. Zamiast wyśmiewania – zainteresowanie. Bądź z nim, kiedy cię najbardziej potrzebuje, a nie wtedy, kiedy jest grzeczne. Kiedy jest grzeczne, to sobie poradzi. Kiedy jest „niegrzeczne” najbardziej ciebie potrzebuje.
I zobacz, jak za jakiś czas dziecko odwdzięcza ci się tym samym.
A odwdzięczy się.
Zapewniam.
Zdjęcie: Caleb Woods
