Wszystkie rzeczy, które możesz zrobić, zamiast uczyć dziecko czytać i pisać [plus opinie nauczucieli]

Joanna Jaskółka
11 kwietnia 2021

Udostępnij wpis

To jest wpis techniczny. Czyli zapewne zobaczysz go pod każdym komentarzem na mojej grupie, w którym ktoś zadaje pytanie, jak nauczyć swoje dziecko czytać. Ciężko mi raz po razie powtarzać, co o tym myślę, więc napisze teraz porządnie. Jest mnóstwo rzeczy, których możesz zrobić, zamiast uczyć dziecko czytać i pisać.

 

 

Ale najpierw wyjaśnienie:

 

Czemu tak się uparłam, żeby nie uczyć dziecka czytać i pisać zanim pójdzie do szkoły?

 

Bo się uparłam. I nie uczyłam ani jednego, ani drugiego syna. Czemu? Bądźmy szczerzy - bo jestem leniwa. Nie lubię robić nic, co nie ma większego sensu. A badania wykazują, że uczenie dzieci czytać przed piątymi czy szóstymi urodzinami sensu nie ma. Dość dokładnie opisała to autorka bloga Edukowisko i jej wpis, całkowicie oparty na badaniach naukowych,  jest wszystkim, co powinnaś wiedzieć o tym, czemu nie warto się spinać z tą całą nauką literek, czytania i pisania.

 

Solidne badania przeprowadzone przez doktora Suggate w Nowej Zelandii pokazały, że nie istnieją żadne różnice pomiędzy dziećmi, które nauczyły się czytać się w wieku pięciu lat, a tymi, które zaczęły czytać wieku lat siedmiu czy ośmiu. Zaintrygowany tym tematem Suggate przeanalizował również dotychczasowe badania, które zajmowały się związkiem pomiędzy wczesną nauką czytania, a późniejszymi sukcesami szkolnymi. Żadne z przeanalizowanych przez naukowca badań  nie wskazywały na to, że istnieje jakakolwiek zależność pomiędzy wczesną nauką czytania u dzieci poniżej piątego roku życia a ich późniejszymi osiągnięciami szkolnymi. [fragment, Edukowisko, "O co chodzi z tym czytaniem", z 24.03,2019 roku].

 

Istnieją również badania, które udowadniają, że naciskanie na tę naukę i wprowadzanie jej za szybko, przyniesie więcej szkody niż pożytku.

 

Dowodzą tego badania np. Rebecci Marcon, która porównała w długoterminowej perspektywie powodzenie w nauce pomiędzy dziećmi, które rozpoczęły naukę czytania/pisania/liczenia w przedszkolu, do tych, które w przedszkolu się bawiły. Pomimo tego, że na początku szkoły dzieci z grupy uczącej się w przedszkolu lepiej sobie radziły, to po kilku latach edukacji nastąpiło swoiste odwrócenie- w wieku 9-10 lat dzieci, które w przedszkolach się bawiły wykazywały lepsze wyniki w nauce i lepiej sobie radziły w szkole. W innych badaniach, zapoczątkowanych w 1967 roku przez  Davida Weikarta, uczniowie byli obserwowani od czasów przedszkola aż do czasów studiów. Okazało się, że wieku 23 lat, pomiędzy uczniami, którzy szybko byli nauczani umiejętności akademickich, a tymi, którzy doświadczali nauki poprzez zabawę, nie było żadnych różnić istotnych statystycznie jeśli chodzi o poziom osiągnięć szkolnych. Jednak badania pokazały, że uczniowie, którzy w dzieciństwie podawani byli dyrektywnemu nauczaniu czytania/pisania/liczenia, w późniejszych latach częściej borykali się z wieloma problemami emocjonalnymi. [fragment, Edukowisko, "O co chodzi z tym czytaniem", z 24.03,2019 roku].

 

 

No ale.  Badania swoje, a rodzice swoje. Bo panuje przekonanie, że lepiej, jak dziecko będzie umiało wcześniej, szybciej  i że wtedy będzie mu łatwiej w życiu. Ja się nie znam [dlatego odwołuję się do badań i mądrzejszych ode mnie ludzi], ale na moje oko to trochę kiepsko wyszliśmy na tym, że starszy syn już w wieku czterech lat trafił do grupy starszaków i bawiąc się z nimi, słuchał, jak prowadzone są zajęcia, rysował literki, uczył się ich przez samą obserwację i aktualnie w pierwszej klasie jest dramat, kiedy musi w domu robić cokolwiek związanego z kaligrafią. Wszystko inne nie sprawia mu problemu, a kaligrafia wywołuje takie nerwy, że dom drży w posadach. Bo on to już umie, bo to jest nudne, bo on już książkę swoją napisał, a musi pięć razy ten sam wyraz przepisywać, zamiast kreatywnie dopisywać do wyrazu całą historię.

 

 Edit: Wpis ten opublikowałam w 2019 roku. Teraz, w 2021, pismo syna wygląda jak pisane pazurem przez kurę. Myślę, że gdybym przytrzymałabym go bardziej z  rozwijaniem umiejętności pisania, o wiele lepiej  zniósłby te wielokrotnie powtarzane pisanie tych samych literek i słów. A tak to się znudził i odwala manianę, kiedy musi coś napisać długopisem. Czytać, czyta. Tak jak inne dzieci w jego klasie.   

 

 

Nie uczyłam, a i tak się nauczył...

 

Nie zawsze tak to się musi kończyć, ale bardzo często dzieci, które wchodzą do pierwszej klasy z całym spektrum umiejętności, zwyczajnie się w szkole nudzą. Przy czym bardzo starałam się nie naprowadzać starszego syna na pomysł nauki samodzielnego czytania. Coś tam się bawiliśmy, ale raczej na zasadzie zabicia czasu, sprawdzenia jakiejś nowej metody, niż na jakiejś regularnej praktyce "masz i czytaj" - na palcach jednej ręki mogłabym policzyć te momenty.  Nie zmuszałam do nauki. Nie zachęcałam nawet. Sama mu czytałam i czytam do dziś. Efekt? W pierwszej klasie syn opanował czytanie tak samo szybko jak inne dzieci. I w sumie nie wiem, które umiały czytać przed pierwszą klasą, a które nauczyły się dopiero w roku szkolnym. Nie widać jakiejś różnicy.

 

Za to moje polonistyczne serce  radzi każdemu rodzicowi: to, że dziecko przeczyta jakąś książkę, czy to niemowlę, czy dwulatek, czy czterolatek, nie znaczy, że on tę książkę zrozumie i że ona zrobi mu dobrze. Niektórzy psychologowie wręcz ostrzegają, że zbyt duża liczba informacji w za młodym wieku może zwolnić naturalny rozwój mózgu.  Dlatego nie panikuję, że syn jeszcze nie chce książek połykać i woli słuchać audiobooka lub mojego głosu. Na czytanie przyjdzie czas.

 

Bo to jest tak:  żeby zrozumieć treść nawet prostej książki przy samodzielnym czytaniu, trzeba mieć sporą wiedzę. Przede wszystkim, trzeba znać wszystkie wyrazy i ich znaczenie, trzeba wiedzieć, jak te wyrazy się intonuje, trzeba umieć połączyć to, co się czyta, ze zrozumieniem treści.

 

To jest ogromna praca mózgu!

 

Nie bez przypadku listę lektur układa się w szkole odpowiednio do klas. To również nie przypadek, że wiele lektur szkolnych zrozumiałam dopiero czytając je na studiach - mój mózg był dojrzalszy i mądrzejszy, żeby pewne rzeczy zrozumieć. I to także nie przypadek, że wiele dzieci czyta po kilkakroć tę samą książkę lub wraca do tej samej, którą czytały rok czy dwa lata wcześniej. Ten rok czy dwa to już kompletnie inne rozumienie czytanego tekstu, inne spojrzenie, inne odczytanie motywów bohaterów, bardziej dogłębne rozumienie szczegółów.

A co na pytanie, czy uczyć dziecko czytać i pisać, odpowiedzieli mi nauczyciele?

 

Zapytałam na mojej grupie dziewczyny, które uczą w klasach 1-3, jak ich zdaniem to wygląda. Na moje pytanie odpowiadały mi na messengerze, nie konsultowały ze sobą odpowiedzi, choć trzeba przyznać, że na mojej grupie są głownie dziewczyny praktykujące Rodzicielstwo Bliskości, więc wspólną podstawę filozofii  mają.

 

Anna Kasprzycka, nauczycielka, terapeutka pracująca z dorosłymi i młodzieżą w podejściu TSR, tutaj więcej: Jako nauczycielka widzę to tak, że nie ma sensu wywierania presji na dziecko, aby opanowało umiejętność czytania wcześniej niż ono samo jest nią zainteresowane. Dzieci w pewnym momencie zaczynają uczyć się czytania, bo... chcą! Niektóre chcą wcześniej, inne później. Te, co później, jak już się nauczą, będą czytały tak samo jak te, co wcześniej. O  tym często rodzice zapominają. A do szkoły przychodzą dzieci czytające, znające litery, oraz takie, które jeszcze nie zaciekawiły się alfabetem. Nauczyciel musi zadbać o każde z nich, więc musi zacząć od poznania literek, wprowadzenia alfabetu. W tym czasie dzieci świetnie czytające mogą się nudzić, niecierpliwić. Oczywiście, nauczyciel może dać im inne zadania, ale jest to często kłopotliwe
Jednak, jeśli dzieci chcą uczyć się czytania wcześniej, nie powstrzymywałabym ich w tym naturalnym procesie, bo często takie dzieci są motorem napędzającym motywację innych. Pod warunkiem, że to naturalny proces, nie podkręcany przez nauczyciela takimi stwierdzeniami jak: Widzisz jak Kasia świetnie czyta? A co z tobą? Tak czy siak napęd rodziców do tego, aby dzieci jak najszybciej czytały jest niewskazany. Wówczas, wcześniej czy później, pojawia się presja, a to w relacji fatalna sprawa. Po drugie taka presja możne zniechęcić dziecko do nauki czytania i to w efekcie będzie trudnością podczas lekcji.
Magdalena, nauczycielka: Uważam, że dziecko w pierwszej klasie powinno uczyć się czytać razem z rówieśnikami. Wiadomo, że dziecko od urodzenia ma kontakt z książeczkami różnego rodzaju, ale nie rozumiem parcia na robienie z dziecka na siłę geniusza. To wszystko przychodzi z czasem, jak każda nowa umiejętność. Oczywiście, dobrze gdy dziecko zna podstawy, literki czy potrafi głosować, ale tego wszystkiego uczymy się i szlifujemy w zerówce.
Aleksandra, nauczycielka: Dobrze, żeby dziecko w pierwszej klasie znało literki i ewentualnie czytało wyrazy jednosylabowe. Większość dzieci w pierwszej klasie jest na tym poziomie a te, które czytają płynnie, zwyczajnie się nudzą. Pierwsza klasa to nauka czytania i ciężko równolegle uczyć czytać i wymyślać coś dla tych bardziej zaawansowanych (ale wiadomo, robi się to dla tych dzieci). Z perspektywy rodzica - moja córka, pierwszoklasistka, zaczynając we wrześniu umiała czytać wyrazy jedno- i dwusylabowe, ale dlatego że po pierwsze sama chciała czytać, po drugie - Panie z zerówki kładły na to nacisk. Ja w domu nie cisnęłam, czytałyśmy i ćwiczyłyśmy tyle, ile sama chciała. Na konkretną naukę przyszedł czas we wrześniu w pierwszej klasie.
Weronika, nauczycielka: Marzeniem jest żeby podejść do tematu czytania i pisania na luzie i pamiętać co do dziecka dociera najlepiej. Nauka przez zaciekawienie. Kiedy dziecko jest czegoś ciekawe będzie naturalnie chciało tę ciekawość zaspokoić. Można też podejść do tego poprzez zabawę - właściwie właśnie tak powinno to się dziać 😉 Odpowiadając na Twoje pytanie bo już oczywistości komu jak komu, ale tobie pisać nie muszę, z mojej perspektywy WYGODNIEJ jest kiedy dzieci mają już jakieś umiejętności.  Wyścigu absolutnie nie powinno być, każde dziecko jest inne i jakbym miała to skwitować, to czy ma znaczenie w późniejszych latach, kiedy dziecko czegoś się nauczyło? Czy 7 latek, który zaczął chodzić w wieku 9 miesięcy chodzi teraz inaczej niż ten, który zaczął chodzić w wieku 13 miesięcy? Nie, to nie ma znaczenia. Tak samo czy dziecko czyta jako 4 czy 7 latek 😉 Są progi ''do kiedy" i tego się trzymajmy!

Joanna, nauczycielka: Lepiej, jeśli dziecko uczy się czytać w szkole, bo jeżeli nauczy się źle odczytywać litery pod względem fonetycznym (a to zdarza się bardzo często), to potem bardzo ciężko jest to zmienić A rzutuje na dalszą naukę. Dodatkowo ciśnienie od przedszkola żeby dzieci czytały nie uwzględnia tego, że nie są one po prostu na to gotowe. Należy pamiętać, że u dzieci 6 letnich (a takie chodzą do oddziału) dominuje uwaga mimowolna, dzieci takie nie zawsze mają określoną lateralizację. Zmuszanie do czytania, a nie daj buk krytyka i skupianie się na niepowodzeniach, może dziecko 6 letnie skutecznie zniechęcić

Jedna z dziewczyn podpytała nawet na grupie nauczycieli, jak sądzą, czy uczyć dziecko czytać i pisać przed pierwszą klasą. Odpowiedzieli prawie jednogłośnie, podkreślając, że jeśli rodzice nie są nauczycielami wczesnoszkolnymi, to nie nauczą dziecka dobrze kierunku pisania liter i ich łączenia. Kilku z nich podkreśliło, jak duży problem mają, gdy dziecko uczy się czytać literki eM, Be, eS, a potem dziecko pisze bczka albo czyta eMama. O wiele trudniej potem wyjść z takich nawyków i powoduje to problemy w szkole.

 

Czego warto nauczyć małe dziecko, zamiast literek, żeby miało lepszy start w życiu?

 

I podkreślę to jeszcze raz - rozumiem, że sporo rodziców myśli, że jak dziecko nauczy się szybko czytać, to będzie mieć lepiej w życiu.  Część z nich po prostu podąża za swoim dzieckiem i jego naturalną potrzebą i to też dobrze, bo zabranianie dziecku, które chce się uczyć, nauki nie jest mądre.  Ale serio, bez względu na to, czy jesteś z jednej, czy z drugiej strony, nie zapominaj też o tych rzeczach, które bardzo pomogą twojemu dziecku, o wiele bardziej w tych pierwszych latach w szkole:

 

  • czytaj, czytaj i jeszcze raz czytaj. Naprawdę, to nie idzie w las. Każda przeczytana przez ciebie książka to doznanie, którego potem już raczej dziecko nie doświadczy [znasz kogoś, kto czyta dorosłym dzieciom?] To też swoisty teatr połączony z żywą encyklopedią, bo jesteś w stanie zauważyć konsternację na twarzy dziecka, wyjaśnić, pomóc zrozumieć, możesz też odpowiadać na pytania. Na blogu jest cała kategoria "Nasza Biblioteczka", na której pokazujemy wszystkie książki, które mamy i zapewniam, że znajdzie się tam masa pozycji, nie tylko do czytania, ale i do zabawy i rozwoju.

 

  • rozmawiaj, rozmawiaj, rozmawiaj. Trudno jest rozumieć czytany tekst, kiedy ma się mały zasób słów. Oprócz czytania, gadaj, opowiadaj, pokazuj, pytaj. Baw się w słowne gry -> o kilku z nich pisałam tutaj.

 

  • ucz uczuć. Pamiętam mojego starszaka, który mówić zaczął bardzo wcześnie, bardzo wcześnie zaczął chodzić, bardzo wcześnie rysować, bardzo wcześnie wszystko zaczął robić i nic tylko być dumnym, ale kiedy coś mu nie wyszło albo poszło nie po jego myśli, rzucał się na ziemie i tonął we wrzasku. Co z tego, że taki mądry i ogarnięty, jak sfera uczuć, ich kontrola, samoświadomość, jakie emocje nim targają leżała i kwiczała? Zresztą - dorośli mają problem z nazwaniem emocji, jakie odczuwają, nie wspominając o szczerej rozmowie o nich. A jak bardzo to ważne -> przypominam ten tekst. I naprawdę, jeśli chcesz, żeby twoje dziecko radziło sobie w życiu, to poradzi sobie wtedy, gdy będzie umiało rozpoznać, rozmawiać o swoich emocjach oraz umiejąc je kontrolować.  O wiele lepiej niż inni sobie poradzi. To mu da podstawę do zdrowego funkcjonowania w przyszłości.

 

  • rozwijaj małą motorykę. Żeby umieć pisać i czytać, trzeba przygotować całe ciało. Pierwsze lepsze dziecko da radę nauczyć się liter, ale po co, skoro to dziecko nie będzie umiało ich napisać, bo nie zdążyło sobie wyćwiczyć ręki malowaniem, klejeniem, wyklejaniem, rysowaniem, lepieniem, przetykaniem, celowaniem, ubijaniem, wałkowaniem i tymi wszystkimi rzeczami, które małe dziecko nie robi bez powodu, tylko właśnie po to, żeby nauka w przyszłości poszła szybciej i sprawniej?

 

 

Dużo zabaw z rozwijaniem małej motoryki [i dużej] znajdziesz w moim e-booku "150 darmowych zabaw dla dzieci" 

 

 

  • ucz życia. To jest ten moment, w którym możesz pokazać, jak smarować chleb masłem, jak skrobać marchewkę, trzeć na tarce jabłko, wypakowywać pranie, mieszać sałatkę, kroić warzywa czy owoce, myć okna wodą z octem, odkurzać, podlewać kwiatki, czy zamiatać zmiotką na szufelkę brudy. O obowiązkach domowych dwulatka już pisałam. 

 

  • zadbaj o jego doznania sensoryczne. Ja borykam się z Si, jak wiecie, już u dwójki dzieci. -> tekst o tym, co to jest SI tutaj <- Z powodu tych zaburzeń młodszy nie poszedł do przedszkola i myślę, że jakbym się uparła, to bym była w stanie wyuczyć go literek, bo od brata nauczył się już wiersza "Abecadło", ale co by mi to dało, jeśli umiałby literki, ale nie był w stanie przebywać w grupie dzieci dłużej niż 20 minut? Od roku intensywnie ćwiczymy, oprócz -> standardowych zabaw <- dochodzi do tego jeszcze terapia i efekt jest taki, że pierwsze po niemal roku wejście do przedszkola trwało cztery godziny, obyło się bez spięć i nie przypominało w najmniejszym stopniu tego kociokwiku i szału, jakiego doznaliśmy w zeszłym roku we wrześniu.

 

 

  • i słuch na wszelki wypadek.

 

  • jeśli masz do czegoś zmuszać, zmuszaj do biegania, skakania, zabawy i jeszcze raz biegania. Naprzemienne ruchy chociażby podczas jazdy na biegowym rowerku czy w ogóle samo bieganie maksymalnie wspiera rozwój. Zachęcaj do tego bardziej niż do nauki czytania. Na tę naukę przyjdzie czas.

 

Język rzeczy ważniejszy niż język słów? To uczyć dziecko czytać i pisać, czy nie?

 

Jeśli mam to wziąć na logikę, to myślę sobie tak - uczyć nasze dzieci będą się przez osiem lat podstawówki i cztery lata liceum. Jak im się będzie chcieć, to jeszcze studia do tego dojdą. To masa czasu poświęcona nie tylko pisaniu i czytaniu, ale przede wszystkim ogromnemu wysiłkowi psychicznemu i fizycznemu. Czepiając się tego uczenia literek i czytania, nie czepiam się rodziców, którzy twierdzą, że to ich dziecku pomoże. Ja po prostu czuję, że to trochę jak kupowanie auta bez zrobienia prawa jazdy. Niby możesz jechać, ale nie do końca wiesz jak. I tak, wiem, że istnieją samouki, które wsiądą i pojadą. Niestety to odsetek.

 

Moim zdaniem to też trochę marnowanie czasu. Czasu,  które nasze dziecko ma tylko raz w życiu. Potem będzie szkoła i to czytanie nosem im wyjdzie. Teraz mają odpowiedni moment na to, żeby się odpowiednio psychicznie i fizycznie przygotować do tego okresu. Dlatego warto nie marnować tego dobrodziejstwa na coś, co i tak za bardzo nie pomoże i będzie tak czy siak przez następne lata szlifowane.

 

Ale warto skupić się na tych wszystkich elementach, żeby to szlifowanie poszło sprawnie i bez kłopotu. I nie - nie zmarnowałaś doszczętnie życia swojemu dziecku, jeśli nauczyłaś je wcześnie czytać. Daleko mi od takich osądów. Są dzieci, które chcą, lubią, mają potrzebę i nie spalisz przed nimi każdego wyrazu na drodze. Ale jeśli zastanawiasz się, czy zacząć uczyć dziecko, które oprócz zabawy, nie do końca jest chętne do zapamiętania albo jakieś tam rzeczy kuma, ale nie do końca - odpuść. Zajmij się tym, co najważniejsze i co wymienione w punktach. Dla swojego spokoju i jego dobra. Będzie miał czas się nauczyć. A zanim zrozumie, to jeszcze kupa wody w rzece upłynie.

 

Photo by Annie Spratt

 

Tekst o tym, czy uczyć dziecko czytać i pisać został opublikowany po raz pierwszy 25.03.2019 roku. Postanowiłam go zaktualizować, dodając wypowiedzi nauczycieli klas 1-3. 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    0 komentarzy
    Inline Feedbacks
    View all comments
    10 września 2023
    Tydzień na edukacji domowej - jak zorganizowałam chłopcom naukę?

    I już za mną pierwszy tydzień edukacji domowej. Wciąż mam mętlik w głowie, wciąż mnóstwo wątpliwości, ale pewna jestem jednego - będzie dobrze. Jeśli chcesz poczytać, jak wyglądał nasz pierwszy tydzień w nowej rzeczywistości edukacji domowej, dawaj! Czekam na ciebie z nowym tekstem!

    28 sierpnia 2023
    Rzucamy szkołę i przenosimy się do Szkoły w Chmurze [podkast]

    Ale rozumiecie państwo, jak wam się nie podoba, nie musicie chodzić do naszej szkoły - słyszą często rodzice od dyrekcji szkoły, gdy zgłaszają jakieś problemy czy niedociągnięcia. "Jak się nie podoba, możecie sobie stąd iść" - tłumaczy szkoła,  pokazując, gdzie naprawdę ma zarówno rodziców szkoły, jak i same dzieci do niej uczęszczające. I ja się […]

    25 kwietnia 2023
    Ciekawostki o kurach, z których pewnie nie zdawałaś sobie sprawy

    Kiedy zaczynałam moją przygodę z kurami, wiedziałam o nich, że lubią grzebać w ziemi, że średnio dobrze latają, że znoszą jajka i że są najbliższymi krewnymi tyranozaura. To nie były ciekawostki o kurach, tylko wiedza z pierwszej klasy. Kiedy teraz o tym myślę, zastanawiam się, co mi do głowy strzeliło, żeby pakować się w relację […]

    2 kwietnia 2023
    Spektrum autyzmu - diagnoza dziecka: jak, gdzie i dlaczego tak trudno?

    Od kiedy poruszyłam temat tego, że nasza rodzina jest w spektrum autyzmu, codziennie dostaję pytania od zaniepokojonych rodziców, którzy podejrzewają, że ich dzieci też mogą być neuroatypowe i nie wiedzą, co zrobić, gdzie się udać, jak wygląda diagnoza dziecka i jak długo ona trwa. Oraz czy w ogóle warto. Dzięki Fundacji SYNAPSIS udało mi się […]

    22 marca 2023
    15 zabaw, którymi zajmiesz dzieci, kiedy kolejny raz zostają w domu z powodu choroby [nie na dworze]!]

    Moja buńczuczna mina - gdy odpowiadałam  na pytanie ludzi obserwujących moje brykające w październiku w jeziorze dzieci, czy nie boję się, że zachoruję - zbledła. Już nie jestem taka pewna, czy aby nie zachorują. Po pandemii zdrowie każdego z nas zaczęło szwankować. Coraz częściej łapią nas infekcje, szczególnie gardła, a długie przesiadywanie w domu sprawiło, […]

    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official