Dlaczego nie cierpię wakacyjnych wyjazdów i co robiliśmy całe wakacje w domu?

Joanna Jaskółka
2 września 2018

Udostępnij wpis

Utarło się, że żeby dzieci miały świetne wspomnienia, trzeba gdzieś z nimi wyjechać. Bez wyjazdów nie poznają świata, nie zdobędą nowych doświadczeń i nie spędzą cudownych wakacji. I to prawda. Ale nie do końca. Bo nie trzeba daleko wyjeżdżać jeśli mieszka się w miejscu pełnym atrakcji turystycznych. A bywa też, że takie najzwyklejsze wyjazdy, gdzieś blisko czy do rodziny, stają się jakimś cudem magiczne i to właśnie je pamiętamy, a nie zagraniczne wycieczki.

 

 

A gdzie jedziesz na wakacje? A gdzie wyjeżdżacie z chłopcami? - pytały się dziewczyny, a ja wzruszałam ramionami. Patrzyłam na synów, na młodszego, trochę rozbitego tym, że cały maj i czerwiec zapierniczałam jak głupia, a jego ojciec był jednocześnie na kursie i kończył studia, więc biedny Adasio skazany był na matkę wyłącznie. Na starszaka, który ewidentnie przeżywał jakiś gorszy okres i miał spore zapotrzebowanie na uwagę i zainteresowanie. I na siebie - trochę już przemęczoną i zaczynającą warczeć, zamiast mówić.

 

 

Sorry, nie lubię wyjeżdżać z dziećmi, na razie

 

W wakacje kilka razy zdarzyło nam się podjechać z chłopcami do Warszawy i w pewnym momencie tak mi się spodobały te nasze wycieczki, że zaczęłam sobie marzyć o wspólnej wyprawie samochodem do Bułgarii. Tak, samochodem. Na żywca i tylko z mapą. Takie wyprawy lubię. Ale potem chłopcy wyszli z auta i zaprezentowali spektrum swoich możliwości po 3 godzinach siedzenia na pupie, że przeformułowałam moje marzenia 😀 W wakacje wolę się nie stresować. Jest jedna główna zasada, której matka powinna się trzymać, żeby nie stać się drącą, jęczącą i wiecznie niezadowoloną matką: nie robić czegoś, co ją wykończy 😀

Tak, wiem, są dzieci, z którymi świetnie się podróżuje i pewnie pojawią się tu komentarze, że "ja z moimi podróżowałam i było super". Ok, to ty i twoje dzieci i twoje sytuacje. Ja z moimi nie czuję się na siłach, co nie znaczy, że już zawsze nie będę się czuć. Bułgarię przesunęłam na przyszły rok 😀 A i na jesieni może gdzieś wyskoczymy.

 

Co biedne wiejskie dzieci robiły na wakacjach? 

 

Ale ja sobie tu teoretyzuję, a faktem jest, że zrezygnowanie z wakacji w moim przypadku nie jest zrezygnowaniem z wakacji, bo mieszkamy w jednym z atrakcyjniejszych miejsc turystycznych w Polsce. Dnie spędzaliśmy w lasach, nad rzeką, nad jeziorem, na kajaku, na rowerze wodnym, na rowerach lub w Klubie Mila Kamień, o którym już pisałam w zeszłym roku, a jedzenie w dalszym ciągu nie jest najlepsze 😀 Młodszy nauczył się pływać, a starszy pokonał swój rekord biegnąc ciągiem osiem kilometrów. Chłopcy spotkali masę kolegów i koleżanek, wchrzaniali lody na śniadanie i na kolację, pędzlowali ryby prosto z jeziora, łapali żaby i tropili padalce i wszystko to bez nerwów, że trzeba zdążyć i wcześniej położyć się spać, bo jutro przedszkole. Starszak miał swoją dramatyczną wakacyjną przygodę, kiedy to zgubił nas w Kamieniu [poszłam na chwilę do łazienki z młodszym] i stwierdził, że pobiegnie przez las do babci, zadzwonić do mnie, gdzie jestem,  i jacyś ludzie go złapali i gonili po krzakach, bo myśleli, że się zgubił, mimo że wyraźnie krzyczał do nich, że mieszka tutaj i tutaj, jest stąd i biegnie tylko do babci po telefon 😀 [Swoją drogą, ja go w tym Kamieniu z Adasiem szukałam jak głupia i pocieszałam się, czekając na telefon od Chłopa, który szukał starszaka, że jak jeszcze nie wypłynął z wody, to znaczy, że się nie utopił]. Z jednej strony - fajnie, że starszak pamiętał, żeby nie wsiadać z nieznajomymi do samochodu i niczego od nich nie brać [twierdził, że chciano mu dać zatrutą wodę i nawet łyczka nie wypił], z drugiej szkoda, że nie pamiętał o tym, że jak nie ma mnie w jakimś miejscu, to trzeba usiąść i czekać, aż go znajdę. No. Tym razem chyba zapamięta 😀

 

Oprócz tego jednego incydentu starszak stwierdził, że miał cudowne wakacje.

 

 

Zbieram wszystkie moje statusy z ostatnich pięciu lat i trafiam na taką perełkę ❤️ - Mamo, a jak ci się żyje bez pindola? - zapytał dziś starszy syn, zafascynowany, że są na tym świecie ludzie, którzy sikają na siedząco, bo muszą. - Normalnie. - Ale nie chciałabyś sikać na stojąco? - Hm. W sumie to bardzo wygodne. - Bo ja może mógłbym ci ulepić takiego pindola, albo wyciąć i ci przyczepić, miałabyś takiego samego jak ja! - Kuszące, ale chyba wolę bez pindola. - Czemu? - Bo jakbym miała pindola, to nie urodziłabym mojego synka - ciebie. - Aaaaa... a to o to chodzi... Nie wiedziałem, że mamy oddają swoim synkom pindole. W ogóle to przepraszam, że ci zabrałem! #storylife #instamatki #motherfrommasurianlakes #motherandson #mother&son #motherlife #lovingyou #havingfun #goodstory #goodfun

Post udostępniony przez Asia Jaskółka (@matkatylkojedna)


 

W ogóle to nasze wakacyjne  plany trochę krzyżują nam też zwierzęta. Koty, jak to koty, one sobie poradzą, ale Pit jest totalnie zależny od nas. Raz wyjechaliśmy rano i rodzice mieli po niego po południu przyjechać. Do tego czasu zgryzł połowę ocieplenia przy drzwiach wejściowych i same drzwi. U rodziców z kolei też musi być pod stałą obserwacją, bo i u mamy wygryzł listwę tylko dlatego, że na chwilę wyszła z domu coś zrobić nad jeziorem. A że moi rodzice całe wakacje przyjmują gości, to ciężko im na głowę zrzucić wymagającego Pita. Siostra ma z kolei niemowlaka i dość z nim zachodu, żeby jeszcze mi psa pilnować. Z Pitem jakikolwiek wakacyjny wyjazd będzie wyzwaniem.

 

Kolejny powód do siedzenia w domu. Ten kawaler musi mieć odpowiednią opiekę, bo ślepy jest całkowicie, średnio znosi podróże, a oddam go w ręce tylko siostry lub rodziców.

 

Wolny czas w wakacje wykorzystaliśmy maksymalnie. Przygotowywaliśmy drewno na zimę, co jest ulubioną rozrywką [tak, rozrywką] chłopców, Chłop stwierdził, że sam ułoży podjazd kamienny w bramie, uporządkowaliśmy zakątek przy drugiej furtce i realizowaliśmy sprytny plan Chłopa, jak odgrodzić się od przejeżdżających i zaglądających nam w okna ludzi.

 

 

Korzystaliśmy z elektronarzędzi Greenworks, o których pisałam już tutaj. Mamy kosiarkę, która ma taki fajny myk, że jak trzymam czerwony kluczyk, to dziecko nie może samo włączyć kosiarki 😀 To samą moc akumulatora ma jednocześnie pilarka, która, mimo że akumulatorowa i mój ojciec, wyznawca spalin, nie wierzył, że da radę, potrafiła pociąć te wielkie kołki drewna na drobniutkie szczapki. Kupując dwa narzędzia z tą samą mocą, mamy jednocześnie aż cztery akumulatorki, które po naładowaniu spokojnie wystarczają na ogarnięcie/skoszenie 16 arów działki.

 

Niżej świeżo zrobiony zakątek. Tu była pożoga totalna. Chłop wyrównał teren i posialiśmy trawę, którą ja całe wakacje kompulsywnie, acz z audiobookiem podlewałam. Moim pomysłem było zrobienie kamiennej ścieżki, co było strzałem w 10, bo chłopcy bawią się na kamieniach "w lawę", czyli muszą skakać po kamieniach, a jak spadną, to wpadają w lawę. Furtka prowadzi do naszego kosza na śmieci, z którego korzystają również turyści i wolę tak, niż żeby mi wrzucali obsrane majtki pod płot [serio! hit tego roku, mimo że kosz już stał], koło kosza mamy też worki na plastiki i szkło i da się jeszcze szybko furtką wyjść na spacer do lasu na przeciwko i na ukochane zwalone drzewa chłopców. W lasku na przeciwko jest też od groma poziomek <3

 

 

A tutaj nasze ogrodzenie, na którym już się wspina mieszanka różnych bluszczy. Nigdy nie byłam zwolennikiem odgradzania się od ulicy, miałam ideały, że wszystko będzie otwarte, jak na wsi, a słoneczniki będą radośnie pozdrawiać przechodniów, ale w tym roku moje ideały legły w gruzach, kiedy dwóch facetów, każdy oddzielnie, zwyczajnie wleźli mi do kuchni, bo sklepu szukali, a jakaś dziewczyna zatrzymała się przed moim domem, dokładnie obejrzała moje gołe nogi i zaspaną twarz i wsiadła do samochodu mówiąc do kierowcy:

- Tak! To ona!

 

I se pojechała 😀 Spotkanie z podglądaczem "z drogi" lub zakrzykującym "Hej, czytam ciebie!" nie zdarzyło mi się pierwszy raz, ale pierwszy raz w życiu poczułam się tak nieswojo na swoim własnym podwórku, że kiedy Chłop zakrzyknął, że ma wizje z tym płotem, tylko pokiwałam głową z aprobatą 😀 Kto mnie czyta, ten wie, że herbaty nigdy nie odmawiam, ale słodyczy w domu nie mam prawie nigdy. Utrzymają się góra godzinę 😀

 

 

A tu projekt Chłopa [który i tak będzie musiał poprawiać]. Ktoś na insta pytał mnie, czy Chłop da jakiś patent na własnoręczne układanie kamieni, to Chłop mi kazał przekazać, że trzeba mieć:

 

  • monowskie spodenki [takie wojskowe, z ćwiczeń]
  • starą koszulkę
  • dłonie zniszczone tak, że nic im nie pomoże
  • dużo kamieni, żeby było z czego wybierać
  • młot Thora, którego na zdjęciu nie widać
  • cierpliwą partnerkę, która przyniesie mrożonej herbaty z cytryną i nie będzie się drzeć, że pół dnia w kamieniach się siedzi
  • muzykę lub ciekawe podcasty, żeby szajby nie dostać
  • brodę. Ale nie wiem, po co.

 

 

Skończony podjazd pokażę, jak się skończy. Na razie dopiero 1/4 zrobiona. Chłop o tym nie wie, ale zrobi mi jeszcze obudowę studni i ścieżkę do ogródka. Nie mówcie mu, bo zabroni mi pielić i jeszcze zacznie narzekać, że kiedy on zajmuje się dziećmi, ja zamiast pisać, siedzę zagrzebana w ziemi i wyrywam chwasty.

 

 

A mam co pielić i co najgorsze mam też wrażenie, że ta robota się nigdy nie skończy. Na szczęście Adasio jest taki kochany, że uwielbia pomagać nie tyle przy pieleniu, co przy podlewaniu kwiatków 🙂

 

 

Co prawda, źle posadziłam moją kannę, bo zlewa się ze zjeżdżalnią, ale jej rozkwit to u mnie najbardziej wyraźna oznaka jesieni [posadziłam ją do gruntu dość późno]. Ona oraz wszędobylskie liście, które już powoli zasypują nasz ogród. Akumulatorowa dmuchawa Greenworks okazała się świetnym zakupem, bo chłopcy odkryli w sobie pasję do dmuchania 😀 I szczerze? My z Chłopem umywamy ręce, to chłopcy są odpowiedzialni za zdmuchnięcie liści na kupę, oni się muszą dogadać, że jeden pracuje na jednym akumulatorze, drugi na drugim, a ja mam ich wtedy z głowy na godzinę i zero liści na trawniku 🙂

 

 

No dobra, sama też se lubię podmuchać...

 

 

I tak nam minęły wakacje. Całkiem zwyczajnie, trochę pracowicie, trochę z dreszczykiem emocji i całkowicie na luzie, bez nerwów, że nie zdążymy i stresów, że nic nie zrobimy. Z organizacyjnych rzeczy udało nam się również w połowie uporządkować ten biały budynek, co jest w tle na zdjęciach, gdzie były graty moich rodziców i składowisko rzeczy "niechcianych". I Chłop wyklepał trzeci dodatkowy kompostownik, bo nasze stare zapchane aż po kurek. I teraz, wypoczęci [a ja to już maksymalnie, bo chłopcy byli w lipcu u babci] i w pełni zrównoważeni 😀 czekamy na szkołę i przedszkole. Ja już dziś pisałam na Wiejskich Matkach, że tak jak nie obawiam się puścić mojego sześciolatka do pierwszej klasy, tak mam od tygodnia stałą i wkurzającą obawę, że młodszy nie da rady w przedszkolu, że panie mi go zapakują i powiedzą, że mam go więcej nie przywozić i kolejny rok będę pisać albo po nocach albo jak wariatka w łazience pod suszarką i nie zrealizuję połowy tego, co zamierzałam 😀

No ale. Młodszy czeka. Czeka i nie może się przedszkola doczekać. Pozytywne jest to, że naprawdę ma dobre chęci i jest cały podekscytowany tym, że zacznie przedszkolną przygodę. Trzymajmy za niego kciuki!

 

 

I oczywiście napisz mi, jak spędziłaś wakacje 🙂 Nie jestem zazdrosna i chętnie się dowiem, co fajnego w kraju i za granicą można robić z dzieciakami, za rok, wasze wakacje może będą i moimi?

 

Partnerem wpisu i naszych zmian ogrodowych jest marka Greenworks

 

 

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    0 komentarzy
    Inline Feedbacks
    View all comments
    22 marca 2023
    15 zabaw, którymi zajmiesz dzieci, kiedy kolejny raz zostają w domu z powodu choroby [nie na dworze]!]

    Moja buńczuczna mina - gdy odpowiadałam  na pytanie ludzi obserwujących moje brykające w październiku w jeziorze dzieci, czy nie boję się, że zachoruję - zbledła. Już nie jestem taka pewna, czy aby nie zachorują. Po pandemii zdrowie każdego z nas zaczęło szwankować. Coraz częściej łapią nas infekcje, szczególnie gardła, a długie przesiadywanie w domu sprawiło, […]

    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    18 marca 2023
    Rozgryzam "Rozgryzione", czyli jak karmić, żeby nie przekarmić lub nie zagłodzić

    "To, jak bardzo wmuszam mojemu dziecku jedzenie, może mieć gorszy efekt niż pozawalanie dziecku na wszystko" - usłyszałam od autorek książki "Rozgryzione'' Zuzanny Wędołowskiej i Marty Kostki. Książka ta zwaliła mi z serca kawał poczucia winy za to, że "źle karmię moje dziecko". Książka pokazała mi, że nie muszę karmić idealnie, żeby karmić dobrze. O […]

    16 lutego 2023
    Bezsenność - co zrobić, żeby zasnąć, kiedy nie możesz spać?

    Przez dwa lata mój sen był dziwaczny. Stany lękowe, leki, depresja, stres, to wszystko sprawiło, że spałam dziwacznie. Budziłam się wyspana o 3 w nocy, kładłam się o 8, wstawałam o 11, potem przerwa, żeby odebrać dzieci i znów drzemka na godzinę o 16. Cały mój wolny czas kombinowałam, kiedy mogłabym odespać nieprzespaną noc. Kiedy […]

    7 lutego 2023
    Sama kupię sobie kwiaty, czyli o piosenkach zemsty luźne przemyślenia

    - Mamo, czemu wciąż śpiewasz tę piosenkę, przecież wiesz dobrze, ze możesz sobie sama kupić kwiaty, a nawet je zasiać!    Tak mi powiedział syn, gdy po raz setny przesłuchiwałam najnowszą piosenkę Miley Cyrus “Flowers”. A przesłuchiwałam ją nie dlatego, że Miley swymi kwiatami odkryła dla mnie Amerykę, ja już to znałam, ale dlatego, że […]

    3 lutego 2023
    I tak to się żyje na tej wsi...

    Miesiąc urlopu to sporo, ale jak bardzo mi to było potrzebne wie każdy, kto pracuje praktycznie bez przerwy. Niestety, ale często tak właśnie wygląda praca w social mediach - nawet kiedy odpoczywasz, zerkasz w komórkę, bo a nuż, coś się pojawi, co można skomentować, ktoś się pokłóci na grupie, ktoś napisze obrażony, że został zablokowany […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official