Nikt nie chce rozmawiać o blogach parentingowych

Sprawdziłam sobie w archiwum bloga od jakiego zdania najczęściej rozpoczynam swoje teksty. Nie zdziwicie się, jeśli powiem, że tym zdaniem jest „mieszkam w lesie”. Może niekoniecznie rozpoczynam nim każdy post, ale bardzo często o tym wspominam i robię z tego otoczkę. Dziś nie będzie inaczej.

Bo to, że mieszkam w lesie jest, owszem, dokuczliwe, ale czasem staje się prawdziwym błogosławieństwem. Na przykład dopiero ostatnio, po ponad roku prowadzenia bloga, dowiedziałam się, że to bzdurne zajęcie. Głupie. Pierdoły takie. A okrzyk „załóż bloga parentingowego” wypowiedziany ze szczerą szyderą może być bolesnym policzkiem. Słyszałam od koleżanek o takich reakcjach, po raz pierwszy spotkałam się z tym osobiście.

Blog, jak się dowiedziałam, to głupie zajęcie, które nie przyniesie nikomu żadnych korzyści. Ot takie pitolenie głupiej panny na pustyni, która skrobnie parę słów o samotności, pojęczy nad wiejskimi matkami, opowie o najnowszym modelu pieluszek wielorazowych i pogrozi palcem, jakby ktokolwiek [oprócz kilku wiernych klakierów] chciał jej słuchać.

Nie ukrywam, zrobiło mi się przykro. Zwyczajnie, po ludzku przykro. Tym bardziej że ja przeważnie staram się nie podważać słuszności czyjegoś zajęcia. Nawet jeśli według mnie byłoby ono kompletnie bezsensowne. Ale ok. Wróciłam do domu i spojrzałam na swój blog bardzo krytycznie. Przejrzałam skrzynkę i te wszystkie maile, które miałyście ochotę do mnie wysmarować. Wpisałam swoje imię i nazwisko w wyszukiwarkę.

Wnioski? Jeden podstawowy – istnieję. Jeśli jutro umrę pozostawię po sobie ponad 400 mniej lub bardziej dopracowanych tekstów. Być może dla naszych wnuków będą one kompletnie bez znaczenia, ale będą, w przeciwieństwie do czyjejś „szanowanej” pracy, która skończy się wraz z pierwszym rzutem ziemi na trumnę. Istnieję. I nawet jeśli te pół tysiąca maili w mojej skrzynce pocztowej napisały jakieś „chore osoby, które nie mają własnego życia”, to ja też chcę się do tych chorych osób zaliczać.

„Samotność w… matce”. Tekst, który tak bardzo was wszystkich poruszył. Dzięki któremu uzmysłowiłam sobie, jak wiele matek żyje na odludziach i nie ma zwyczajnie z kim porozmawiać o swoich problemach. Na podstawie którego powstał świetny reportaż Julki, a który już linkowałam tysiąc razy, ale jeszcze raz to zrobię. KLIK. Z dumy.

„Wiejskie matki”. To dzięki temu wpisowi powstał wywiad dla portalu Na Temat. To o nim rozmawiałam z Kasią Enerlich na łamach jej bloga i „Gazety Olsztyńskiej”.

I jeszcze pięćdziesiąt innych tekstów, które poruszyły was do tego stopnia, że chciałyście zmienić swoje spojrzenie, swoje życie czasami, swój stosunek do czegoś albo zwyczajnie do mnie napisać i porozmawiać. Niektóre z was szczerze mówią, że mają wybór: drzewa albo ja.

Spojrzałam się krytycznie na swój blog. Owszem, przydałby mu się nowy szablon. Umarłabym ze szczęścia, gdybym miała też swoja domenę. To wszystko przyjdzie, na pewno. Wiecie, my na wsi to się rzadko śpieszymy. Życie toczy się wolno, mierzymy je porami roku, dni są za krótkie, żeby w ogóle zwracać na nie uwagę. Teraz nadchodzi świt, wszystko się budzi do życia. Ja też pewnie przyspieszę, mimo że i tak rok zaczęłam z przytupem. I być może o ten przytup chodzi. O to, że taki głupi blog parentingowy zaczyna coś znaczyć. Ktoś chce o nim mówić? Och! Ktoś chce się na nim reklamować.

Mimo że to takie pierdy, że taka siara, że rodzicielstwo. Cóż takiego trudnego jest w byciu rodzicem, kiedyś usłyszałam. Nic, cisnęła mi się na usta odpowiedź. Kompletnie nic. Dopóki nie zaczniesz nim być naprawdę.

To siara być blogerką parentingową – te słowa nie padły, ale takie odniosłam wrażenie. Zamiast cieszyć się z tego, że ktoś jeszcze chce rozmawiać o problemach, które poruszam, powinnam się zapaść pod ziemię z tym swoim blogaskiem i broń boże się nie afiszować. Bo to głupie. Płytkie. Miałkie. Lepiej siedzieć i gapić się w telewizor. Obgadywać na kawie znajomych. Patrzeć bez sensu przez okno. Nikt nie chce rozmawiać o blogach parentingowych. Już prawie w to uwierzyłam.

Na szczęście  przedostatniemu zdaniu przeczy cała zakładka „O mnie” oraz jutrzejsza audycja Matki Polki Feministki w Programie Trzecim Polskiego Radia. Słuchajcie od 16.35. Starałam się mówić bardzo wyraźnie.