Każdego roku w grudniu nasza córka robi wielki przegląd książek i zabawek i odkłada te, którymi się już chłopcy nie bawią. Co się dzieje z tymi rzeczami? Idą w ręce innych dzieci. Od trzech lat starszy wnuk bardzo przeżywa fakt istnienia domów dziecka i zazwyczaj tam wysyłamy wszystko, co jest w dobrym stanie, a naszym wnukom się nie przyda. To nasza coroczna tradycja.
W tym roku, zainspirowani się hasłem „Smyk spełnia marzenia”, zasugerowaliśmy córce i wnukom, oprócz obdarowania innych używanymi zabawkami i książkami, żeby spełnili kilka marzeń dzieci z domu dziecka. Daliśmy ogłoszenie o tym, że możemy pomóc i stało się coś, co nas przerosło – nawał maili, wiadomości i smsów z prośbami o pomoc. Dumaliśmy nad nimi, usiłując wykombinować, jak pomóc wszystkim i czego konkretnie potrzebuję, kiedy podszedł do mnie starszy wnuk. Powiedziałem mu, żeby przyszedł później i od słowa do słowa wyjawiłem mu nad czym tak myślę. Kosmyk pobiegł do swojego pokoju i wrócił ze swoją skarbonką.
– Masz. – powiedział. A widząc moją zdziwioną minę, dodał. – To dla dzieci. Weź. Kupmy coś im. Ja chcę tylko pościel z Minecrafta i edu globus nowy. I będę szczęśliwy. Pieniądze mi niepotrzebne, bo dostanę pod choinkę, co chcę, prawda?
Za bratem przytuptał jego wierny cień – Adasio, również ze swoją skarbonką w dłoni. Cały wieczór, gdy chłopcy poszli spać, odpisywaliśmy z Danusią na wiadomości i po raz pierwszy chyba robiliśmy to z przemoknietymi oczami.
Do segregowania z wnukami zabraliśmy się w tym tygodniu…
… a kiedy wszystko już poukładaliśmy i porozdzielaliśmy, nadeszła kolej na zakupy. Spisaliśmy listę marzeń dzieci i chłopcy zamienili się na chwilę w świętych Mikołajów…
Czytaliśmy prośby z domów dziecka, z rodzinnych domów dziecka oraz z ośrodków opiekuńczych. Zastanowiło mnie, jak ciężko wychowawcom i dyrektorom powiedzieć konkretnie, o czym marzą dzieci. Jak ciężko powiedzieć wprost, że marzenie jest zbyt wygórowane. Padały ogólne „prezenty”, „jakiś upominek” lub „cokolwiek”. Tym bardziej zaskoczyłem się, kiedy na moją stanowczą prośbę, żeby dziewczynki z któregoś z ośrodków jasno NAPISAŁY, czego pragną, dostałam takie rysunki:
Otworzyliśmy mail z tymi rysunkami i… Moje własne dzieci [pozdrawiam córko!] nie chcą się tak starać, żeby dostać cokolwiek. Ale moje własne wnuki pomogły mi wybrać resztę prezentów dla Igora, Nadii, Mai, dzieci z rodzinnego domu z naszych okolic oraz z rodzinnego domu ze Śląska. Wysłaliśmy też kilka drobnych upominków plastycznych dla dzieci z rodzin zastępczych, wybraliśmy zestawy książek z Naszej Biblioteczki i oddaliśmy nasz zbiór bajek na DVD dla jednego z domów dziecka. Tutaj możecie zobaczyć, czego jeszcze te rodziny potrzebują, jest cała lista.
Dodatkowo na profilu Filipa Chajzera, tutaj, trwa konkurs, który polega na wrzuceniu w komentarzu pod zdjęciem Filipa najpiękniejszego świątecznego zdjęcia i napisanie, jakie marzenie chciałabyś/chciałbyś spełnić drugiemu małemu bądź dużemu człowiekowi w Smyku. Konkurs trwa do 4 grudnia do północy.
I kiedy ja, babcia Danusia, zobaczyłam te paczki zapakowane i maile informujące o wysyłce kupionych rzeczy, spojrzałam się na mojego małego wnuka, tak małego, ale już ogromnego w moich oczach i zwyczajnie zaczęłam płakać. Po raz pierwszy w życiu nie mogę doczekać się świąt i mimo że już wcześniej przesyłałam rzeczy domom dziecka, tym razem zrobiłam coś więcej: spełniłam marzenia Nadii, Mai i innych dzieci. Konkretne marzenia i konkretne potrzeby, o których te dzieci nie śmiały marzyć, nie chciały nawet za bardzo wypowiadać ich na głos, tak wydawały im się nierealne. Coś niesamowitego, że my, niewielkim kosztem, byliśmy w stanie je spełnić i sprawić, że w święta, oprócz oczekiwania na własne prezenty, będziemy wiedzieć, że ktoś gdzieś w Polsce cieszy się z małego spełnionego marzenia.
