Każdego roku w grudniu nasza córka robi wielki przegląd książek i zabawek i odkłada te, którymi się już chłopcy nie bawią. Co się dzieje z tymi rzeczami? Idą w ręce innych dzieci. Od trzech lat starszy wnuk bardzo przeżywa fakt istnienia domów dziecka i zazwyczaj tam wysyłamy wszystko, co jest w dobrym stanie, a naszym wnukom się nie przyda. To nasza coroczna tradycja.

W tym roku, zainspirowani się hasłem "Smyk spełnia marzenia", zasugerowaliśmy córce i wnukom, oprócz obdarowania innych używanymi zabawkami i książkami, żeby spełnili kilka marzeń dzieci z domu dziecka. Daliśmy ogłoszenie o tym, że możemy pomóc i stało się coś, co nas  przerosło - nawał maili, wiadomości i smsów z prośbami o pomoc. Dumaliśmy nad nimi, usiłując wykombinować, jak pomóc wszystkim i czego konkretnie potrzebuję, kiedy podszedł do mnie starszy wnuk. Powiedziałem mu, żeby przyszedł później i od słowa do słowa wyjawiłem mu nad czym tak myślę. Kosmyk pobiegł do swojego pokoju i wrócił ze swoją skarbonką.

- Masz. - powiedział. A widząc moją zdziwioną minę, dodał. - To dla dzieci. Weź. Kupmy coś im. Ja chcę tylko pościel z Minecrafta i edu globus nowy. I będę szczęśliwy. Pieniądze mi niepotrzebne, bo dostanę pod choinkę, co chcę, prawda?

Za bratem przytuptał jego wierny cień - Adasio, również ze swoją skarbonką w dłoni. Cały wieczór, gdy chłopcy poszli spać,  odpisywaliśmy z Danusią na wiadomości i po raz pierwszy chyba robiliśmy to z przemoknietymi oczami.

Do segregowania z wnukami zabraliśmy się w tym tygodniu...

... a kiedy wszystko już poukładaliśmy i porozdzielaliśmy, nadeszła kolej na zakupy. Spisaliśmy listę marzeń dzieci  i chłopcy zamienili się na chwilę w świętych Mikołajów...

Czytaliśmy prośby z domów dziecka, z rodzinnych domów dziecka oraz z ośrodków opiekuńczych. Zastanowiło mnie, jak ciężko wychowawcom i dyrektorom powiedzieć konkretnie, o czym marzą dzieci. Jak ciężko powiedzieć wprost, że marzenie jest zbyt wygórowane. Padały ogólne "prezenty", "jakiś upominek" lub "cokolwiek". Tym bardziej zaskoczyłem się, kiedy na moją stanowczą prośbę, żeby dziewczynki z któregoś z ośrodków jasno NAPISAŁY, czego pragną, dostałam takie rysunki:

Otworzyliśmy mail z tymi rysunkami i... Moje własne dzieci [pozdrawiam córko!] nie chcą się tak starać, żeby dostać cokolwiek.  Ale moje własne wnuki pomogły mi wybrać resztę prezentów dla Igora, Nadii, Mai, dzieci z rodzinnego domu z naszych okolic oraz z rodzinnego domu ze Śląska. Wysłaliśmy też kilka drobnych upominków plastycznych dla dzieci z rodzin zastępczych, wybraliśmy zestawy książek z Naszej Biblioteczki i oddaliśmy nasz zbiór bajek na DVD dla jednego z domów dziecka. Tutaj możecie zobaczyć, czego jeszcze te rodziny potrzebują, jest cała lista.

I kiedy ja, babcia Danusia, zobaczyłam te paczki zapakowane i maile informujące o wysyłce kupionych rzeczy, spojrzałam się na mojego małego wnuka, tak małego, ale już ogromnego w moich oczach i zwyczajnie zaczęłam płakać. Po raz pierwszy w życiu nie mogę doczekać się świąt i mimo że już wcześniej przesyłałam rzeczy domom dziecka, tym razem zrobiłam coś więcej: spełniłam marzenia Nadii, Mai i innych dzieci. Konkretne marzenia i konkretne potrzeby, o których te dzieci nie śmiały marzyć, nie chciały nawet za bardzo wypowiadać ich na głos, tak wydawały im się nierealne. Coś niesamowitego, że my, niewielkim kosztem, byliśmy w stanie je spełnić i sprawić, że w święta, oprócz oczekiwania na własne prezenty, będziemy wiedzieć, że ktoś gdzieś w Polsce cieszy się z małego spełnionego marzenia.

Wpis powstał we współpracy z siecią sklepów Smyk.