Nie żałujesz? Nigdy nie żałowałaś? - pytają się mnie ci, co przyjeżdżają tylko na wakacje. Rozumiem ich. To nie wiejskie miasteczko ze sklepikiem, kościołem i stacją benzynową. Wszędzie daleko, a wokół nas rozciągają się kilometry lasu. Najpiękniejszego lasu, ale sarna nie przywiezie ci chleba, a jeleń nie zawiezie na pogotowie. Dla przeciętnego mieszkańca miasta, mieszkamy z dala od cywilizacji, niemalże pierwotnie. Pytają, czy nie brakuje mi sklepów, bliskości szkoły czy autobusu. Nawet, jeśli czasem ich brak mi doskwiera, to w tym momencie nie ma dla moich dzieci lepszego miejsca na ziemi.

Zazwyczaj o dzieciach wsi, o dzieciach lasu mówi się w kontekście braku. W telewizji migają nam  ujęcia brodzących przez śnieg do szkoły maluchów, pracujących w polu lub permanentnie niedożywionych. To właśnie dzieci ze wsi w statystykach figurują jako najbardziej zaniedbane. Między innymi wynika to z tego, że w mieście o wiele łatwiej jest pomóc biednym rodzinom. Na terenach wiejskich tę pomoc, z racji sporych odległości, trudno zwyczajnie dowieźć. Myśląc o dzieciach ze wsi, zazwyczaj mamy przed oczami zasmarkanego, stojącego przed rozwalającym się blokiem/budynkiem chłopca z brudnymi nogami. Widzimy dzieci bez komputerów,  bez dostępu do cudów techniki, nie umiejące się odezwać, zastraszone, smutne, grzebiące bezmyślnie patykiem w ziemi, głupiutkie i trochę nawet tępawe.

Nie twierdzę, że na wsi takich nie ma. Są! I pewnie nawet więcej niż w mieście, a na pewno ich bieda nie ginie w tłumie. Wyolbrzymia ją pusta okolica i brak ruchu na drodze. Ta wiejska bieda zawsze będzie bardziej widoczna.

Ale też jest inna rzeczywistość i inne dzieci.

I nie wiem, czego mam żałować. Autobusu? Kiedy mamy swój samochód, mamy żaglówki, kajaki, rower, mamy wreszcie prom, którym moje dziecko uwielbia raz na jakiś czas się przejechać. Kina mam żałować? Co wieczór na pomoście mamy najpiękniejsze kino na świecie i żadna bajka nam tego nie zastąpi. Plac zabaw? Ludzie... miesiąc szukałam idealnego, a jak już znalazłam, moje dzieci 40 minut bawiły się na zwalonym drzewie obok uroczyska, gdzie kąpiemy psa, a kolejne pół godziny spędziły na piaskowej górce, z której można zbiec wprost do jeziora.

Czego brakuje moim dzieciom wiejskim? Mają telewizor, mają komputer, potrafią obsłużyć komórkę, Kosmyk od roku potrafi sam jeździć do przedszkola busikiem gminnym i sam się w tym przedszkolu oporządza. Za plac zabaw robi im każde drzewo, każda kałuża, każdy stosik drewna czy kamieni. Zabawki? Mają ich w opór. I z tego samego miejskiego sklepu. Lepsze ubrania? Wszystkie brudzą się tak samo. Dostęp do sklepów? Yhy. Pogadamy, kiedy będziesz odciągać swoje dziecko od wystawy z cukierkami, żeby zdążyć na pocztę.

Patrzę się na moje dzieci, brodzące po kolana w wodzie, łapiące świetliki do słoika, zbierające poziomki do miseczki, które potem w domu umyjemy i zjemy z cukrem, cukrem kurde, a nie żadnym ksylitolem. Obserwujące kroki małego koziołka na polu, karmiące króliki, biegające za wychowanymi pod belką w dachu kopciuszkami. Czy będą miały gorszy start od dzieci w mieście? Z całym tym zapleczem, który jesteśmy im w stanie zapewnić, zabierając na wycieczki, basen, konie, pokazując raz na jakiś czas miasto i jego uroki, tłumacząc im świat?

Patrzę się na moje dzieci. Wygadane, wesołe, pojmujące w lot panujące zasady, żyjące w harmonii z przyrodą, oddychające lasem, jeziorem, polem i stwierdzam, że nie ma dla nich lepszego miejsca na ziemi.

Dla moich dzieci.

Ostatnich dzieci lasu.