Jedną z najgorszych rzeczy, jakie rodzic może zrobić swojemu dziecku [zaraz po biciu i karaniu], jest bezwzględny nakaz kochania swojego rodzeństwa. Może nie szlag, ale coś mnie trafia, kiedy słyszę rodzica usiłującego przekonać moje lub cudze dziecko, że to przecież twój brat/siostra i powinieneś go kochać. Musisz go kochać. Nie ma innej opcji. Otóż, moi drodzy, jest inna opcja. Nie musisz kochać swojego brata lub siostry. Nie musisz go nawet lubić. I twoje dzieci również.

 

 

Nie powiem, nie jestem niewinna. Też na początku poczęstowałam Kosmyka takim banałem. A potem usiadłam i zaczęłam rozmyślać o moich relacjach z siostrą. Rodzice nigdy [albo bardzo rzadko] ingerowali w nasze stosunki. Czasem nawet siostra miała o to żal [mamo, a Aśka nie chce, żebym się z nią bawiła!], czasami ja miałam o to trochę żalu [mamo, a M. nie chce, żebym się z nią bawiła!], ale dość szybko przekonałam się, że w tym wypadku intuicja mojej matki [a może przypadek] podpowiedziały bardzo dobrze. Po raz pierwszy, gdy moja babcia, wykrzyknęła oburzona, że nie powinnam okazywać złości na M., bo to przecież moja siostra. A siostrę się kocha. Czyżby? – pomyślałam, bo wówczas M. była niezłą cholerą i mocno dawała mi się we znaki. I w buncie pomyślałam, że nigdy z tą moją siostrą, do której kochania zmusza mnie babcia, gadać nie będę.

 

No nie powiem, to „zmuszanie” trochę namieszało w naszej siostrzanej relacji, ale na szczęście było szybko niwelowane i prostowane przez niezmuszanie rodziców. I jakoś dotrwałyśmy do naszych lat dwudziestych, gdy obie zamieszkałyśmy we wspólnie wynajętym mieszkaniu, a potem w sumie siostra okazała się jedyną osobą, do której mogę zadzwonić, gdy coś mi idzie albo nie idzie. To ona dotrzymała mi towarzystwa przed porodem Adasia i to ona wtedy zajęła się Kosmykiem. Wiem, że jak coś, to mogę zadzwonić i się wygadać. Zmuszanie do miłości przez babcię nie dało nic, a niezmuszanie przez rodziców dało nam swobodę ułożenia sobie relacji na własną rękę. I nie musimy do siebie dzwonić „z grzeczności”, nie musimy na siłę utrzymywać kontaktu, żeby się dogadać i wiedzieć, co u nas. W sumie bajka.

 

I takiej bajki bym chciała dla Kosmyka i Adasia. Po tekście „Relacje z rodzeństwem – jak tego na samym początku nie zepsuć?” już trochę wiecie,  co staram się robić. Ale kiedy ktoś stoi nad Kosmykiem i pyta, czy ten kocha swojego małego braciszka, mam ochotę wyprowadzić syna z pokoju, żeby nie udzielał tej odpowiedzi. Bo zawsze mógłby odpowiedzieć, że nie, że nie kocha, a ja wtedy… nie zrobiłabym nic. Zupełnie nic.

 

Bo w ich życiu będą różne momenty – będą stać za sobą murem, będą się nienawidzić, będą się tłuc grabiami czy innymi łopatami po łbach, potem znów będą ganiać z kijami tych, co ośmielili się tknąć jednego z nich. Będą się uwielbiać, będą się nie znosić. Będą spać wtuleni w siebie trzymając się za ręce, żeby wstać i strzelić sobie poduszkami prosto w oczy. Będą jeździć razem na sankach, a potem się o nie bić. Ale jedno wiem na pewno – nie będę ich skłaniać do nienawiści ani zmuszać do wylewnej miłości.

 

Ale to będą ich relacje, ich stosunki. Może w pewnym momencie przestaną się lubić? Może przestaną się potrzebować? Do miłości ich nie zmuszę, a samym zmuszaniem tylko ich do siebie zniechęcę. Jeśli ich drogi się rozejdą, nie skleję ich klajstrem na siłę. Jeśli będą chcieli iść razem – kupię im większe sanki.

 

 

 

[8.12.2017 – Chłopcy mają lepsze lub gorsze momenty, ale na dziś –  jeśli jednemu dzieje się krzywda, drugi broni go krwiożerczo i zawsze dzielą się żelkami 🙂 Dużo dialogów o chłopcach znajdziecie w kategorii Szorty]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kurtka Kosmyka: Cocodrilo

Spodenki: Mizerki Kids

Buty: Zara

Czapka: PIù di ME

Rękawiczki: Lidl/stragan

Śpiworek Adaśka: Elodie Detalis

Sanki: Piccolino