Leżaczek Beaba, czyli ty leż, a ja popracuję

Jednym z moich wyprawkowych must have jest bez wątpienia leżaczek bujaczek. Kiedy kupowałam pierwszy bujaczek Kosmykowi, wracałam z nim do domu z myślą, że właśnie wydałam bezsensownie pieniądze na zbędny gadżet. Okazało się, że bez leżaczka ani rusz – mogłam w nim przenieść lub posadzić dziecko w każdym miejscu domu i mając go na oku, spokojnie gotować lub sprzątać. Wiedziałam, że przy drugim dziecku leżaczek nie będzie już gadżetem, ale zwykłą potrzebą. I się nie myliłam.

Kiedy zobaczyłam leżaczek Beaba, na początku zrobiłam wielkie oczy – że to tak wysoko ma dziecko leżeć? Kosmyk miał zwyczajny bujak, taki, wiecie, niziutki. Za każdym razem, żeby go w nim położyć lub z niego podnieść, musiałam się schylić, schylona odpiąć te wszystkie zapięcia i z dzieckiem na rękach wykonać meczący wyprost. No, przyznaję, nie raz, nie dwa się zachwiałam i o mały włos nie wywróciłam. To wszystko mi się przypomniało i zamiast się dziwić, przyklasnęłam temu, że producenci akcesoriów dla dzieci myślą o zdrowym kręgosłupie mam 🙂

Dziecko, leżąc na podniesieniu, jest solidnie przypięte pasami, dla noworodków i niemowlaków przygotowana jest taka specjalna poduszeczka, która otula główkę [Adaś to wiercipięta jak Kosmyk, o matko święta, nie rusza się zbytnio jedynie, gdy śpi, więc otulam mu główkę, gdy zaśnie, żeby czuł się bezpiecznie]. To wygoda, to podniesienie, bo mogę go spokojnie z bujaczkiem postawić w kuchni, gdy gotuję, mogę go postawić przy stole, gdy jemy, a nawet mieć blisko mojego biurko-stolika, gdy staram się trochę dla was popracować 🙂

Plusem bujaczka jest niewątpliwie to, że Kosmyk z pewnością je zauważy, gdy bawi się w swoje szalone zabawy 🙂 A gdy nachodzi go chęć na pobujanie brata, mogę szybko zablokować tę opcję, i bujaczek staje  się nieruchomym leżaczkiem, a Adaś może spokojnie ucinać sobie w nim drzemkę, nie przerywaną wybrykami starszego brata.

Wysokość leżaczka można regulować. Ja wolę tę najwyższą opcję, bo siada mi ostatnio kręgosłup i staram się maksymalnie zminimalizować [jak to brzmi :D] schylanie. Ale Chłop woli tę niższą, bo może mu zawiesić wtedy zabawkę i czekać aż Adaś wyciągnie rączkę i po raz pierwszy złapie coś samodzielnie [pamiętacie, jak pisałam o pierwszym chwycie Kosmyka? Chłop wziął sobie na ambicję, że będzie pierwszym, który zobaczy pierwszy chwyt Adasia :D]. Leżaczek można też zsunąć na sam dół i zrobić z niego standardowy bujak, ale z tej opcji w ogóle nie korzystamy. Jakoś nam lepiej mieć dziecko pod ręką – wyżej.

W przyszłości, gdy Adaś zacznie być bardziej stabilny, będziemy mogli podwyższyć oparcie bujaczka i zrobić z niego siedzonko. Pamiętam, że bujaczek Kosmyka od początku był tak profilowany, nie można było go złożyć na płasko, i że właśnie on służył nam do wspaniałych doświadczeń pierwszych posiłków. Nie ukrywam, Kosmyk już przetestował kolorowy materacyk i jeśli zeszły z niego ślady po rączce upapranej buraczkami, to znaczy, że karmienia Adasia nie muszę się obawiać:)

Bujaczek, obok hamaka [o którym pisałam tutaj] i wózka [tutaj], to taka moja podstawa i choć z pewnością umiałabym się bez nich obyć, to z nimi, jednak, o wiele przyjemniej mi się żyje. I pracuje.

Gdyby ktoś mi powiedział dwa lata temu, że przy drugim dziecku nie będzie już tylu nerwów, stresu, niepewności, pewnie szybciej zdecydowałabym się na ciążę. Cieszę się niesamowicie, że mam w domu dwójkę maluchów, bo gdyby nie drugie, nie miałabym szansy doświadczyć całej śmietanki macierzyństwa – cieszenia się dzieckiem i wszystkimi dziecięcymi gadżetami, na które, non stop się pierwszym dzieckiem stresując, nie miałam do tej pory czasu 🙂

Bujaczek – Beaba

Zabawki do wózka – Silly U

Wpis powstał przy współpracy ze sklepem Fabryka Wafelków