Czas się pożegnać - chcemy czy nie, pewne rzeczy musimy zakończyć.

Joanna Jaskółka
26 marca 2020

Udostępnij wpis

Czas się pożegnać i powiedzieć sobie stop. Czas pewne sprawy zakończyć i rozstać się z uśmiechem na ustach.

 

 

 

Ten tekst to ostatni tekst związany z moją półroczną współpracą z Panią Swojego Czasu. Z jej strony to był eksperyment, z mojej  - druga tego typu stała współpraca, której nie mogłam się nie podjąć, bo produkty Oli towarzyszyły mi długo przed rozpoczęciem w ogóle rozmów o jakiejkolwiek kooperacji.

 

Ten tekst to ostatni tekst związany z moją półroczną współpracą z Panią Swojego Czasu.

 

#kursoksiążka "Asertywność i pewność siebie"

 

I piszę go z uśmiechem, bo to była naprawdę fajna współpraca:

 

→  napisałam dobry poradnik dla rozpoczynających swoją przygodę z ogrodem warzywnym [tutaj, a tutaj kontynuacja o permakulturze]. Swoją drogą oba te teksty znajdą się w ebooku o ogrodach, nad którym wciąż, mimo przeciwności i dwójki dzieci w domu, pracuję.

 

Segregator Dżunglove

 

Karteczki pełne czasu

→ opisałam, jak udaje mi się planować zakupy i kiedy ludzie w panice robili zapasy z radością czytałam podziękowania czytelniczek, że dzięki mnie się ogarnęły i podeszły do tego wyzwania ze spokojem i rozsądnie.

 

→Zrobiłam też małe podsumowanie moich początków planowania  i tego, jak wyglądała moja droga do zostania ambasadorką.

 

Planer pełen czasu

 

→ Publicznie przyznałam się do prokrastynacji [jakby normalnie nikt nigdy tej dziedziny nie uprawiał]

 

→Najbardziej chyba dumna jestem z tekstu o sprzątaniu i o tym, jak pracować z dzieckiem w domu.

Planer pełen czasu
Planer pełen czasu

 

To niesamowite, że cała współpraca z Panią Swojego Czasu bazowała na tekstach, które teraz są aktualne jak nigdy wcześniej. Moja babcia zajmuje się wróżbami, ale nigdy nie konsultowałam z nią tego, co się wydarzy. Jakoś tak intuicyjnie przygotowywałam się do opcji, że tak, jak jest teraz, może być. Że planowanie zakupów, planowanie życia w trudnych warunkach, konieczność już właściwie posiadania własnych warzyw, własnych zbiorników wodnych [o tym wkrótce]  jest opcją prawdopodobną. I choć wolałabym, żeby tak nie było, to mimo wszystko jestem wdzięczna, że intuicyjnie jakoś skupiłam się na tych rzeczach. I w życiu. I na blogu.

 

Ja zresztą jestem tak kiepska w kłamaniu, że nie umiałabym opisywać czegoś, co aktualnie nie jest mi bliskie. Czasem, stałe i takie najwierniejsze czytelniczki, pytają, czemu nie mam więcej reklam, czemu nie robię tego, tamtego i jeszcze owego. Odpowiedź jest prosta - jak czegoś nie czuję, to tego nie robię. Szkoda mi energii na przekonywanie siebie do czucia czegoś, czego nie czuję. A jak siebie nie przekonam, to innych też mi się nie uda [dlatego, podejrzewam, moje dzieci do dziś nie przekonały się do buraków. Ja ich nie czuję, nie umiem w buraki, nie lubię ich robić, więc dzieci też nimi plują aż po sufit. I stąd też pewnie wynika niechęć starszaka do pracy domowej. Ja ją traktuję jak zło konieczne, więc i on ma na prace domowe, brzydko mówiąc, wywalone].

 

 

I tak.

 

Kiedy zaczynałam współpracę z Panią Swojego Czasu, współpracę, za którą mi płacono i stawałam na rzęsach, żeby teksty, w ramach tej współpracy były wartościowe i ciekawe, miałam w sobie taki strach, czy dam radę. Czy mi się uda. Czy wszystkim będzie się podobało [wiadomo, że wszystkim nigdy nie będzie się podobało, wbijam to sobie od lat do głowy i wciąż łapię się na tej nierealnej do spełnienia potrzebie].  Czy będę miała pomysły na teksty. Czy dam radę robić zdjęcia i opracowywać tematy.

 

 

A teraz, kiedy ten etap się kończy [no, może będzie jeszcze jakiś epilog - ja w dalszym ciągu z planera korzystam i będę korzystać] mam w sobie takie poczucie radości - że stworzyłam fajne teksty, że one się dobrze czytały, że są to treści, które moje dziewczyny na grupie linkują w odpowiedzi na pytania, że ja przez najbliższe lata nie będę się tych tekstów wstydzić i że większość będę mogła przypominać za rok czy dwa bez poczucia żenady.

 

Lubię takie współprace i takich sobie życzę na przyszłość. Są często wymagające i zmuszają do usystematyzowania wiedzy [o matko, przed tekstem o permakulturze i ogrodzie myślałam, że wiem dużo, ale żeby opisać i odpowiednio przekazać to, co wiem, przeczytałam ze cztery książki. Dużo też mnie kosztowała recenzja książki o asertywności  - bo mimo wszystko pisanie o swoich słabych stronach i o tym, nad czym się pracuje, nie jest łatwe.]. Ale też są bardzo satysfakcjonujące - wiadomości od dziewczyn, które wzięły się za siebie, przybijanie wirtualnej piątki, kiedy pod tekstem czytasz, że któraś dziewczyna cieszy się, że ja też lubię PSC, moja radość, kiedy czytam, że ktoś też lubi PSC jak ja i poleca. To daje olbrzymią radość.

 

I tak - po 12 tekstach [wszystkie znajdziecie po tagu "pani swojego czasu" na moim blogu, a na instagramie mam specjalnie wyróżnione stories o PSC] żegnam się z Panią Swojego Czasu. Blogowo. Bo realnie czekam na kolekcję #pastelove. Cudowną wiosenną kolekcję zeszytów, która po tych szaroburych miesiącach ni to zimy, ni to wiosny, ujmuje mnie rześką radosną paletą kolorów. Ja się zapisałam na info o starcie sprzedaży, a ty ?

 

[Po kliknięciu w baner, będziesz mogła się zapisać.]

 

 

 

No i najważniejsze - wstrzymuję oddech - co ty myślisz o takiej formie współpracy i tekstach, które powstały w jej ramach? Masz jakieś ulubione?

\

Wpis powstał we współpracy z Panią Swojego Czasu

 

Udostępnij wpis

A dla wiejskich [choć nie tylko] matek została też stworzona grupa, na którą serdecznie cię zapraszam TUTAJ
Obserwuj nas też na Instagramie
Możesz też udostępnić wpis i skomentować go na Facebooku
Jestem Asia.
Piszę o tym, jak uciec z miasta i wychowywać dzieci na wsi, z dala od sklepów, ale bliżej siebie.

Naszą historię znajdziesz Tutaj

Ale ona wciąż się pisze, więc zostań ze mną w kontakcie:


    Subscribe
    Powiadom o
    guest
    0 komentarzy
    Inline Feedbacks
    View all comments
    20 marca 2023
    Chodź ze mną do łóżka, czyli jak sprawuje się półkotapczan Lenart po roku używania?

    Rok temu, dokładnie w marcu, przyjechała do mnie ekipa Lenart, żeby zamontować mi w pokoju półkotapczan. Po raz pierwszy od wielu lat miałam mieć własną sypialnię i... trochę się tego bałam. Tym bardziej że wskoczyłam na nieznane wody - zamiast klasycznego łóżka - wybrałam półkotapczan. Mebel, który pamiętałam z czasów dzieciństwa z pokoju koleżanki, u […]

    18 marca 2023
    Rozgryzam "Rozgryzione", czyli jak karmić, żeby nie przekarmić lub nie zagłodzić

    "To, jak bardzo wmuszam mojemu dziecku jedzenie, może mieć gorszy efekt niż pozawalanie dziecku na wszystko" - usłyszałam od autorek książki "Rozgryzione'' Zuzanny Wędołowskiej i Marty Kostki. Książka ta zwaliła mi z serca kawał poczucia winy za to, że "źle karmię moje dziecko". Książka pokazała mi, że nie muszę karmić idealnie, żeby karmić dobrze. O […]

    16 lutego 2023
    Bezsenność - co zrobić, żeby zasnąć, kiedy nie możesz spać?

    Przez dwa lata mój sen był dziwaczny. Stany lękowe, leki, depresja, stres, to wszystko sprawiło, że spałam dziwacznie. Budziłam się wyspana o 3 w nocy, kładłam się o 8, wstawałam o 11, potem przerwa, żeby odebrać dzieci i znów drzemka na godzinę o 16. Cały mój wolny czas kombinowałam, kiedy mogłabym odespać nieprzespaną noc. Kiedy […]

    7 lutego 2023
    Sama kupię sobie kwiaty, czyli o piosenkach zemsty luźne przemyślenia

    - Mamo, czemu wciąż śpiewasz tę piosenkę, przecież wiesz dobrze, ze możesz sobie sama kupić kwiaty, a nawet je zasiać!    Tak mi powiedział syn, gdy po raz setny przesłuchiwałam najnowszą piosenkę Miley Cyrus “Flowers”. A przesłuchiwałam ją nie dlatego, że Miley swymi kwiatami odkryła dla mnie Amerykę, ja już to znałam, ale dlatego, że […]

    3 lutego 2023
    I tak to się żyje na tej wsi...

    Miesiąc urlopu to sporo, ale jak bardzo mi to było potrzebne wie każdy, kto pracuje praktycznie bez przerwy. Niestety, ale często tak właśnie wygląda praca w social mediach - nawet kiedy odpoczywasz, zerkasz w komórkę, bo a nuż, coś się pojawi, co można skomentować, ktoś się pokłóci na grupie, ktoś napisze obrażony, że został zablokowany […]

    20 grudnia 2022
    Jak zmusić dziecko, żeby coś zjadło, czyli świąteczne potrawy dla niejadka

    Od lat zmagam się z jedzeniową wybiórczością i taki problem dotyczy też mojego dziecka. Jeszcze pięć lat temu przyznanie się do tego, że nie dam rady zjeść wszystkiego, bo zwyczajnie nie lubię, było dla mnie ogromnym problemem, bo jak to, można czegoś tak bardzo nie lubić aż do odruchów wymiotnych? Syn nauczył mnie asertywności i […]

    Obserwuj nas na Instagramie

    instagramfacebook-official