10 mitów o wychowywaniu dzieci, na które nie musisz się zgadzać

Święta za pasem, czas spotkań z rodziną, przyjaciółmi, czas biesiad przy stole i wielki test na to, jaką jesteś matką w krytycznych oczach babć, cioć, wujków i reszty zainteresowanych. Chcesz, czy nie – musisz się na to przygotować. Na te spojrzenia, na te rady, na wszechwiedzące opinie i wciskanie ci modelu wychowawczego sprzed dekad. Obalmy więc 1o mitów o wychowywaniu dzieci.

10 mitów o wychowaniu dzieci, przed którymi powinnaś się bronić:

1. Nie noś, bo się przyzwyczai.

Z tą bzdurą rozprawiła się już Segritta tutaj. Mam nadzieję, że się nie obrazi,jak ją zacytuję:

2. Zostaw, niech się wypłacze.

Co prawda pisałam, że dziecko może płakać, ale raczej chodziło mi o to, że ma prawo przeżywać swoje emocje i nie należy ich tłumić. Zostawianie niemowlęcia czy w ogóle dziecka całego we łzach, trzęsącego się, zawodzącego, rozedrganego kompletnie samego to… znęcanie się. Inaczej tego nazwać nie potrafię.

3. On się na to patrzy! Daj mu jeść! Moje dzieci jadły już rosół w drugim miesiącu życia!

O tych i innych mitach pisałam już w poście o BLW i rozszerzaniu diety dziecka. W skrócie: Dietę rozszerzamy po 6 miesiącu, nie ma specjalnych zakazów, czego dziecko jeść nie może, mleko mamy lub mm jest podstawą do roku czasu, więc nic się nie stanie, jeśli rozszerzanie nam nie idzie, nie trzeba w jakichś specjalny sposób robić ekspozycji na gluten. I w żadnym wypadku nie dajemy dzieciom na samym początku słodkiego, żeby go do tego smaku nie przyzwyczaić. Proste. A jak się patrzy, to niech babcia wsunie kupę z jego pieluszki, bo też się na nią babcia patrzyła, może głodna?

4. Dalej go karmisz? Po pierwszym roku mleko staje się chude i bezwartościowe! [zamiennie z „On tak mało zjadł! Jest taki chudziutki!”]

Odsyłam: „Cała prawda o twoim chudym mleku„. I w ogóle wszystkie komentarze dotyczące tego, jak karmisz swoje dziecko są zwyczajnie nie na miejscu i bardzo niekulturalne. Jeśli zamierzasz być równie niekulturalna, możesz zbywać takie teksty analizowaniem tego, jak obżera się komentujący. Bo przecież kieliszek wódeczki też jest bezwartościowy, a trzeci kawałek ciasta to już idzie  centralnie w dupę, a nie do brzucha. W krzesło się ciocia nie zmieści.

Jeśli zaś zapychają ci dziecko „bo pewnie głodne”, przypominam tekst „Nikt jeszcze nie umarł z głodu nad miską zupy”

5. W dupę mu strzel, to się uspokoi.

O tym akurat świetnie napisał Kamil. Bo wiesz, że wierząc w skuteczność klapsa, jesteś ofiarą?

I nie – wcale się nie uspokoi i wcale nie będzie „bardziej” grzeczne. Przestraszone – na pewno. Posłuszne? Owszem. Bo będzie się słuchał nie z miłości i chęci, a zwyczajnie ze strachu. Ze strachu, żebyś znów go nie pobił. A w strachu nie ma miejsca na zaufanie, nie ma miejsca na miłość nawet. Ostatnio tak sobie myślałam, że gdyby ktoś uderzył moje dziecko, „żeby było grzeczne”, pewnikiem bym mu oddała. Bo nie wiem, jakie jeszcze argumenty mogą dojść do takiej głupoty. Chyba tylko te, które on sam rozumie – siłowe.

6. Dlaczego nie chcesz iść się pobawić z bratem? Idź się z nim pobaw, musisz kochać swojego braciszka!

Przepraszam, ale nie musi. Zmuszanie dzieci do czegokolwiek skutkuje tym, że zaczynają nienawidzić obiektu, do którego są zmuszane. Sorry, ale tak jest. Ja sama mam dość luźny stosunek do tego, czy moje dzieci będą się w przyszłości kochać i proszę Kosmyka o pomoc przy bracie tylko wtedy, kiedy sam chęć pomocy deklaruje, a i tak widzę, że najlepsza zabawa z bratem nie odbywa się przed obiektywem aparatu, nie przed oczami widzów, ale wtedy, gdy… zostawiam ich samych i nie wchodzę z butami w ich relację. Owszem, Daśko czasem oberwie od Kosmy bardziej niż powinien, ale kiedy płacze, widzę ukradkiem, jak starszy brat głaszcze go po głowie i szepcze „przepraszam!”. Cudne mają te relacje, choć kiedy podobne zdarzenie ma miejsce w obliczu publiczności, Kosmyka trochę krępuje tkliwość do brata i jakby wyczuwał, czego oczekuje od niego otoczenie, chowa się za moimi plecami, pytając tylko, czy Adaśkowi nic się nie stało.

O tym, co zrobić, gdy rodzeństwo się bije, pisałam tutaj.

7. Musisz go jakoś zachęcić do raczkowania! Kup mu chodzik, prowadź za rączki, on ma już sześć miesięcy!

Podobnie jak z tym rodzeństwem, choć tu mowa o niemowlaku. Błagam, zbesztajcie [kulturalnie] każdą babcię, każdą ciocię, która na siłę będzie wam pionizować raczkujące ledwo co niemowlę.

„Uspokajam – każde dziecko rozwija się w swoim tempie i nie ma co na siłę przyspieszać. Jeśli twój maluch rozwija się dobrze, a lubi leżeć – niech leży. Dla ciebie to kilka tygodni spokoju i pewności, że jeszcze trochę jest cały twój, że jeszcze nie ucieka, że jeszcze jest malutkim dzidziusiem. A jeśli raczkuje i raczkuje i nie chce przestać, to… przegoń miotłą pionizującą babcię, wyrzuć swoje chęci postawienia na nogi i ciesz się raczkiem, bo raczkowanie jest najlepszym okresem [ostatnim przystankiem przed wielkim wyścigiem, gdy zacznie biegać]. Dlaczego? [więcej tutaj]”.

8. Powiedz swojemu dziecku, że nigdy nikogo nie wolno bić!

Ku pamięci: „Jeden jedyny przypadek, gdy moje dziecko może kogoś uderzyć”.

9. No, jak ty go będziesz tak bezstresowo wychowywać, to daleko nie zajdziesz, moja droga!

Największym i najbardziej szkodliwym mitem jest ten o bezstresowym wychowaniu. Choć mi przydaje się w jednej rzeczy – jeśli ktoś coś wspomina o bezstresowym wychowaniu i jego efektach, od razu wiem, że ta osoba o wychowaniu dzieci wie tyle, co ja o fizyce kwantowej. Więc tym bardziej jego porady mogę jednym uchem wpuścić, a drugim wypuścić, bo bezstresowe wychowanie nie istnieje. Polecam ci też tekst „Twoje dziecko zachowuje się najlepiej jak potrafi” oraz „Ile wart jest autorytety, który musisz wyszarpać z dziecka siłą?„.

10. Ty go w ogóle nie pilnujesz? On tak sam będzie sobie chodził bez opieki?

Pamiętam, jak kiedyś dodałam kilka zdjęć Kosmyka na pomoście… Jakie się piekło rozpętało, żem nieodpowiedzialna, że dziecko się może utopić… działo się. Chodziło bodajże o to zdjęcie Kosmyka na pomoście, we wrześniu, gdy woda już znacznie opadła, pod pomostem było płytko i był to idealny czas na ćwiczenie i badanie tego, jak powinno się po pomoście poruszać. O matko, jakie ja baty dostałam! W pewnym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy rodzice, którzy byli oburzeni, w ogóle kiedykolwiek puścili swoje dziecko dalej niż metr od siebie bez asysty. A my, jako że tuż obok jeziora, uważamy za konieczność nauczenia dziecka chodzenia po tych deskach, tak samo jak rodzice, mieszkający przy ulicy, uczą swoje dzieci chodzenia jej poboczem. Z tą jedną różnicą, że nas nie przejedzie samochód, a we wrześniu nie ma gwaru, tłoku oraz żaglówek i motorówek przy pomostach, przy których nauka byłaby troszkę bardziej niebezpieczna, bo wpaść do płytkiej wody, a wpaść między żaglówkę a pomost, to jednak różnica. No nic. Sporo o tym pisałam w tekście „Bezpieczeństwo dziecka nad jeziorem”.

A potem był tekst „Nie będę pilnować swojego dziecka” i to zdjęcie:

I znów afera, bo przecież „może spaść” i nie powinnam mu pozwolić, powinnam pilnować, chuchać, dmuchać. W tym tekście napisałam coś takiego:

I kolejny raz baty i komentarze, że pewnie będę się durnowato cieszyć, jak se dziecko utopię. A ja się cieszę, choć może nie durnowato. Pozwalam dziecku na to, co chcę i co mieści się w granicach bezpieczeństwa. Oczywiście, że nie puszczę dziecka na ruchliwą ulicę. Oczywiście, że będę pilnować go na chodniku, oczywiście, że nie pozwoliłabym mu wejść na ambonę, której nie zna i oczywiście, że nie pozwoliłabym mu wejść samemu, gdyby wcześniej tego z tatą nie próbował.

Jednym z największych skarbów, jakie możesz dać swojemu dziecku, jest wolność i prawo do odkrywania świata na własną rękę. Wyjdźcie w święta do lasu, zanurzcie się w pola, odkrywajcie świat, a jeśli ktoś zacznie ci wmawiać, że powinnaś swojego malucha na otwartej i w miarę bezpiecznej przestrzeni trzymać za rękę, żeby się nie przewrócił, spokojnie powiedz, że swojemu dziecku pozwalasz na wszystko, co chcesz i uważasz za bezpieczne. Dla jego dobra.